Κυριακή των Μυροφόρων – Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh).

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Θυμόμαστε σήμερα τις Μυροφόρες, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, ανθρώπους που στην πορεία του Ευαγγελίου μόλις και αναφέρονται, όμως, όταν ο Χριστός είχε φαινομενικά ηττηθεί, όταν ο θάνατος, η απόρριψη, η προδοσία και το μίσος είχαν υπερισχύσει, απέδειξαν ότι είναι άνθρωποι με πίστη και κουράγιο, με την πίστη της καρδιάς και το κουράγιο που μόνο η αγάπη μπορεί να γεννήσει. Την ώρα της Σταύρωσης οι Απόστολοι είχαν σκορπίσει, εκτός από τον Ιωάννη που στάθηκε δίπλα στον Σταυρό με την Μητέρα του Θεού. Όλοι είχαν εγκαταλείψει τον Χριστό, μόνο μια μικρή ομάδα γυναικών στάθηκε σε μικρή απόσταση από το Σταυρό, και όταν ο Κύριος πέθανε, ήλθαν να μυρώσουν το σώμα Του που ο Ιωσήφ ο ο από Αριμαθαίας είχε ζητήσει από τον Πιλάτο, δίχως να φοβηθεί ότι θα τον αναγνωρίσουν ως μαθητή Του, επειδή στη ζωή και στο θάνατο, η αγάπη και η πίστη είχαν νικήσει.

Ας προβληματιστούμε πάνω σ’αυτό. Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού, όταν όλα πηγαίνουν καλά, στην ασφάλεια της πατρίδας όπου δεν υπομένουμε κάποια δίωξη, απόρριψη, καμία προδοσία δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο μαρτύριο, η απλώς να γίνουμε θύματα χλευασμού και απόρριψης.

Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας, όχι σε σχέση με τον Χριστό, αλλά τις μεταξύ μας σχέσεις, επειδή Εκείνος είπε ότι ο,τι κάνουμε στον οποιδήποτε από εμάς, στον πιο μικρό κι ασήμαντο, το κάνουμε σ’ Εκείνον.

Ας αναρωτηθούμε πως συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος απορρίπτεται, χλευάζεται, εξοστρακίζεται, καταδικάζεται από την κοινή γνώμη η από τη γνώμη εκείνων που για εμάς σημαίνουν κάτι, αν εκείνη τη στιγμή η καρδιά μας παραμένει πιστή, η βρίσκουμε το θάρρος να πούμε, «Ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε, είτε τον απορρίπτετε». Δεν υπάρχει πιο μεγάλο μέτρο πίστης, από την πίστη που εκδηλώνεται μέσα από την ήττα.

Ας το λάβουμε αυτό υπόψιν, διότι χάνουμε με τόσους τρόπους. Προσπαθούμε, με όποια δύναμη έχουμε – λίγη η πολλή, να είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε, και κάθε λεπτό χάνουμε. Δεν θα έπρεπε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, όχι μόνο με συμπόνοια, αλλά με την πίστη που έχουν οι φίλοι που είναι έτοιμοι να σταθούν δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που πέφτει, μακρυά από τη χάρη, μακρυά από ιδανικά, που ματαιώνει κάθε ελπίδα και προσδοκία που έχουμε επενδύσει. Εκείνη την ώρα ας σταθούμε δίπλα του, ας δείξουμε πίστη και ας αποδείξουμε ότι η αγάπη μας δεν εξαρτιόταν από την ελπίδα της νίκης, αλλά ήταν ένα δώρο υπέροχο, γεμάτο χαρά, που προσφέρθηκε δωρεάν, από την ψυχή μας. Αμήν.

Απόδοση στην νεοελληνική: www.agiazoni.gr

Πρωτότυπο Κείμενο

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

We remember today the Myrrh-bearing women, Joseph of Arimathea and Nicodemus, people who in the course of the Gospel are hardly mentioned, yet who, when Christ was seemingly defeated, when death, rejection, betrayal and hatred had conquered, proved to be people of faithfulness and courage, the faithfulness of the heart and the courage that can be born only of love. At the moment of the Crucifixion all the Apostles had fled save one, John, who stood at the foot of the Cross with the Mother of God. Everyone else had abandoned Christ, only a small group of women stood at a short distance from the Cross, and when He had died, they came to anoint His Body which Joseph of Arimathea had sought from Pilate, unafraid of being recognised as a disciple, because in life and in death love and faithfulness had conquered.

Let us reflect on this. It is easy to be Christ’s disciples when we are on the crest of the wave, in the security of countries where no persecution, no rejection is endured, no betrayal can lead us to martyrdom, or simply to becoming the victims of mockery and rejection.

Let us think of ourselves not in regard to Christ alone but with regard to one another, because Christ has said that what we have done to any one of us, to the smallest, to the most insignificant, we have done to Him.

Let us ask ourselves how we behave when someone is rejected, mocked, ostracised, condemned by public opinion or by the opinion of those who mean something to us, whether at that moment our heart remains faithful, whether at that moment we find courage to say, ‘He was, and he remains my friend whether you accept or reject him’. There is no greater measure of faithfulness than that faithfulness which is made manifest in defeat. Let us consider this, because we all are defeated, we are defeated in so many ways. We all strive, with whatever energy we have – a little or much, to be what we should be, and we are defeated at every moment. Should we not look at one another not only with compassion, but with the faithfulness of friends who are prepared to stand by a person who falls, falls away from grace, falls away from his own ideal, frustrates all hopes and expectations which we have set on him or her. At that time let us stand by, at that time let us be faithful and prove that our love was not conditioned by
the hope of victory but was a wholehearted gift, gratuitous, joyful, wonderful. Amen.

www.mitras.ru: 1991

Κατηγορίες: Κυριακοδρόμιο (προσέγγιση στο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής και των Μεγάλων Εορτών), Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.