Στην Παναγία – Στέλλας Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.

Συγχώρα μας, Παναγία μου, που σε ξεχάσαμε. Μιλάμε και γιορτάζουμε τα κατορθώματα του Γένους μας, και Σένα σε περιφρονήσαμε, λες και δεν φίλησαν το χέρι Σου τα παλληκάρια πριν μπουν στον Αγώνα. Λες και δεν φώναζαν το όνομά Σου πριν μπουν στη μάχη. Λες και δεν είχαν Εσένα μπροστά τους οι Σουλιώτισσες καθώς πέφταν στον Ζάλογγο με το μωρό στον κόρφο. Λες και δεν απίθωσαν στα πόδια Σου, όλα τα τάματα, όλες τις προσευχές, όλα τα μοιρολόγια. Λες και δεν έψαλλαν σ’ Εσένα τα ευχαριστήρια, αυτά που σήμερα δεν σου ψάλλουμε, Παναγιά μου. Σαν να μην ήσουν εκεί, σαν να μην είσαι εδώ. Συγχώρα μας κι εσύ, κι ας μας συγχωρήσουν κι οι πρόγονοι αυτοί, που τάχατες τιμούμε…
Τους ύμνους Σου, άσε με να τους ψάλλω στο σπίτι Σου. Τώρα θέλω, ταπεινά, ν’ ακουμπήσω στα πόδια σου, λίγα λόγια ανθρώπινα, λόγια ποιητικά, από τότε που ακόμη δεν ήταν Έλληνας να μην Σ’ αγαπά:
«Ω Στρατηλάτισσα Κυρά, σ’ Εσέ τα νικητήρια!
Λαοί τον ύμνο πλέκουνε, σαν το στεφανοπλόκο,
με χίλια βάγια δοξασμού, κρίνα λαχτάρας μύρια,
στη χάρη Σου, Θεοτόκο! …
…Τράβα μας της αμαρτίας τον κίντυνο. Σπλαχνίσου
του πονηρού του λογισμού το ακάθαρτο ζωύφι,
μέσα μας πάτα το. Σ’ Εσέ ταμένοι οι λαοί σου.
Χαίρε απάντρευτη νύφη…»
(Κωστής Παλαμάς, η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Τέταρτος).

Μην δώσεις να ξεχάσουμε. Δεν είσαι η ροδομάγουλη κόρη που αποδέχεται τον κρίνο. Είσαι η ταπεινή Κυρά που άλλαξε την μοίρα του ανθρώπου με μια κατάφαση. Μ’ ένα «γεννηθήτω μοι κατά το ρήμα σου», τρίξαν τα θεμέλια του Άδη. Και για την Λευτεριά μας σήμερα, όποια κι αν είναι, πρώτα Εσένα προσκυνάμε, κι έπειτα εκείνα τα παιδιά Σου που Σε πίστεψαν, «κι έκαμαν την Επανάσταση», όπως είπε κι ο Κολοκοτρώνης μια φορά, στην Πνύκα.
«Σ’ Εσέ ταμένοι οι λαοί Σου». Βοήθα με Παναγιά μην Σε ξεχάσω μέσα στις όποιες ιαχές θριάμβου. Βοήθα μας όλους, μην πάψουμε να νοιώθουμε λαός Σου…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.

Κατηγορίες: Άρθρα, Ιστορικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.