Κάποιος από τους μοναχούς της μονής του αγίου Βενεδίκτου, επειδή άφηνε τους λογισμούς του να περιπλανούνται, κυριεύτηκε από τον δαίμονα της ακηδίας και δεν ήθελε καθόλου να συμμορφωθεί με την αυστηρή παράδοση του μοναστηριακού κανόνα. Ο άνθρωπος του Θεού Βενέδικτος δεν έπαυε να τον νουθετεί και δεν αμελούσε να τον παιδαγωγεί συνεχώς, εκείνος όμως δεν θέλησε να ακούσει τις συμβουλές του αγίου, αλλά και με αναίδεια τον παρακαλούσε να τον αφήσει να πάει στους γονείς του. Μια μέρα λοιπόν ο σεβάσμιος πατέρας, πολύ ενοχλημένος από τα παρακάλια του, του είπε με θυμό να φύγει από το μοναστήρι.
Βγήκε εκείνος από το μοναστήρι, για να πάει στους γονείς του, και αμέσως βρήκε μπροστά του στον δρόμο ένα τεράστιο φίδι με το σόμα του ανοιχτό, να θέλει να τον καταπιεί. Άρχισε λοιπόν ο αδελφός να τρέμει και να κινεί σπασμωδικά τα χέρια από την αγωνία και να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Τρέξτε, τρέξτε, γιατί αυτό το φίδι θέλει να με φάει».
Έτρεξαν οι αδελφοί, και το φίδι βέβαια διόλου δεν το είδαν, βρήκαν όμως τον αδελφό να τρέμει και να κάνει σπασμωδικές κινήσεις και τον πήγαν στο μοναστήρι. Και αυτός αμέσως υποσχέθηκε ποτέ να μη βγει ή να απομακρυνθεί με δικό του θέλημα από τη μονή μέχρι τον θάνατό του. Στην υπόσχεση αυτή έμεινε σταθερός μέχρι το τέλος, οχυρωμένος με τις ευχές του αγίου πατέρα, και ποτέ πια δεν ξαναείδε το φίδι εκείνο που είχε τότε σταθεί μπροστά του.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 1-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
