Στην Ταρσό, βρισκόταν κάποιος μίμος με το όνομα Βαβύλας, ο οποίος είχε δύο παλλακίδες, την Κομητώ και την Νικώσα, και μαζί τους ζούσε άσωτα. Μία μέρα που πήγε στην εκκλησία, άκουσε το ευαγγελικό χωρίο: «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Γεμάτος κατάνυξη, άρχισε να κλαίει και να ελεεινολογεί τον εαυτό του και για όσα άσχημα είχε κάνει. Βγαίνοντας από τον ναό, κάλεσε αμέσως τις φίλες του και τις είπε: «Γνωρίζετε ότι έζησα με σας μέχρι τώρα άσωτα. Τώρα σας αφήνω όσα πράγματα απόκτησα, γιατί αναχωρώ, για να γίνω καλόγερος».
Εκείνες μόλις τον άκουσαν, έκλαψαν και είπαν: «Επικοινωνούσες με μας με την αμαρτία και ζούσαμε μαζί. Τώρα στην μετάνοια πώς μας αφήνεις να χάσουμε την ψυχή μας; Θα έλθουμε, λοιπόν, κι εμείς να συγκοινωνήσουμε και στο αγαθό μαζί σου».
Φεύγοντας, λοιπόν, ο μίμος από το σπίτι, κλείστηκε σ’ έναν πύργο της πόλης. Εκείνες, αφού πουλήσανε τα υπάρχοντά τους, έκτισαν κελλί κοντά στον πύργο κι έγιναν καλόγριες. Αυτόν τον όσιο μίμο συνάντησε και ο συγγραφέας του Λειμωναρίου αυτού ο Ιωάννης Ευκρατάς, από τον οποίο πολλά ωφελήθηκε, διότι ήταν άνθρωπος πολύ ταπεινός, συμπαθής και ελεήμων.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
