Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Για τον αείμνηστο Ηγούμενο, π. Γεώργιο Γρηγοριάτη, τον Αγιορείτη – Στέλιου Κούκου.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος τελεί Τρισάγιο στο μνήμα του μακαριστού Ηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, π. Γεωργίου Γρηγοριάτου. Στα δεξιά του ο νυν Ηγούμενος της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος.

Λόγος (απομαγνητοφωνημένος) ο οποίος εκφωνήθηκε στην τράπεζα της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, την 21η Μαρτίου του 2015.

Προσφώνηση του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτου, π. Χριστοφόρου

Σεβασμιώτατε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε πού σήμερα μᾶς λειτουργήσατε καί μᾶς παρηγορήσατε. Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιά τήν προσφορά σας στήν Ἐκκλησία. Παρακολουθοῦμε τά γραφόμενά σας καί εἴμαστε εὐχαριστημένοι, καί κυρίως γιά τά θέματα τά πατερικά καί πνευματικά, γιά τά ὁποῖα ἀκούσαμε καί τά ὁποῖα εἶναι προσφορά στήν Ἐκκλησία μας. Σᾶς παρακαλοῦμε καί ἐσεῖς νά εὔχεσθε γιά μᾶς νά πορευόμαστε καί ἐμεῖς εἰς ὁδόν μοναχικῆς μετανοίας καί νά ἀγωνισθοῦμε καί ἐμεῖς στά ἴχνη τοῦ Γέροντα καί νά ἀνταποκριθοῦμε σέ αὐτήν τήν μεγάλη παρακαταθήκη πού μᾶς ἄφησε ὁ Γέροντάς μας. Θά σᾶς παρακαλέσουμε νά μᾶς πῆτε λόγον ὠφελείας.

Ο λόγος του Σεβασμιωτατου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Ἅγιε Ἡγούμενε, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀγαπητοί προσκυνητές,

Πολλά εἶναι ἐκεῖνα πού μέ συνδέουν μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου καί πρίν ἀκόμη ἐγκατασταθῆ ἡ νέα ἀδελφότητα ὑπό τόν μακαριστό Ἡγούμενο τόν π. Γεώργιο.

Ἤμουν τακτικός προσκυνητής τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’60, ἀλλά ἰδιαιτέρως συνδέθηκα μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή ἀπό τότε πού ἐγκαθιδρύθηκε ἡ νέα ἀδελφότητα ὑπό τήν φωτισμένη καθοδήγηση τοῦ καθηγουμένου αὐτῆς, τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, π. Γεωργίου, τόν ὁποῖον γνώριζα ἀπό τότε πού ἤμουν φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Διέμενε στήν Ἀθήνα καί διακρινόταν ὡς λαϊκός ἀκόμη θεολόγος γιά τήν λιπαρά γνώση τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ἀλλά καί τήν ἀγάπη τήν ὁποίαν εἶχε καί γιά τήν Ἐκκλησία, τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, ὅπως καί γιά τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τό ὁποῖο τόν διακατεῖχε.

Ἀπό τότε πού ἔγινε Ἡγούμενος στήν Ἱερά αὐτή Μονή ἐρχόμουν μέ τόν μακαριστό Γέροντά μου, τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κυρό Καλλίνικο [νυν όσιο Καλίνικο], εἶχα περισσότερη ἐπικοινωνία μαζί του καί μπορῶ νά πῶ ὅτι ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς δικῆς μου ζωῆς καί τῆς μοναχικῆς μου ζωῆς. Συνέδεσα τήν μοναχική μου πολιτεία μέ τούς πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἰδιαιτέρως δέ μέ τόν π. Σπυρίδωνα ἀπό τήν Νέα Σκήτη, ὅπου γιά ἕνα διάστημα ἀσκήθηκα στήν μοναχική ζωή καί ἐπειδή ὁ μακαριστός π. Σπυρίδων, συνδεόταν μέ τήν Ἱερά αὐτή Μονή, γι’ αὐτό ἐρχόμουν πολλές φορές στό Μοναστήρι.

