Πέρασαν πάλι οι Τούρκοι του Δράμαλη τα Δερβενάκια, αρχές Ιουλίου του 1822, και πήραν την αναπνοή τους κάτω από το κάστρο της Κορίνθου. Μα είδαν ότι είχαν αφήσει χιλιάδες άλλους Τούρκους πίσω τους, έξω από το Ναύπλιο. Τότε αποφάσισαν να ξαναμπούν στα φοβερά στενά να βοηθήσουν εκείνους που έμειναν, και να στείλουν τροφές στο πεινασμένο Ναύπλιο. Η απόφασή τους αυτή δείχνει πως την περασμένη καταστροφή τους μέσα στα στενά την εξήγησαν, ίσως και σωστά, ως αποτέλεσμα της παράλογης τρομάρας τους, αφού τόσοι λίγοι Έλληνες έτυχε να είναι εκεί στα Δερβενάκια.
Η απόφασή τους λοιπόν τώρα είναι αντρική και οι μάχες, που έγιναν μέσα στα περάσματα του Αι – Σώστη, δείχνουν λίσσα αληθινή. Γιατί οι Έλληνες είναι εκεί πέρα τώρα πιο πολλοί συναγμένοι και πολύ διαλεχτοί και οχυρωμένοι.
Εκεί, μια από αυτές τις μέρες, έτυχε να τρώνε ο Νικηταράς και ένας παπάς από το Κρανίδι, ο Παπαρσένης. Τότε ήρθε το μήνυμα πως φάνηκαν πάλι οι Τούρκοι να έρχωνται μακριά από την Κόρινθο.
Ο παπαρσένης δεν ταράχτηκε.
-Φέρτε να πιούμε, είπε˙ αύριο θα τους πάρη η κατάρα.
Στον δρόμο, εκεί που προχωρούσαν, έλεγε ο Παπαρσένης πάλι στον Νικηταρά:
_Αύριο το κεφάλι μου θα μείνη εδώ, όμως σπυρί σιτάρι δεν θα περάση για το Ναύπλιο!
Και το βράδυ, που δειπνούσε ο Παπαρσένης (οι Τούρκοι δεν είχαν φτάσει ακόμη) συλλογιζόταν το Ναύπλιο.
-Το Ναύπλιο το είχαμε στα χέρια μας, έλεγε (ήταν τότε έτοιμο να παραδοθή), μα ο Δράμαλης το πήρε πάλι. Μονάχα σαν πάρωμε το Ναύπλιο, τότε θα πούμε πως ελευθερωθήκαμε.
Αυτά τα λόγια του γενναίου παπά έδιναν καρδιά μεγάλη σε όλους, για να κρατήσουν τα στενά.
Την άλλη μέρα, 29 Νοεμβρίου 1822, σκοτώθηκε ο παπάς. Όμως οι Τούρκοι δεν πέρασαν.
Γ. Βλαχογιάννη «Ιστορική Ανθολογία»
Ν. Σπηλιάδης – Γ. Βλαχογιάννης
Από το Αναγνωστικό της ΣΤ’ τάξεως του Δημοτικού σχολείου.
Εν Αθήναις 1964
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
