Αυτό που με έκανε να θαυμάσω τον Άγιο Παϊσιο, εκτός των άλλων ήτο η ανοχή και η υπομονή του να ασχολείται ακόμη και με τους αφελείς επισκέπτες του.
Καθόμασταν στο πεζούλι έξω από την πόρτα του Κελλίου του όταν είδε να έρχωνται τρεις επισκέπτες του. Μου λέγει: Κάθισε, μην φεύγης, για να δης με τι με απασχολούν πολλές φορές οι άνθρωποι.
Αφού τους κέρασε το καθιερωμένο λουκούμι και τους έβαλε και νερό, τους φώναζε έναν έναν και κάθονταν δίπλα του. Ο πρώτος του λέγει: Γέροντα κάνε προσευχή για ένα παραλιακό οικόπεδο που θέλω να αγοράσω και υπάρχουν δυσκολίες… αφού τελείωσε το αφελές αίτημά του ο γέροντας του λέγει: Θα προσευχηθώ για το άλλο οικόπεδο που πρέπει να πάρης εκεί πάνω… Και έδειξε με το χέρι του τον ουρανό. Έρχεται ο άλλος και τον ρωτά: Γέροντα θα γίνη πόλεμος; Εσύ ρε παιδί, θες να γίνη πόλεμος; Όχι βέβαια του λέγει! Ε τότε, αφού δεν θέλεις εσύ, δεν θα γίνη! Τον χτύπησε ελαφρώς εις τον ώμο του και τον έδιωξε. Ο τρίτος δεν ενθυμούμαι τι τον ρώτησε, πάντως όχι κάτι σοβαρό. Με καλό τρόπο και χιούμορ τους απέπεμψε και τους τρεις. Αλήθεια, πού έβρισκε τέτοια υπομονή!!!
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
