Εβρ. 4,14-5,6
«Αδερφοί, κρατώμεν της ομολογίας»
(Εβρ. 4,14)
Και πάλι, αγαπητοί μου, σήμερα, Κυριακή Γ’ Νηστειών, διαβάζεται ως Απόστολος μία περικοπή από την προς Εβραίους επιστολή. Η επιστολή αυτή γράφτηκε από τον απόστολο Παύλο χάριν των Εβραίων εκείνων που πίστεψαν στο Χριστό. Οι Εβραίοι που πίστεψαν στο Χριστό ήταν λίγοι μπροστά στους άλλους Εβραίους, οι οποίοι, παρ’ όλα τα θαύματα που έγιναν και προ της Αναστάσεως και μετά την Ανάστασι, δεν θέλησαν να πιστέψουν στο Χριστό, αλλ’ επέμεναν στην απιστία τους. Οι άπιστοι αυτοί Εβραίοι, όταν άκουγαν ότι κάποιος συμπατριώτης τους πίστευε στο Χριστό, άφριζαν από την κακία τους. Μεταχειρίζονταν όλα τα μέσα, και τα πιο εγκληματικά, για να τον κάνουν να επιστρέψη και πάλι στον ιουδαϊσμό. Χτυπούσαν, φυλάκιζαν, βασάνιζαν, έπαιρναν τις περιουσίες τους, έβαζαν φωτιά και έκαιγαν τα σπίτια τους. Πεινασμένοι, γυμνοί και άστεγοι έμεναν οι χριστιανοί Εβραίοι, που διώκονταν από τους συμπατριώτες τους και είχαν ανάγκη παρηγοριάς και ενισχύσεως, για να μη καμφθούν και αρνηθούν την πίστι τους.
***********************
Αλλά ποιος άλλος θα ήταν πιο κατάλληλος να παρηγορήση και να ενισχύση τους χριστιανούς αυτούς από τον απόστολο Παύλο; Αυτός, που άλλοτε ήταν φανατικός Εβραίος και με πάθος καταδίωκε τους συμπατριώτες του χριστιανούς, είχε πια ριζικά αλλάξει. Ο Παύλος πίστεψε στο Χριστό, βαπτίστηκε και έγινε ο πιο θερμός κήρυκας του Χριστού. Με θάρρος και με δύναμι μεγάλη κήρυττε το λόγο του Θεού και παντού ωμολογούσε το Χριστό, αυτός που άλλοτε τον βλαστημούσε. Ήξερε δε καλά το τι υπέφεραν οι πιστοί Εβραίοι. Ήξερε τα βασανιστήριά τους. Ήξερε τον ιδεολογικό πόλεμο που τους έκαναν για να κλονίσουν την πίστι τους. Με ρητά που έπαιρναν από την αγία Γραφή και τα ερμήνευαν όπως ήθελαν, με ψέματα και πλαστογραφίες, προσπαθούσαν να αποδείξουν, ότι ο Χριστός δεν είνε ο Μεσσίας, που περίμενε αιώνες το Εβραϊκό έθνος. Γι’ αυτό ο Παύλος έγραψε την περίφημη επιστολή προς τους πονεμένους συμπατριώτες του χριστιανούς. Παρηγορεί ο Παύλος και ενισχύει. Αποδεικνύει, ότι ο Χριστός είνε υπεράνω πατριαρχών, προφητών, αγγέλων και αρχαγγέλων, είνε ο Λόγος του Θεού, είνε ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής ολόκληρου του κόσμου, είνε ο αληθινός Θεός. Τα επιχειρήματα του, παρμένα από την αγία Γραφή, είνε ατράνταχτα. Οι άπιστοι αποστομώνονται. Και όσοι κλονίζονται στην πίστι από τις επιθέσεις των εχθρών, παίρνουν θάρρος και δύναμι. Η επιστολή αυτή προς Εβραίους είνε ισχυρό όπλο κατά των απίστων όλων των εποχών. Και είνε συγχρόνως μια θερμή πρόσκλησι προς όλους τους Εβραίους, να αφήσουν την απιστία τους και να πιστέψουν στο Χριστό.
Στην επιστολή αυτή, αφού ο απόστολος Παύλος αποδεικνύει ότι ο Χριστός είνε αληθινός Θεός, απευθύνεται προς όλους και λέει· «Αδελφοί, κρατώμεν της ομολογίας» (Εβρ. 4,14). Δηλαδή· Ας κρατούμε καλά την πίστι μας στο Χριστό και ας την κηρύττουμε και ας την ομολογούμε παντού χωρίς δισταγμό, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δειλίες και φόβους. Ακλόνητοι και ατρόμητοι να είμαστε στην ομολογία της πίστεώς μας.