Ἔτσι ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ὡς χαρισματικῆς καταστάσεως, ὅσο μπόρεσα καί ἐγώ νά ζήσω, τό πέρασα στήν Ἱερά αὐτή Μονή. Ἰδιαιτέρως μιά φορά πού παρέμεινα δεκαπέντε περίπου ἡμέρες καί αἰσθανόμουν ὅτι ὅλα μιλοῦσαν γιά τόν Θεό. Αἰσθανόμουν τήν Χάρη καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ σέ ὅλη αὐτήν τήν περιοχή, ὁπουδήποτε καί ἄν πήγαινα εἴτε στό κελλί εἴτε στήν Ἐκκλησία ἤ καί ἀκόμη καί στούς κήπους τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἴτε ἀνέβαινα στά σπήλαια, πού ἦταν γύρω ἀπό τήν Ἱερά Μονή, παντοῦ ἔβλεπα τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, αὐτό πού λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής τούς λόγους τῶν ὄντων. Καί ξέρουμε ὅτι οἱ λόγοι τῶν ὄντων δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ζωοποιεῖ ὅλη τήν κτίση. Ὅταν κανείς μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μέ τίς προσευχές τῶν ἁγίων Πατέρων ἀναπτύσσεται ἐσωτερικά, τότε ξαφνιάζεται ἀπό αὐτό πού αἰσθάνεται καί βλέπει νά ὑπάρχη σέ ὅλη τήν κτίση αὐτή ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Πάντως οἱ λόγοι τῶν ὄντων, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, δέν εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία αἰσθάνεται κανείς διανοητικά, ἀλλά εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ τήν ὁποία βιώνει κανείς. Δηλαδή, μετέχουμε τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης μετέχουμε τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τά γεγονότα που γίνονται μέσα στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐξωτερικά γεγονότα, ἀλλά εἶναι ἐσωτερικά βιώματα. Ὅταν ἀναπτύσσεται μέσα μας αὐτό πού λέμε καρδιά, ὁ ἐσώτατος πυρήνας τῆς ὑπάρξεώς μας, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» γιά τόν ὁποῖον κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τότε κανείς βλέπει σέ ὅλη τήν κτίση αὐτήν τήν ἐνέργεια, τήν δημιουργική ἐνέργεια, τήν συνεκτική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί τήν ζωοποιό ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Ἑπομένως, ἐδῶ στό Μοναστήρι ἀναπτύχθηκε ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς μοναχικῆς καί τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας. Εἶναι ἡ δεύτερη φορά πού ἔρχομαι ὡς Μητροπολίτης στό Μοναστήρι αὐτό. Τό 2000 μέ εἶχε καλέσει ὁ μακαριστός Γέροντας νά προστῶ τῆς πανηγύρεως τῆς ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας. Ἦρθα ἐδῶ καί χάρηκα πάρα πολύ. Μέ ὑποδέχθηκε, ὅπως ὑπεδεχόταν ὅλους, μέ πολύ μεγάλη ἀγάπη καί σεβασμό, ἐπειδή διακρινόταν γιά τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα καί τό ὀρθόδοξο ἦθος. Ἦταν ἕνας μεγάλος Γέροντας ὁ Γέροντάς σας, τόν ξέρατε καλύτερα ἀπό μένα, ἐσεῖς τόν ζήσατε ἐδῶ στό Μοναστήρι. Ἐγώ ἐκεῖνο πού μπορῶ νά πῶ εἶναι ὅτι κοντά του ἔζησα αὐτήν τήν ἀρχοντική ἀγάπη, τό τί εἶναι ὁ Θεός, πώς μᾶς ἀγαπᾶ παρά τήν ἀναξιότητά μας.

Ὅταν ἔβλεπε κανείς τόν Γέροντα καί συζητοῦσε μαζί του, διέκρινε τήν ὅλη ἐσωτερική διάθεση του. Ἦταν ἕνας αὐθόρμητος ἄνθρωπος καί θά ἔλεγα ὅτι σέ αὐτόν δέν ὑπῆρχε ἡ διάσταση καί ἡ διάσπαση μεταξύ τοῦ φαίνεσθαι καί τοῦ εἶναι, ἀλλά αὐτό πού ἦταν μέσα του, αὐτό φαινόταν καί ἔξω. Δέν ἦταν ὑποκριτής, νά δείχνη δηλαδή ἐξωτερικά κάτι ἄλλο καί ἄλλο νά εἶναι μέσα του. Εἶχε, βέβαια, κρυφή ἀρετή, ἀλλά αὐτή ἡ κρυφή ἀρετή φαινόταν καί ἐξωτερικά.

Ἔβλεπα, ὅταν τόν συναντοῦσα, ὅτι φαινόταν αὐτό στά μάτια του, τά ὁποῖα ἦταν πύρινα μάτια, φλογισμένα καί ἐξέφραζαν αὐτό τό βάθος τῆς καρδίας του. Καθώς ἐπίσης φαινόταν καί στό στόμα του πού ἦταν πάρα πολύ γλυκό καί ὅταν τό ἄνοιγε γιά νά μιλήση ἦταν ὅλο γλύκα. Ὁ Γέροντας εἶχε πάντοτε ἕναν γλυκύ λόγο. Καί ὁ πυρήνας τῶν ματιῶν καί τοῦ στόματός του, ἀπό τόν ὁποῖον προέρχονταν αὐτά, ἦταν ἡ καρδιά του.

