Εβρ. 1,10-2,3
«Αυτοί (οι ουρανοί)
απολούνται, συ δε διαμένεις· …συ δε ο αυτός ει, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι»
(Εβρ. 1,11-12)
Ζούμε, αγαπητοί μου, ζούμε μέσα σ’ ένα όμορφο κόσμο. Ο όμορφος αυτός κόσμος, που βλέπουμε κι απολαμβάνουμε, είνε ένα θαυμάσιο πανόραμα. Είνε, και τι δεν είνε! Είνε οι κάμποι και τα βουνά. Είνε οι ποταμοί, οι λίμνες και οι θάλασσες. Είνε τα φυτά, τα άνθη, τα δένδρα. Είνε τα ψάρια, τα πουλιά, τα ζώα. Το καθένα από αυτά, δηλαδή τα δένδρα, τα πουλιά και τα ζώα, περιέχει χιλιάδες είδη. Αν πάρουμε π.χ. τα πουλιά, θα δούμε ότι είνε μια θαυμαστή ποικιλία. Ω πόσα είδη από το σπουργίτη μέχρι τον αετό! Τα διάφορα είδη των πουλιών διακρίνονται μεταξύ τους από τη φωνή, το χρώμα, το ράμφος, το πέταγμα, το μέρος που χτίζουν τις φωλιές τους, τις συνήθειές τους, τη διάρκεια της ζωής και άλλα. Αυτό συμβαίνει και με τα άλλα ζώα, με τα φυτά, με τα άνθη, με τα δένδρα. Όλα δε είνε κατασκευασμένα με τέτοια τελειότητα, που τα θαυμάζουν και οι πιο μεγάλοι επιστήμονες. Το καθένα είνε και ένα εργοστάσιο που εργάζεται με ακρίβεια θαυμαστή. Τι είνε π.χ. ένα αηδόνι, που το περιμένουμε να κελαηδήση την άνοιξι; Αν το ζυγίσουμε, δεν θα είνε παραπάνω από 30 γραμμάρια. Και όμως η ελάχιστη αυτή ποσότητα ύλης είνε μια μικρή μηχανή· μηχανή όχι νεκρή, αλλά ζωντανή, μηχανή που έχει όλα όσα χρειάζονται για να κινήται και να εργάζεται. Έχει επίσης στο λάρυγγά του κάτι λεπτές χορδές, που όταν τις παίζη σε μαγεύει. Είνε σαν ν’ ακούς μια κιθάρα-τι λέω-, σαν να παίζη μια ορχήστρα από διάφορα όργανα. Κανένας μουσικός δεν φτάνει τη μουσική του.
Και ερωτώ· Είνε δυνατόν αυτά που βλέπουμε εδώ στη γη να είνε τυχαία; Ποιος έκανε την ύλη; Ποιος τη ζύμωσε για να πάρη διάφορα σχήματα; Ποιος έκρυψε μέσ’ στην ύλη διάφορες ιδιότητες και δυνάμεις; Ποιος σε ένα μόριο ύλης έκλεισε μια τέτοια τεράστια δύναμι, που αν απελευθερωθή μπορεί να κινήση χιλιάδες βαγόνια και καράβια; Ποιος δίδαξε μουσική στο αηδόνι; Ποιος δίδαξε στη μέλισσα να χτίζη τις κηρήθρες της με τέτοια σοφία, σαν να είνε επιστήμων μηχανικός και αρχιτέκτων; Ποιος δίδαξε το μυρμήγκι να κάνη τις υπόγειες κατοικίες και να εργάζεται σαν μια ωργανωμένη κοινωνία; Ποιος; Μια είνε η λογική απάντησι· Ο ΘΕΟΣ!
******************
Ναι, δημιούργημα του Θεού είνε η γη και όσα υπάρχουν και ζουν πάνω σ’ αυτήν. Αλλ’ η γη είνε ο μόνο δημιούργημα του Θεού; Όχι. Η γη, ο τεράστιος αυτός πλανήτης που τον ζυγίζουν οι αστρονόμοι και βρίσκουν ότι είνε δισεκατομμύρια τόννοι, ναι αυτή η γη, αν την συγκρίνουμε με τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των άλλων άστρων, θα βρούμε ότι είνε ένα κουκκί άμμου, μια σταγόνα θαλάσσης. Και πάλι ρωτάμε· Ποιος δημιούργησε τα αναρίθμητα αυτά αστέρια; Ποιος έδωσε σ’ αυτά την πρώτη κίνησι; Ποιος ρύθμισε τα δρομολόγια τους, ώστε να κινούνται μέσα στον απέραντο κόσμο και να μη συγκρούωνται μεταξύ τους; Ποιος έδωσε το φως στον ήλιο; Ποιος κανόνισε την απόστασι της γης από τον ήλιο να είνε τόση, ώστε η γη ούτε κάρβουνο να γίνεται από την πολλή ζέστη ούτε να παγώνη ολόκληρη από το πολύ κρύο; Ποιος ώρισε τα δρομολόγια όλων των άστρων; Ποιος;… Και πάλι μια είνε η λογική απάντησις· Ο ΘΕΟΣ!
