Ο Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου! – π. Λίβυος.

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου. Δηλαδή έγινε ένας από εμάς. Δεν ήρθε να μας κρίνει από το ύψος του ουρανού και της τελειότητας Του, αλλά να γίνει ένας από εμάς, να πονέσει μαζί μας, να βραχνιάσει στα «γιατί» μας, να ακούσει την κραυγή μας, να νιώσει τι θα πει ανθρώπινη μοναξιά, φόβος κι αγωνία. Τι σημαίνει να χάνεις φίλους και ανθρώπους αγαπημένους, τι σημαίνει προδοσία και συκοφαντία, ψέμα και αδικία, πόνος και θάνατος, ανθρώπινο γέλιο και δάκρυ μαζί.

Περπατά τον Γολγοθά της ζωής μας και ανεβαίνει στο Σταυρό μας, πεθαίνει μαζί μας και μας χαρίζει την Ανάσταση. Μετά τον Χριστό ο θάνατος δεν είναι πλέον προορισμός αλλά μονάχα πέρασμα.

Ο Χριστός είναι ολότελα δικός μας, σάρκα και αίμα μας, τροφή και ανάσα μας, είναι η ίδια η ζωή μας. Τι ανάγκη είχε Εκείνος ως αναμάρτητος να βαπτιστεί υπό του Ιωάννου στον Ιορδάνη; Καμία. Κι όμως το κάνει. Μπαίνει στην σειρά και περιμένει ως ενας κοινός θνητός, με άκρα ταπείνωση να τον βαπτίσει ο Ιωάννης, γιατί; Ποιος ο λόγος;

Την απάντηση μας την δίνει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, «Ὁ Χριστὸς δεχόμενος τὸ βάπτισμα ταυτίζεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ ὅλους τούς ἁμαρτωλοὺς ἀνεξαιρέτως. Ταυτίζεται μὲ κάθε ἁμαρτωλὸ ποὺ χρειάζεται συγχώρηση, σωτηρία καὶ ἀναγέννηση… Ταυτίζεται μὲ ὅλους καὶ μὲ τὸν καθένα μας.

Μὲ τὸ Βάπτισμά Του δείχνει πὼς δὲν ἦρθε γιὰ νὰ κρίνει ἢ νὰ καταδικάσει, οὔτε γιὰ νὰ φέρει ἀντικειμενικοὺς νόμους καὶ κανόνες, ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς τελειότητας καὶ Θεότητάς Του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μαζί μας…..

Καὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ ὄχι γιὰ τοὺς δικαίους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ τοὺς ἀπολωλότες. Τοὺς ἀγαπᾶ μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη, τοὺς προσφέρει τὸν Ἑαυτό Του καὶ ὁλόκληρη τὴ ζωή Του.

Ο ἀναμάρτητος ἑνώνεται μὲ τοὺς χαμένους, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἁμαρτία ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς.

Ὅλα αὐτὰ μαρτυροῦν πὼς ὁ Χριστὸς ἐπιθυμεῖ νὰ μᾶς σώσει μὲ τὴν ἀγάπη· ἀγάπη ὅμως πάνω ἀπὸ ὅλα σημαίνει ἕνωση μ’ αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶς….»

Αγάπη σημαίνει να σε βρίσκω στα χαμηλά και να σηκώνω ψηλά, να ξαπλώνω μαζί σου στα κρύα πατώματα της μοναξιάς και να σε κοιμίζω στην ζεστή αγκαλιά μου, να πεθαίνω εγώ για να ζήσεις εσύ, να λερώνομαι για να σε καθαρίσω, να λέω «χίλιες φορές να πάω εγώ στην κόλαση αρκεί εσύ να ζήσεις στο παράδεισο…».

Η/Υ ΠΗΓΗ:
π. Λίβυος: 05 Ιανουαρίου 2022

Κατηγορίες: Θαυμαστά γεγονότα, Κυριακοδρόμιο (προσέγγιση στο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής και των Μεγάλων Εορτών), Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.