Ὁ μακαριστός Γέροντας εἶχε ἐσωτερικά βιώματα. Ἀνεπανάληπτες θά εἶναι οἱ θεῖες Λειτουργίες τίς ὁποῖες ἔζησα μαζί του καί ἔβλεπα πόσο ζοῦσε σάν μικρό παιδί τήν θεία Λειτουργία. Ἦταν σοφός, πράγματι, κατά κόσμον καί ἤξερε τήν ἀνθρώπινη γνώση καί τήν θεολογία τῶν Πατέρων, ἀλλά εἶχε καί ἐσωτερικά βιώματα. Ἦταν σάν μικρό παιδί στήν καρδιά του, δηλαδή συνεδύαζε τήν σοφία κατά κόσμον, τήν παιδικότητα κατά Θεόν, ἦταν ὅλος ἀγάπη καί ἀρχοντιά καί εὐγένεια. Ἔτσι, τόν αἰσθανόμασταν ἐμεῖς, ὅταν ἐρχόμασταν ἐδῶ στό Μοναστήρι. Ἦταν πράγματι ἕνας οἰκουμενικός ἄνθρωπος.

Ἐπίσης ἦταν θεολόγος, ὁ ὁποῖος γνώριζε τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας πάρα πολύ καλά καί εἶχε στερεές βάσεις. Ἦταν Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος θά ἔλεγα ὅτι ἀφομοιώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ἤ ἀφομοίωσε τό Ἅγιον Ὄρος. Δέν προσπάθησε νά δώση κάτι στό Ἅγιον Ὄρος, νά ἀλλοιώση τό Ἅγιον Ὄρος, νά δώση σέ αὐτό τήν δική του παράδοση καί τήν δική του σφραγίδα, ἀλλά μᾶλλον ἡ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Ὄρους τέθηκε ἐπάνω του.

Καί τό Μοναστήρι αὐτό, ἀλλά καί αὐτή τράπεζα στήν ὁποία βρισκόμαστε τώρα ἔγινε, θά ἔλεγα, ἕνα ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς, ἔγινε μιά Ἱερά Μονή μέσα στήν ὁποία μοναχοί προσεύχονταν, μετανοοῦσαν κατ’ ἀρχάς, γιατί ὁ μακαριστός Γέροντας μιλοῦσε πάρα πολύ γιά τήν μετάνοια καί ἡ μετάνοια εἶναι καρπός τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφοῦ δέν μπορεῖ ὁ σαρκικός ἄνθρωπος νά μετανοήση, ἀλλά μετανοεῖ μόνον ἐκεῖνος πού εἶναι κάτω ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔτσι τό Μοναστήρι αὐτό ἔγινε ἕνα ὑπερῶο τῆς Πεντηκοστῆς γιά πολλούς μοναχούς, προσκυνητές, Ἐπισκόπους. Ξέρω ὅτι ἔρχονταν πολλοί Ἐπίσκοποι καί ἐξομολογοῦνταν στόν Γέροντα.

Ἐκεῖνο τό ὁποῖο βλέπουμε καί τό ἔβλεπα κι ἐγώ συνεχῶς στόν μακαριστό Γέροντα εἶναι ὅτι εἶχε καταλάβει πάρα πολύ καλά τί θά πῆ νά συνάπτη κανείς προσωπική διαθήκη μέ τόν Θεό καί ὅτι αὐτή ἡ προσωπική διαθήκη πρέπει νά εἶναι διαθήκη αἰώνια. Καθένας ἀπό μᾶς, ἀρχίζει τήν χριστιανική του ζωή μέ τό Βάπτισμα. Ἀργότερα ὅμως μέ τήν μετάνοια ὅταν συνειδητοποιῆ τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἁμαρτία, καί ὅταν γίνομαστε μοναχοί, τότε συνάπτει μιά προσωπική διαθήκη μέ τόν Θεό.

Ξέρουμε πολύ καλά τόσο ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ὅσο καί ἀπό τήν Καινή Διαθήκη ὅτι κάθε διαθήκη συνεπάγεται ὁμολογία πίστεως καί ἔκχυση αἵματος. Διότι, ὅταν κατέβηκε ὁ Μωϋσῆς ἀπό τό Ὄρος Σινά καί ἔδωσε τόν Νόμο, τήν Παλαιά Διαθήκη, τότε διέταξε νά σφαγοῦν σφάγια καί πῆρε τό αἷμα καί ράντισε τίς πλάκες τῆς Διαθήκης καί στήν συνέχεια διέταξε νά γίνη γεῦμα. Αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει διαθήκη. Διαθήκη σημαίνει νόμος, ραντισμός αἵματος καί στήν συνέχεια γεῦμα.

