Ο π. Γαβριήλ είχε ιδιαίτερη αγάπη στους μοναχούς. Χαιρόταν που τους έβλεπε και μιλούσε αρκετή ώρα μαζί τους. Όταν κάποτε ο π. Νικόλαος Μακαρασβίλι άκουσε για τις ηρωικές πράξεις ορισμένων Γεωργιανών, αναφώνησε με έκπληξη:
-Αχ, πόσους ήρωες είχε η Γεωργία!
-Και τί έγινε; Αυτοί ήταν ήρωες. Όμως εσύ είσαι μοναχός. Και να θυμάσαι καλά πως πιο μεγάλος ηρωισμός από το να είναι κανείς μοναχός δεν υπάρχει στον κόσμο, παρενέβη ο Γέροντας.
Όταν χρειάστηκε να μεταθέσουν μια καλόγρια σε άλλο μοναστήρι, στενοχωρήθηκε πολύ και είπε:
-Ό,τι έμαθε εδώ θα το χάσει, και εκεί δεν θα αποκτήσει τίποτα. Παλιά, οι πατέρες ούτε κελί δεν άλλαζαν.
Στην κουρά των μοναζουσών, παρακαλούσε κλαίγοντας τον Κύριο να τις δυναμώνει με τη χάρη Του, ενώ στις ίδιες έλεγε:
-Είσαι νέα, παιδί μου. Μήπως δεν αντέξεις; Η μοναχή μοιάζει με άγγελο που πρέπει να περάσει μέσα από τη φωτιά.
Μετά τις αγκάλιαζε, τις ευλογούσε και τις ενθάρρυνε:
-Θέλεις να είσαι μοναχή; Κοίτα τί αδελφή βρήκαμε! Να πλησιάσεις τον Κύριο! Μήπως φοβάσαι; Να μη με ξεχάσεις στις προσευχές σου. Να κουβαλήσεις το σταυρό σου μέχρι το Γολγοθά.
Επίσης πρέσβευε πως δεν έπρεπε να γίνεται κάποια μοναχή πριν από τα τριάντα της χρόνια, διότι είναι πολύ νέα και ίσως να μη αντέξει τον ασκητικό βίο.
Η ζωή του μοναστηριού είναι δύσκολη, στενή και τεθλιμμένη. Οι μοναχοί και οι μοναχές έρχονται κατευθείαν αντιμέτωποι με τον πειρασμό. Με τέτοιο βαρύ φορτίο, η ηγουμένη παραπονέθηκε κάποτε στον Γέροντα.
-Δεν αντέχω άλλο, π. Γαβριήλ! Πρέπει να βγάλω το σταυρό μου.
Ο Γέροντας δεν της απάντησε αμέσως. Στράφηκε προς τις εικόνες, προσευχήθηκε και ύστερα από λίγο της είπε:
-Να έχεις υπομονή, αδελφή και μητέρα. Μη βγάλεις μόνη το σταυρό σου. Όποιος σου τον βγάλει αυτός θα έχει και την ευθύνη. Νομίζεις πως ο πατριάρχης δεν έχει δυσκολίες; Εσύ δεν ξέρεις πόσο βαρύς είναι ο σταυρός του πατριάρχη. Κι εκείνος τότε τι πρέπει να κάνει; Πολλές δοκιμασίες σε περιμένουν. Ο Θεός θα σε πετάξει στις φλόγες του καμινιού, για να σε σκληραγωγήσει, να σε ατσαλώσει, να σε καθαρίσει.
-Τί να κάνω; Μερικές αδελφές, όταν τις παρατηρώ, αντιδρούν. Αντί να μετανιώνουν για τις αμαρτίες τους, πέφτουν στην κατάκριση. Μήπως είναι καλύτερα να μην τους λέω τίποτα; Να μη δίνω σημασία; Να κάνουν ό,τι θέλουν; Αφού ο Θεός τα βλέπει όλα!
Ο Γέροντας σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά της είπε αυστηρά:
-Αφού είσαι ηγουμένη! Με συγχωρείς, αδελφή και μητέρα. Φοράς το σταυρό του αρχιμανδρίτη και ο Θεός θα σε τιμωρήσει αν δεν τους κάνεις την παρατήρηση που πρέπει. Οφείλεις να φανερώνεις τα λάθη τους. Είναι απαραίτητο. Η κατάκριση είναι άλλο πράγμα. Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου σε μια αμαρτωλή πράξη; Εσύ πρέπει να υποδεικνύεις το σωστό κι εκείνες να το εφαρμόζουν. Αν δεν το κάνουν, ο Κύριος θα ζητήσει από εκείνες να απολογηθούν για τις πράξεις τους.
-Αν διώξουν έναν μοναχό από το μοναστήρι, πρέπει ο ίδιος να παρακαλέσει να μην τον διώξουν. Αν όμως το κάνουν, πρέπει να παρακαλέσει να τον γυρίσουν πίσω. Κι αν δεν τον γυρίσουν, πρέπει να προσεύχεται για να γυρίσει. Αλλά μοναστήρι χωρίς άγιο Γέροντα είναι ένα απλό κοινόβιο. Ο καλός μοναχός πρέπει να έχει καρδιά με γυναικεία τρυφερότητα! Κι αν δεν ζήσεις εδώ το καμίνι της κόλασης, πώς θα βρεθείς στη Βασιλεία των Ουρανών;
Ένας λαϊκός τον ρωτούσε διάφορα για την πνευματική ζωή:
-Γιατί ενδιαφέρεσαι; Απόρησε ο Γέροντας.
-Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απάντησε εκείνος.
-Τότε μη με ρωτάς. Διότι, αν σου απαντήσω, θα έχεις πλέον τη γνώση και θα είσαι υποχρεωμένος να την τηρείς. Κι αν δεν την τηρήσεις, θα τιμωρηθείς. «Ο γνους και μη ποιήσας δαρήσεται πολλά».1 Στις έσχατες ημέρες, θα ζητείται από τους λαϊκούς να τηρούν μόνο τις δέκα εντολές για να σωθούν. Όμως οι μοναχοί πρέπει να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες του Ευαγγελίου για να σωθούν.
1. βλ. Λουκ. 2, 48.
Κάποτε ήρθε στον Γέροντα μια δόκιμη μοναχή, η οποία τον παρακάλεσε να της δώσει την ευχή του για να επιστρέψει σπίτι της. ο π. Γαβριήλ της υπενθύμισε πως όσοι εγκατέλειπαν το μοναστήρι δεν θα τους ευλογούσε.
-Γιατί, π. Γαβριήλ; Δεν μπορώ να ζω μέσα στον κόσμο με κανόνες μοναστηριού;
-Μα πώς μπορεί να μείνεις στο δάσος και να μη σε φάνε οι λύκοι; Της απάντησε.
Ύστερα την έβαλε να γονατίσει, και με ένα αναμμένο κερί πάνω από το κεφάλι της προσευχόταν για ώρα πολλή.
Ο π. Γαβριήλ στενοχωριόταν όταν οι μοναχοί δεν φορούσαν γεωργιανά καλύμματα. Έδειχνε την εικόνα του αγίου Σίο- Μγβιμέλι και έλεγε:
-Παλαιότερα οι Γεωργιανοί μοναχοί έτσι ντύνονταν. Οι μοναχοί και οι μοναχές πρέπει να είναι ντυμένοι όπως τους χειροτόνησαν.
Ο π. Γαβριήλ για δεκαπέντε χρόνια υπέφερε από ανυπέρβλητους σωματικούς πόνους, αλλά ποτέ του δεν το έδειξε. Ζούσε σε μεγάλη φτώχεια αλλά για όλα ευχαριστούσε τον Κύριο. Περπατούσε με παλιά, μπαλωμένα ρούχα και συνήθιζε να λέει:
-Οι μοναχοί κι οι μοναχές πρέπει να ζούνε στην απλότητα. Αυτή είναι η μεγάλη ελεημοσύνη του Κυρίου. Ο Χριστός ήταν απλός και Τον γνώρισαν μέσα από τη σοφία και την ταπείνωσή Του.
Μια μέρα, μετά τη Λειτουργία, τρεις μεγαλόσχημες μοναχές βγήκαν στην αυλή του Σαμτάβρο και συζητούσαν όρθιες. Ο π. Γαβριήλ φώναξε στις άλλες παρευρισκόμενες εκεί νεαρές μοναχές:
-Τί στέκεστε εκεί; Πηγαίνετε να τους φέρετε καρέκλες. Πού είναι ο σεβασμός σας; Μεγαλόσχημες είναι!
Μια φορά, που ήταν μαζεμένα στο κελί του πολλά πνευματικά του παιδιά, μια κοπέλα κάθισε πιο κοντά στον π. Γαβριήλ. Ένιωθε ευτυχισμένη που καθόταν δίπλα στον άγιο Γέροντα. Ξαφνικά, γύρισε ο π. Γαβριήλ και της είπε:
-Σε προειδοποιώ να μην κάθεσαι ποτέ κοντά στον μοναχό, γιατί είναι φωτιά και θα σε κάψει!
Η κοπέλα κοκκίνισε από την ντροπή της και πήγε να σηκωθεί, αλλά ο Γέροντας την ηρέμησε:
-Τώρα μείνε, δεν πειράζει. Απλώς σου κάνω μαθήματα.
Ήθελε οι μοναχές να συνηθίσουν την αυστηρή ζωή του μοναστηριού. Τις ασκούσε στην υπομονή και την υπακοή. Κι έλεγε:
-Καλύτερα μια καλή μητέρα, παρά μια κακή μοναχή!
Ο π. Γαβριήλ πονούσε πολύ για τη χώρα του. Όταν τον έπιανε η μελαγχολία για τη Γεωργία, φώναζε τη μ. Παρασκευή που τον φρόντιζε και την παρακαλούσε να τραγουδάει ένα νανούρισμα, το «Ιάβ – νάνα». Αυτή η μελαγχολική μελωδία του θύμιζε τον πόνο των Γεωργιανών.
-Αλίμονο στον μοναχό ή στη μοναχή που δεν νιώθουν τον πόνο του λαού τους! Πώς μπορεί ο μοναχός να είναι καλά όταν ο λαός βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση; Όπου είναι ο λαός εκεί είναι και ο μοναχός!
Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
