Συναντήσαμε τον ηγούμενο της λαύρας του αγίου Σάββα, Αθανάσιο, επίσκοπο Πέφτας, ο οποίος (όπως μας είπε), κάποια μέρα πήγε για επίσκεψη στην αδελφή του την ηγουμένη και είδε μία μοναχή να ενοχλείται από δαιμόνιο και να σωριάζεται καταγής. Αφού κάλεσε την αδελφή του, της είπε:
«Σου αρέσει να ταλαιπωρείται από δαίμονα αυτή η αδελφή; Ή δεν ξέρεις ότι βαστάς το κρίμα όλων των αδελφών ως ηγουμένη;». Εκείνη απάντησε: «Τι μπορώ να κάνω εδώ τόσα χρόνια;». Και κάνοντας ευχή ο επίσκοπος έδιωξε αμέσως το δαιμόνιο.
Κάποιος Σαρακηνός διηγήθηκε ότι μία μέρα πήγε στην έρημο του αγίου Αντωνίου για κυνήγι και είδε έναν άνθρωπο καθισμένο σε μία πέτρα, ο οποίος κρατούσε ένα βιβλίο και διάβαζε. Αφού πλησίασε προς αυτόν θέλησε να τον σκοτώσει. Εκείνος όμως, απλώνοντας το δεξί του χέρι του του είπε:
«Στάσου εκεί». Και έμεινε ακίνητος δύο ημερόνυχτα. Τότε ο Σαρακηνός του είπε: «Δεν φοβάσαι τον Θεό; Ποιόν σέβεσαι; Άφησέ με». Και του απάντησε: «Πήγαινε εν ειρήνη». Έτσι αυτός αναχώρησε ευχαριστώντας τον Θεό.
Πήγαμε στην μονή των Ευνούχων, εγώ και ο σοφιστής Σοφρώνιος, όπου ένας από τους εκεί πατέρες μας διηγήθηκε ότι στην πατρίδα του υπήρχε ένα μοναστήρι με σαράντα γυναίκες. Πέντε από αυτές θα έφευγαν κρυφά, για να παντρευτούν. Όταν όμως σκόπευαν να εξέλθουν από την μονή, την νύχτα εκείνη, δαιμονίστηκαν και έτσι παρέμειναν εξομολογούμενες και ευχαριστώντας τον Θεό που φρόντισε για την σωτηρία τους.
Μας διηγήθηκε ο αββάς Ιωάννης, ηγούμενος της μονής των Ευνούχων, ότι, όταν ησύχαζε στο σπήλαιο, μία ημέρα κατά την οποία έψελνε την τρίτη ώρα, ήλθε μία γυναίκα Σαρακηνή και έριξε άσεμνα το κορμί της μπροστά του. Αυτός χωρίς να ταραχτεί της είπε: «Χριστιανή είσαι ή ειδωλολάτρης». «Χριστιανή», του απαντά. Τότε της ξαναλέει: «Δεν ξέρεις ότι οι πόρνοι θα κολασθούν;». Ναι, το ξέρω, απάντησε αυτή, αλλά πεινώ και δεν ξέρω πώς να τραφώ και να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου». Και αυτός της λέει πάλι: «Μην πορνεύεις, αλλά να έρχεσαι κάθε μέρα και θα σε οικονομώ με ό,τι δώσει ο Θεός για το φαγητό σου». Αυτή ερχόταν κάθε μέρα και της έδινε ό,τι έστελνε ο Θεός μέχρις ότου αναχώρησε από εκεί.
Κάποιος αδελφός αντάμωσε τον αββά Ολύμπιο και του λέει: «Αββά, πώς κάθεσαι εδώ και υπομένεις τον καύσωνα και τα κουνούπια;». Και ο γέροντας του απαντά: «Γι’ αυτό τα υπομένω, τέκνο μου, για να μην δοκιμάσω τα αιώνια κολαστήρια και τα κουνούπια τα υπομένω για τον ακοίμητο σκώληκα, τον δε καύσωνα για το αιώνιο πυρ, διότι αυτά είναι πρόσκαιρα, αλλά εκείνα δεν έχουν τέλος, ποτέ».
Ένας διάκονος κατηγορήθηκε στον πατριάρχη ότι έκανε φόνους και μαγείες. Ο πατριάρχης Γεννάδιος τον νουθετούσε να μην κάνει στο εξής παρόμοια, αλλά αυτός δεν διορθωνόταν από τις ασωτείες και τις κακίες του. Και παρόλο που τον έδειραν πολλές φορές, δεν έπαυε αυτός τις κακουργίες του. Έτσι, είπε ο πατριάρχης στον αποκρισάριό του: «Πήγαινε στον ναό που είναι εφημέριος ο διάκονος και πες στον άγιο Ελευθέριο ότι ο στρατιώτης του αμαρτάνει. Λοιπόν, ή διόρθωσέ τον ή κόψε του την ζωή». Πήγε, λοιπόν, ο αποκρισάριος στην εικόνα του αγίου Ελευθερίου και αφού στάθηκε μπροστά στην θύρα του ναού, βλέποντας προς το άγιο βήμα, είπε: «Άγιε Ελευθέριε, ο πατριάρχης μηνύει ότι ο στρατιώτης σου πολύ αμαρτάνει λοιπόν, ή διόρθωσέ τον ή κόψε τον». Την άλλη μέρα ο διάκονος πέθανε.
Έλεγαν για τον μακάριο Λέοντα, πάπα Ρώμης, ότι, όταν έγραψε την επιστολή προς τον άγιο Φλαβιανό, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κατά των Ευτυχούς και Νεστορίου των δυσονύμων, έβαλε αυτήν στον τάφο το υκορυφαίου Πέτρου, προσευχόμενος με πολλά δάκρυα να του συγχωρέσει, αν έσφαλλε σε κάτι στην επιστολή, ως άνθρωπος που ήταν. Μετά από σαράντα ημέρες του φανερώθηκε ο απόστολος, ενώ προσευχόταν, και του λέει: «Διάβασα και διόρθωσα την επιστολή». Παίρνοντας αυτήν από τον τάφο, την άνοιξε και την βρήκε διορθωμένη από το χέρι του αποστόλου Πέτρου.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