Όλα είνε θαυμάσια! Αλλά το πιο θαυμαστό απ’ όλα είνε κάτι άλλο. Είνε, ότι ο Θεός από άπειρη αγάπη έγινε άνθρωπος και περπάτησε πάνω στη γη. Η ενανθρώπησις του Θεού είνε το θαύμα των θαυμάτων. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είνε ο Θεάνθρωπος. Είνε ο Θεός. Είνε το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Τριάδος. Εν συνεργασία με τον Πατέρα και το Πνεύμα το άγιο δημιούργησε τον κόσμο. Και αυτή τη μεγάλη αλήθεια την διακήρυξε ο Δαυίδ στην Παλαιά Διαθήκη και την επαναλαμβάνει στη σημερινή αποστολική περικοπή ο απόστολος Παύλος· «Κατ’ αρχάς συ, Κύριε, την γην εθεμελίωσας , και έργα των χειρών σου εισιν οι ουρανοί» (Ψαλμ. 101, 26· Εβρ. 1,10).
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας θαύμαζαν τόσο πολύ την δημιουργία, ώστε θεοποίησαν όλα όσα έβλεπαν μέσα στον όμορφο αυτό κόσμο. Τα έκαναν όλα θεούς. Θεός ο ήλιος. Θεός τα ποτάμια και οι θάλασσες. Θεός τα φυτά. Θεός τα ζώα. Θεός τα πουλιά. Αλλά αυτό ήταν μια φοβερή πλάνη. Και από την πλάνη αυτή μας βγάζει ο λόγος του Θεού, η αγία Γραφή. Μας διδάσκει, ότι η διαφορά μεταξύ του Θεού και των δημιουργημάτων του είνε τεράστια. Ο Θεός είνε άυλος, άχρονος, άφθαρτος. Ενώ η ύλη, από την οποία έχει δημιουργηθή το σύμπαν, δεν έχει τις ιδιότητες αυτές του Θεού. Η ύλη δεν είνε άχρονη, δεν είνε άφθαρτη. Κάποτε άρχισε και κάποτε θα τελειώση. Ο ήλιος π.χ., που φωτίζει και φαίνεται αιώνιος, θα έρθη μέρα που θα σβήση, όπως σβήνει το καντήλι όταν σωθή το λάδι. Και η γη θα καταστραφή, όπως και όλοι οι πλανήτες, όλα τα άστρα και όλο το υλικό σύμπαν.
Αλλ’ ενώ το υλικό σύμπαν θα καταστραφή, ο δημιουργός του, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, θα εξακολουθήση να υπάρχη. Καμμιά αλλοίωσις δεν θα συμβή στην ύπαρξί του. Γι’ αυτό και σήμερα ο απόστολος επαναλαμβάνει τα λόγια του Δαυίδ και λέει· «Αυτοί (οι ουρανοί) απολούνται, συ δε διαμένεις· και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται…· συ δε ο αυτός ει, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι» (Ψαλμ. 101,27-28· Εβρ. 1,11-12).
Ριζική αλλαγή θα γίνη στο υλικό σύμπαν. Ένας νέος κόσμος, που θα είνε απείρως ωραιότερος από αυτόν που βλέπουμε, θα βγη από την καταστροφή. Και του νέου αυτού κόσμου δημιουργός θα είνε πάλι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
******************
Πάνω από την ύλη, οποιαδήποτε μορφή και σχήμα και αν πάρη, πάνω από τον ήλιο και τα πλανητικά συστήματα, είνε ο Χριστός.
Και όχι μόνο πάνω από τον υλικό κόσμο, αλλά και παραπάνω από κάθε πνεύμα. Παραπάνω από τους ανθρώπους, και αυτούς ακόμη που διακρίθηκαν για τη σοφία και την αγιότητά τους. Τι είνε, παρακαλώ, και ο πιο σοφός και ο πιο άγιος των ανθρώπων; Ένα τίποτα, αν συγκριθή με τον Ιησού Χριστό. Παραπάνω απ’ όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων που πέρασαν και των αιώνων που θα έρθουν, από τον Αδάμ μέχρι τον τελευταίο που θα γεννηθή και θα ζήση στον πλανήτη μας, παραπάνω είνε ο Χριστός. Τι λέω; Ο Χριστός είνε παραπάνω από τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους. Και αυτά τα άυλα πνεύματα αναγνωρίζουν το απερίγραπτο μεγαλείο του Χριστού, πέφτουν και τον προσκυνούν και ψάλλουν τον υπέροχο ύμνο «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου…»(πρβλ. Η. 6,3). Μένουν μόνο οι δαίμονες και οι άπιστοι, που δεν αναγνωρίζουν την εξουσία του Χριστού. Αλλά κι αυτοί θα έρθη μέρα που η δύναμί τους θα συντριβή εξ ολοκλήρου και η εξουσία του Χριστού θα κυριαρχήση απ’ άκρου σ’ άκρο.
Ω Χριστέ! Συ είσαι ο αληθινός Θεός. Συ είσαι ο Δημιουργός και Πλάστης μας. Συ είσαι ο Βασιλεύς, ο Παμβασιλεύς. Εσένα προσκυνεί όλη η κτίσις. Εσένα λατρεύουν όλοι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι. Κ’ εμείς, ταπεινά και αμαρτωλά πλάσματα, πέφτουμε και σε προσκυνούμε και ζητούμε το έλεός σου. Ναι, το έλεός σου, Κύριε!
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή Β. των νηστειών: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., προσοχή, ύφαλος, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Κυριακή Β’ των νηστειών: Πρώτα η θεραπεία της ψυχής – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
