Κεφάλαιον ΙΑ’
Οι πραγματικοί πιστοί του Ιησού είναι λίγοι.
ΠΟΛΛΟΙ είναι οι φίλοι της ουρανίου βασιλείας του Ιησού, λίγοι όμως εκείνοι που βαστάζουν τον Σταυρό Του.
Πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν την αναψυχή και την παρηγοριά, λίγοι όμως οι υπομένοντες τη θλίψι.
Πολλοί θέλουν να είναι κοινωνοί της Τραπέζης του Ιησού, λίγοι όμως της αυτοθυσίας Του.
Πολλοί θέλουν να χαίρουν μαζή με τον Ιησού, λίγοι όμως να υποφέρουν κάτι μαζί Του ή προς χάριν Του.
Πολλοί ακολουθούν τον Ιησού μέχρι τον διαμερισμό του άρτου, λίγοι όμως μέχρι το πικρό ποτήριο των Παθών Του.
Πολλοί μένουν έκθαμβοι προ των θαυμάτων Του, λίγοι όμως τον ακολουθούν μέχρι του Σταυρού.
Πολλοί αγαπούν τον Ιησού, εφ’ όσον δεν συναντούν καμμιά δυσκολία.
Πολλοί τον τιμούν και τον δοξάζουν εφ’ όσον απολαμβάνουν τις δωρεές Του και την άρρητη γλυκύτητα της παρηγορίας Του˙ όταν όμως για λίγο έστω αποσύρει τη χάρι Του, αρχίζουν τους θρήνους και το θάρρος τους εγκαταλείπει.
Αυτοί όμως που αγαπούν τον Ιησού ανιδιοτελώς και όχι για τις δωρεές Του, υπομένουν και τις δοκιμασίες που επιτρέπει χωρίς να γογγύζουν και μέσα στη θλίψι ή τη χαρά, ακατάπαυστα τον δοξάζουν. Η δοξολογία του Κυρίου βρίσκεται συνεχώς στα χείλη τους, είτε απολαμβάνουν δωρεές είτε και όχι.
Πόσο δυνατή είναι η αγάπη προς τον Ιησού όταν είναι ανιδιοτελής!
Όσοι σκέπτονται μόνο το ατομικό τους κέρδος, τον εαυτόν τους αγαπούν και όχι τον Ιησού.
Ο αληθινός φίλος του Ιησού ό,τι κι αν
κάνη το θεωρεί μικρό και ασήμαντο.
Πού είναι ο άνθρωπος που θέλει να δουλέψη για τον Θεό χωρίς μισθό;
Σπανίως θα ευρεθή άνθρωπος τόσο πνευματικός ώστε να είναι ελεύθερος και απηλλαγμένος από τα γήινα.
Πού να ευρίσκεται ο «πτωχός τω πνεύματι» ο οποίος προθύμως στερείται όλα τα εξωτερικά πράγματα; Ίσως πρέπει να ερευνήση κανείς μέχρι τα πέρατα της οικουμένης για να τον εύρη.
Αν δώση ο άνθρωπος την περιουσία του ολόκληρη, δεν έκαμε κάτι σπουδαίο.
Αν η μετάνοιά του είναι βαθειά, και αυτό δεν είναι κάτι το μέγα.
Αν αποκτήσης όλες τις γνώσεις του κόσμου πάλι θα είναι μακρυά απ’ το μεγάλο σκοπό.
Αν η ευσέβειά του ήταν πολύ θερμή και η αρετή του μεγάλη, πολλά ακόμη θα του υπολοίποντο.
Θα του έλειπε δηλαδή το «εν» το μέγιστο και πιο αναγκαίο απ’ όλα. Ποιό είναι αυτό;
Είναι η ταπεινή για τον εαυτό του ιδέα.
Έστω κι αν εγκαταλείψη τα πάντα και τον ίδιο του ακόμα εαυτό. Έστω κι αν εκτελέση όλα γενικώς τα θελήματα του Θεού, να έχη την πεποίθησι ότι δεν έκαμε παρά το καθήκον του και ότι η προσφορά του δεν είναι και σπουδαία.
Για κάθε τι που μπορεί να χαρακτηρισθή μεγάλο, ας μην υπερηφανεύεται, αλλά ας λέγη: «δούλος αχρείος ειμί» (Λουκ. ιζ’ 10).
Έτσι δεν θα μας διδάσκει η Αγ. Γραφή; «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγεται ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν»
Τότε ο άνθρωπος γίνεται πράγματι «πτωχός τω πνεύματι» και ημπορεί μαζί με τον Προφυτάνακτα να λέγη «ότι μονογενής και πτωχός ειμί εγώ» (Ψαλμ. κδ’ 16).
Και όμως κανείς δεν είναι πλουσιώτερος, κανείς ισχυρότερος, κανείς περισσότερο ελεύθερος, από εκείνον που απαρνείται τα πάντα και θεωρεί τον εαυτό του ασήμαντο.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