«Αδελφοί, κρατώμεν της ομολογίας». Αυτή τη θεόπνευστη συμβουλή άκουσαν και εφάρμοσαν οι πιστοί, όχι μόνο εκείνης της εποχής, αλλά και των κατόπιν χρόνων, όταν κατεδιώκετο η χριστιανική πίστις. Όποιος διαβάζει τα μαρτυρολόγια δεν μπορεί παρά να σταθή με θαυμασμό μπροστά στους ήρωες της πίστεως. Δυο λέξεις αν έλεγαν στους τυράννους, «Αρνούμεθα το Χριστό», έφταναν για ν’ απαλλαγούν από τα βασανιστήρια, να βγουν από τις φυλακές και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Αλλά δεν τις είπαν. Στην ερώτησι των βασανιστών «Τι είστε;», «Είμαστε χριστιανοί» απαντούσαν. Οι μάρτυρες, μπροστά σε χιλιάδες κόσμο που φώναζε «Θάνατος στους χριστιανούς!», ωμολογούσαν την πίστι τους. Ήταν πολύ συγκινητικό, ν’ ακούη κανείς άνδρες, αλλά και γυναίκες και μικρά ακόμη παιδιά, να λένε· «Πιστεύουμε στο Χριστό. Κάντε μας ό, τι θέλετε. Την πίστι μας δεν την αρνούμεθα!». Και η ιστορία του γένους μας αναφέρει ότι, όταν οι Τούρκοι στην ελληνική επανάστασι του 1821 κυρίευσαν τη Χίο, μάζεψαν γυναίκες και παιδιά στην παραλία, έβαλαν κάτω έναν Εσταυρωμένο και είπαν στα γυναικόπαιδα· «Όσοι από σας τον πατήσουν, θα γλυτώνουν· όσοι δεν τον πατήσουν, θα θανατωθούν». Τους έβαλαν προθεσμία. Μα κανείς, ούτε γυναίκα ούτε παιδί, πάτησε τον Εσταυρωμένο. Όλοι φώναζαν· «Πιστεύουμε στο Χριστό. Μέγα το όνομα του Χριστού, μεγάλη η χάρι της Παναγίας και των αγίων». Έτσι ομολογώντας την πίστι τους θυσιάστηκαν οι νεομάρτυρες αυτοί,
********************
«Αδελφοί, κρατώμεν της ομολογίας» (ε.α.). Εάν από της ηρωικές εκείνες εποχές του χριστιανισμού ρίξουμε ένα βλέμμα στην σημερινή μας εποχή, άραγε θα συναντήσουμε το ηρωικό πνεύμα των μαρτύρων ρης πίστεώς μας; Να βάλουν οι άπιστοι το μαχαίρι στο λαιμό των χριστιανών και να πουν στον κάθε χριστιανό « Ή θα αρνηθής την πίστη σου ή θα θανατωθής», τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει σήμερα στην πατρίδα μας, όπως υπήρχε άλλοτε. Ναι, δεν βάζουν σήμερα το μαχαίρι στο λαιμό των πιστών οι άπιστοι, αλλά πολεμούν την πίστι με έναν άλλο τρόπο· ειρωνεύονται τους πιστούς. Οι δε λεγόμενοι πιστοί είνε τόσο δειλοί, ώστε φοβούνται τις ειρωνείες των απίστων, σαν να επρόκειτο οι άπιστοι να τους σκοτώσουν. Αλλοίμονο! Οι μάρτυρες δεν φοβόντουσαν τα μαχαίρια και τiς φωτιές και τα άλλα βασανιστήρια. Τώρα οι χριστιανοί φοβούνται ένα ειρωνικό χαμόγελο, μια περιφρονητική λέξι, ένα μορφασμό· τρέμουν μήπως χαρακτηρισθούν άνθρωποι καθυστερημένοι, και σβήνουν τη φωνή τους, και δεν κάνουν το σταυρό τους, και κρύβονται σαν τα μικρά παιδιά που παίζουν κρυφτούλι. Δεν ομολογούν την πίστι τους.
Και ενώ οι λεγόμενοι πιστοί δεν ομολογούν την πίστι τους, οι άπιστοι και ασεβείς, βλέποντας αυτή τη σιωπή, αυτή τη βουβαμάρα του χριστιανικού κόσμου, βλέποντας ότι κανείς δεν τους ελέγχει και δεν τους καυτηριάζει, έχουν γίνει θρασείς και αναίσχυντοι, και περιπαίζουν την ορθόδοξη πίστι, και βλαστημούν τα θεία, κι όπου σταθούν προσπαθούν να μεταδώσουν τη χολέρα της απιστίας και αθεΐας. Που Παύλος για να ομολογήση την πίστι και να ελέγξη τους ασεβείς και απίστους;
Που Παύλος; Συ, αγαπητέ, να γίνης Παύλος. Δεν λέμε ότι μπορείς να φτάσης τον Παύλο· όχι. Αλλά να μιμηθής τον απόστολο Παύλο και τους άλλους αποστόλους και μάρτυρες, και να κηρύξης το Χριστό μέσα στο μικρό κύκλο που ζης, μπορείς. Μη δειλιάσης. Και αν όλοι αυτοί που είνε γύρω σου περιφρονούν, ειρωνεύωνται και χλευάζουν την πίστι σου, και αν προσπαθούν με χίλια δύο σατανικά μέσα να σε κλονίσουν και να τραβήξουν μακριά από το Χριστό, συ μην κλονιστής. Μείνε ακλόνητος και ατρόμητος σαν το βράχο που, ενώ απ’ όλες τις μεριές τον χτυπούν τα μανιασμένα κύματα του ωκεανού, αυτός παραμένει ακλόνητος. Βράχος να είνε η πίστι σου στον Χριστό, η ορθόδοξος πίστις. Με τα λόγια, με τα έργα, με τη χριστιανική σου ζωή, να ομολογής μέσα στον άπιστο και άθεο κόσμο, ότι η πίστι σου στο Χριστόείνε η μόνη αληθινή πίστις. Τότε γίνεσαι κ’ εσύ ένας μικρός Παύλος, ένας μάρτυρας και ομολογητής του Χριστού. Έτσι θα είσαι μεταξύ εκείνων που ο απόστολος απευθύνει σήμερα την προτροπή· «Αδελφοί, κρατώμεν της ομολογίας» (ε.α.).
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή Γ. των νηστειών, της Σταυροπροσκυνήσεως: Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., «ποιός θα εξοφλήση το χρέος», λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου.
Κυριακή Γ’ των Νηστειών, της Σταυροπροσκυνήσεως: Νά μισήσης τον εαυτό σου – Μακαριστού Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου.
