Διακονητής – Δυσκολίες.
Ο αριθμός των διακονημάτων, από τα οποία πέρασε ο αββάς Δωρόθεος και η διάρκεια της διακονίας του στο καθένα απ’ αυτά, δεν μπορούν να καθορισθούν με ακρίβεια. Από τα στοιχεία που μας προσφέρουν οι πηγές είναι σαφή μόνο όσα είναι σχετικά με τη διακονία του: α) στην υποταγή του αββά Ιωάννου (παράγ. 56) β), στον ξενώνα της Μονής, (παράγ. 119), γ) στο νοσοκομείο (παράγ. 1), και δ) στην πνευματική καθοδήγηση των αδελφών (παράγ. 21). Είναι όμως ενδεχόμενο να διετέλεσε και θυρωρός (Β. Ψ. στη σπη’) ή να πέρασε, για σύντομο χρονικό διάστημα, και από άλλα διακονήματα.
Στον αββά Ιωάννη.
Για την περίοδο της διακονίας του στην υπηρεσία του αββά Ιωάννου, ο ίδιος μιλάει με πολλή ικανοποίηση και τη θεωρεί ως ύψιστη ευλογία του Θεού.
Ο Δωρόθεος θεωρούσε μεγάλη ευτυχία να είναι υποτακτικός του αββά Ιωάννου. Ένιωθε ιδιαίτερα ευνοημένος από την εξαιρετική αγιότητα του γέροντα και έτρεφε τόσο μεγάλο σεβασμό γι’ αυτόν, ώστε να φθάνει στο σημείο να ασπάζεται το κατώφλι του κελλιού του, σαν να ασπαζόταν τον Τίμιο Σταυρό (παράγ. 56). Από τότε και ύστερα διετέλεσε κάτω από την άμεση πνευματική χειραγώγησή του: «Πάντα ανετιθέμην τω Γέροντι, τω αββά Ιωάννη… ουδέποτε ηνεσχόμην ποιήσαί τι δίχα γνώμης αυτού… Ουδέποτε συνεχώρουν τω λογισμώ πεισθήναι εμαυτώ άνευ επερωτήσεως» (Β. Ψ. παράγ. 66).
Όταν μερικοί αδελφοί σκανδαλίσθηκαν, επειδή ο ηγούμενος ανέθεσε τη διακονία του αββά Ιωάννου σ’ αυτόν που, όπως φαίνεται, ήταν νεότερός τους και λιγότερο διακεκριμένος στην άσκηση – λόγω της κακής καταστάσεως της υγείας του – ο αββάς Δωρόθεος παραιτήθηκε και παρακαλούσε τον αββά Σέριδο να παραχωρήσει σε άλλον αδελφό την εξαιρετική αυτή εύνοια. Αυτό βέβαια δεν έγινε αποδεκτό από τον ηγούμενο και έτσι ο αββάς Δωρόθεος παρέμεινε διακονητής του αββά Ιωάννου μέχρι το θάνατό του.
Ξενοδόχος.
Στην ΙΑ’ διδασκαλία του, σχετικά με την ανάγκη της έγκαιρης αποκοπής των παθών, και μάλιστα στην παράγραφο 119, αναφέρει ο ίδιος βιώματά του και δυσκολίες που αντιμετώπισε την εποχή της διακονίας του στον ξενώνα της μονής. Ο ήπιος και καλωσυνάτος χαρακτήρας του, οι γνώσεις του και η φυσική, όπως φαίνεται, χαρακτηρολογική δυνατότητά του να προσεγγίζει και να αναπαύει ψυχές, οδήγησε τον αββά Σέριδο, με την σύμφωνη γνώμη των δύο γερόντων, Βαρσανουφίου και Ιωάννου, να του αναθέσουν την υπηρεσία των ξένων που επισκέπτονταν τη μονή ή ήταν περαστικοί με καραβάνια.
Όσο όμως τα πνευματικά του προσόντα ήταν κατάλληλα και απαραίτητα γι’ αυτή τη διακονία, άλλο τόσο οι σωματικές του δυνάμεις ήταν ανίσχυρες να ανταποκριθούν σε τέτοιες απαιτήσεις. Ήταν η εποχή που βρισκόταν σε ανάρρωση, ύστερα από κάποια βαριά αρρώστια. Έπρεπε λοιπόν να βιάζει συνεχώς ανελέητα τον εαυτό του: «Ήρχοντο ουν ξένοι, και εσπέριζον μετ’ αυτών και πάλιν καμηλάριοι, και εποίουν την χρείαν αυτών˙ πολλάκις δε και μεθ’ ο απηρχόμην κοιμηθήναι, πάλιν απήντα άλλη χρεία και εξύπνιζόν με. Εν τοσούτω ουν έφθανεν η ώρα της αγρυπνίας, και ως μόνον ήρπαζον μικρόν, ιδού ο κανονάρχης εξυπνίζων με˙ λοιπόν ηυρισκόμην είτε από του κόπου είτε από της ασθενείας – έτι γαρ παρεκλειπτόμην υπό λειποπυρετίων – διαλελυμένος ως μη έχων εμαυτόν» (παράγ. 119).
Επί πλέον- απ’ όσα στοιχεία μπορούμε να αντλήσουμε από την Β. Ψ. – ήταν ακόμη υποχρεωμένος να βοηθά πνευματικά τους ξένους, να ακούει τα προβλήματά τους, να τους στηρίζει και να τους συμβουλεύει. Κάτι τέτοιο όμως σήμαινε μεγάλη εκδαπάνηση των σωματικών και των ψυχικών του δυνάμεων, δεδομένου μάλιστα ότι οι συνθήκες διαβιώσεως και το ειδωλολατρικό υπόβαθρο πολλών από αυτούς, απαιτούσε πολύωρη και εντατική συνομιλία και βαθιά πνευματική καλλιέργεια και διάκριση.
Η εποχή αυτή, εξαιρετικά δύσκολη, αλλά και καρποφόρα, προηγήθηκε της διακονίας του στο νοσοκομείο της μονής και οπωσδήποτε ήταν, σωματικά και πνευματικά, περίοδος προγυμνάσεως και προϋπόθεση πνευματικής ωριμάνσεως.
Από το βιβλίο: Αββά Δωροθέου – Εργα Ασκητικά.
Εκδόσεις, Ετοιμασία. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα. Δεκέμβριος 2014.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
