Κάποτε ο μητροπολίτης Δανιήλ εξέταζε θέματα διαβίωσης της Ι.Μ. Σαμτάβρο. Μια μοναχή τότε βρήκε ευκαιρία και του εξέφρασε παράπονα κατά της ηγουμένης. Ο π. Γαβριήλ, μόλις την άκουσε, αμέσως την πλησίασε και της είπε:
-Γιατί μιλάς έτσι για την ηγουμένη; Πώς τολμάς; Να σιωπήσεις αμέσως.
Ύστερα στράφηκε στον μητροπολίτη και του είπε δυνατά:
-Να την προσέχεις. Είναι να τη λυπάσαι!
Όλοι άκουγαν αμίλητοι. Ξαφνικά γύρισε και κατέβηκε τις σκάλες. Έκπληκτος ο μητροπολίτης αργότερα έλεγε:
-Τί πράγμα κι αυτό! Άλλα ήθελα να κάνω κι άλλα αποφάσισα. Ο π. Γαβριήλ μου άλλαξε γνώμη, σαν μέσω αυτού να πήρα εντολή από τον Θεό!
Πράγματι, η ταπείνωση είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. Με αυτήν καταπολεμάμε πολλές επιθυμίες που πολιορκούν συνεχώς τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην αμαρτία.
Ο π. Γαβριήλ παντού και πάντοτε ταπείνωνε τον εαυτό του. Με την αυτοθυσία του έδινε μαθήματα ταπείνωσης. «Ο ταπεινών εαυτών υψωθήσεται».1 Έλεγε:
-Καλό είναι να πιέζεις τον εαυτό σου για να πλύνεις, για παράδειγμα, τα πόδια του πλησίον σου. Αληθινή όμως ταπείνωση είναι όταν αγαπάς πολύ τον άνθρωπο και γεννιέται από μόνη της η επιθυμία να πλύνεις τα πόδια του. Ταπείνωση και αγάπη πάνε πάντα μαζί!
1. Λουκ. 14, 11.
-Τους ταπεινούς η οποιαδήποτε δοκιμασία δεν θα τους κλυδωνίσει. Ο Θεός τους έδωσε χάρη. Σε όλους τους ανθρώπους να φέρεστε με ταπεινοφροσύνη, αγάπη και καλοσύνη, αρετές χωρίς τις οποίες κανείς δεν θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών.
Κάποια φορά ρώτησε ο Γέροντας ένα πνευματικό του παιδί:
-Πώς είσαι, αδελφέ μου;
– Πώς να είμαι, πάτερ μου; Και τα σκουπίδια είναι πιο καλά από μένα, του απάντησε.
-Ο Θεός τέτοιους ακριβώς αγαπάει! Ανταπάντησε ο π. Γαβριήλ.
Μια φορά μας έδειχνε την εικόνα του Χριστού και μας ρώτησε:
-Ποιός εικονίζεται εδώ; Ξέρετε ποιός είναι Αυτός;
Τον κοιτάζαμε όλοι παραξενεμένοι.
-Πώς δεν ξέρουμε! Όλοι ξέρουν ότι αυτός είναι ο Χριστός.
-Ποιός είναι ο Χριστός; Είναι ο Θεός. Μακάρι να γνωρίσετε τον Χριστό. Μακάρι να Τον καταλάβετε, μας απάντησε δακρυσμένος. – Ο Σωτήρας δεν ήρθε με κωδωνοκρουσίες. Να το θυμάστε καλά αυτό. Ο Θεός δεν αγαπάει τις πολυτέλειες. Ο Χριστός ήταν ένας απλός άνθρωπος. Φορούσε ένα χιτώνα που του είχε πλέξει η Παναγία. Κι όποτε σκιζόταν, τον έραβε η ίδια! Όταν ο Σωτήρας ήταν μικρός, έπαιζε μαθαίνοντας κοντά στον πατέρα Του την ξυλουργική τέχνη. Τον βοηθούσε. Κι εγώ ήθελα να μιμηθώ τον Χριστό και γι’ αυτό έμαθα την τέχνη του ξυλουργού. Σε όλη μου τη ζωή το μόνο που επιθυμώ είναι να ενωθώ με τον Χριστό.
Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