Αὐτό ἔκανε ὁ Χριστός καί στόν Γολγοθᾶ. Ἔδωσε τόν νόμο Του, τήν διδασκαλία του καί μετά στόν Μυστικό Δεῖπνο εἶπε: «Λάβετε, φάγετε τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου», «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες τοῦτό ἐστι τό αἷμά μου τό τῆς καινῆς διαθήκης». Αὐτό πού ἔγινε στήν Παλαιά Διαθήκη δηλαδή, πού συνδέεται ὁ νόμος μέ τόν ραντισμό τοῦ αἵματος καί τό γεῦμα, αὐτό γίνεται καί στήν Καινή Διαθήκη. Ἔχουμε προσφορά νόμου, λόγου, στήν συνέχεια ἔκχυση αἵματος, τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί φυσικά ἀκολουθεῖ τό δεῖπνο τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Καθένας ἀπό μᾶς ἔχει συνάψει αὐτήν τήν προσωπική διαθήκη μέ τόν Θεό. Ὅμως αὐτή ἡ διαθήκη θέλει αἷμα, ὄχι μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τό δικό μας αἷμα. Καί δικό μας αἷμα εἶναι ὁ ἀγώνας, ἡ θυσία, τά δάκρυα, ὁ πόνος καί ὁ,τιδήποτε κάνουμε γιά νά ἐκφράσουμε τήν ἐπιθυμία μας γιά νά θεραπευθοῦμε, νά ἀλλοιωθοῦμε πνευματικά. Καί τό δεῖπνο εἶναι τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι γνωστόν τό πατερικό λόγιο: «δός αἷμα, λάβε πνεῦμα». Ὅσο αἶμα θά δίνουμε γιά τόν Θεό τόσο Ἅγιο Πνεῦμα καί Χάρη θά λαμβάνουμε.

Νομίζω ὅτι στήν περίπτωση τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἰσχύει αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλούς πατέρας, ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα». Εἴχατε ὅλοι σας πολλούς δασκάλους στήν ζωή σας, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι διαβάσατε διάφορα βιβλία, δέχεστε προσκυνητές, λαμβάνετε τήν εὐχή διαφόρων συγχρόνων Γερόντων ἤ Ἐπισκόπων, Πρεσβυτέρων, ἀλλά γιά σᾶς ἕνας εἶναι ὁ Πνευματικός Πατέρας πού σᾶς γέννησε.

Ὑπάρχουν πολλοί διδάσκαλοι, ἀλλά ὁ μακαριστός Ἡγούμενος Γεώργιος σᾶς γέννησε πνευματικά διά τοῦ Εὐαγγελίου: «Διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα». Σᾶς μετέδωσε τήν εὐαγγελική ζωή, τήν πράξη, ὄχι μόνο τήν διδαχή, σᾶς μετέδωσε ὁλόκληρη τήν εὐαγγελική ὕπαρξή του, καί σᾶς γέννησε κατά Χριστόν.

Πολλές φορές θά μποροῦσε καί ἐκεῖνος, να ἐπαναλάμβανη αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «τεκνία μου οὕς πάλιν ὠδίνω ἄχρις οὗ Χριστός μορφωθῇ ἐν ὑμῖν». Πόνεσε πάρα πολύ ὁ ἀείμνηστος Γέροντας γιά νά σᾶς ἀναγεννήση, ἀλλά νομίζω τώρα χαίρεται ἀπό τούς οὐρανούς, διότι βλέπει τήν ἀδελφότητα νά εἶναι ἑνωμένη καί ἀγαπημένη.

Ἐμένα μέ συνετάραξαν οἱ λόγοι πού διάβασα στό περιοδικό σας, πού σᾶς εἶπε πρίν τήν ἐκλογή τοῦ νέου Ἡγουμένου καί ἐν ὄψει τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπό τόν κόσμον αὐτόν ὅτι θά ἤθελε τό Μοναστήρι αὐτό νά εἶναι ἑνωμένο καί ὅτι σέ ὅλη του τήν ζωή προσπάθησε νά κρατήση αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τήν ἀγάπη μεταξύ σας. Καί σᾶς εἶπε ὅτι δέν θά ἤθελε νά ὑπάρξουν διασπάσεις, ἀλλά νά ὑπάρχη ἑνότητα κάτω ἀπό τόν νέο Ἡγούμενο, ὁ ὁποῖος θά ἐκλεγῆ. …

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 08 και 09 Ιουνίου 2021

Κατηγορίες: Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.