Ένας ερημίτης ζούσε κάποτε στην έρημο της Αιγύπτου μέσα σε μία καλύβα, που ίσα – ίσα τον χωρούσε. Μοναδική του παρέα ήταν μια λύκαινα, που τον επισκεπτόταν κάθε ημέρα την ώρα του φαγητού. Στεκόταν έξω από την πόρτα του και περίμενε να τελειώση το φαγητό του, για να της δώση ένα κομμάτι ψωμί. Καθώς το έπαιρνε, του έγλυφε το χέρι και του έγνεφε με το κεφάλι της, σαν να τον ευχαριστούσε, και ύστερα έφευγε.
Μια ημέρα επισκέφθηκε τον ερημίτη ένας αδελφός. Αφού πέρασαν αρκετές ώρες μαζί και ήρθε η ώρα να φύγη, ο ερημίτης βγήκε από την καλύβα για να τον ξεπροβοδίση. Ξεμάκρυναν αρκετά, με συνέπεια ο Γέροντας να μην προλάβη να επιστρέψη για το βραδυνό φαγητό. Ωστόσο, η λύκαινα ήταν συνεπής στην ώρα της. Μόλις κατάλαβε πως η καλύβα ήταν έρημη, μπήκε μέσα, άρπαξε ένα ψωμί από το καλάθι που κρεμόταν σε μια γωνιά και έφυγε.
Όταν επέστρεψε ο ερημίτης, είδε ότι του λείπει ένα καρβέλι και κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Η λύκαινα δεν φάνηκε τις επόμενες ημέρες, κάτι που λύπησε τον Γέροντα και τον έκανε ν’ ανησυχή. Η λύκαινα ήταν το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που τον συντρόφευε. Έτσι άρχισε να προσεύχεται γι’ αυτό.
Πέρασα επτά ημέρες και η λύκαινα έκανε και πάλι την εμφάνισί της. Πήγε δειλά – δειλά και στάθηκε σε κάποια απόστασι από την πόρτα της καλύβας, με το κεφάλι κατεβασμένο, σαν να περίμενε κάποια επίπληξι. Μόλις την αντίκρυσε ο ερημίτης, ένοιωσε τέτοια ανακούφισι, που την πλησίασε τρέχοντας και της χάιδεψε στοργικά το κεφάλι. Ύστερα την ωδήγησε μέσα στην καλύβα και την φίλεψε με μια διπλή μερίδα. Το ζώο άρχισε να του γλύφη τα χέρια με περισσή χαρά, σαν να ευχαριστούσε τον Γέροντα που την συγχώρησε. Από τότε άρχισε και πάλι τις καθημερινές της επισκέψεις στον άνθρωπο του Θεού.
ΗΛΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΥΕΙ
Εάν εξετάσωμεν πόση φυσική και αδίδακτος επιμέλεια δια την ζωήν των υπάρχει εις τα άλογα ζώα, ή θα παρακινηθώμεν εις το να προφυλάττωμεν τον εαυτόν μας και να φροντίζωμεν δια την ψυχήν μας, ή θα καταδικασθώμεν περισσότερον, όταν ευρεθώμεν ότι δεν μιμούμεθα ούτε τα άλογα ζώα. Η άρκτος πολλάκις, όταν πληγωθή με βαθυτάτας πληγάς, θεραπεύει τον εαυτόν της, εισάγουσα με κάθε τρόπον εις τας πληγάς της και γεμίζουσα αυτάς με τον φλόμον (φυτό που μας δίνει φυτίλια) τούτον, που είναι εκ φύσεως ξηρός. Ημπορείς δε να ίδης και την αλώπεκα να θεραπεύη τον εαυτόν της με το δάκρυον της πίτυος (το ρετσίνι του πεύκου). Η δε χελώνη, όταν φάγη πάρα πολλάς σάρκας εχίδνης, αποφεύγει την βλάβην που θα της επέφερε το δηλητηριώδες τούτο ζώον, δια της αντιδράσεως της ρίγανης. Και ο όφις θεραπεύει την βλάβην των οφθαλμών τρώγων μάραθον.
Αι δε προγνώσεις της ατμοσφαιρικής μεταβολής ποίαν σύνεσιν λογικήν δεν αποκρύπτουν; Διότι το μεν πρόβατον, όταν προσεγγίζη κακοκαιρία, τρώγει πάρα πολλήν τροφήν, ωσάν να εφοδιάζεται δια την επερχομένην έλλειψιν. Οι δε βόες, κλεισμένοι διαρκώς κατά την εποχήν του χειμώνος, όταν πλέον προσεγγίζη η άνοιξις, αντιλαμβανόμενοι με την φυσικήν αίσθησιν την μεταβολήν, εκ των βουστασίων στρέφουν το βλέμμα προς τας εξόδους και όλοι με ένα σύνθημα αλλάσσουν όψιν. Ήδη δε μερικοί εκ των φιλοπόνων παρετήρησαν, ότι και ο εχίνος της ξηράς (σκαντζόχοιρος) κατασκευάζει διπλάς εξόδους εις την φωλεάν του? και όταν μεν πρόκειται να φυσήξη βορράς, φράσσει την βορεινήν, όταν δε πάλιν γυρίζη νότος, αυτός μεταβαίνει εις την βορεινήν.
Τί διδασκόμεθα δια τούτων ημείς οι άνθρωποι; Όχι, μόνον ότι η φροντίς του Δημιουργού μας εκτείνεται εις όλα, άλλ΄ ότι και τα άλογα ζώα έχουν κάποιαν αίσθησιν του μέλλοντος, ώστε και ημείς να μη προσκολλώμεθα εις την παρούσαν ζωήν, αλλά δια την μέλλουσαν αιωνίαν ζωήν να καταβάλλωμεν κάθε σπουδήν και φροντίδα.
ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων. Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
