Πήγαμε στην σκήτη του αββά Μαρκέλλου, που θέλοντας να μας ωφελήσει, μας διηγήθηκε ότι στην πατρίδα του ήταν οδηγός άμαξας. Καθισμένος λοιπόν, στην άμαξα ο Φιλέρημος, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, έπεσε το ραβδί που του είχαν δώσει οι κάτοικοι άλλου τόπου, και αφού το πήραν, είπαν: «Ο Φιλέρημος ραβδί στην πόλη δεν παίρνει».
Αυτά εγώ θυμόμουν πάντα, όταν με ενοχλούσε ο λογισμός να πάω στην πόλη ή στο χωριό και έλεγα στον εαυτό μου: «Ο Φιλέρημος, Μαρκέλε, στην πλατεία ράβδο από βάγια δεν κρατά». Και έτσι με την χάρη του Θεού, ο λογισμός αυτός με έκανε να μην βγαίνω από την σκήτη μου, μέχρι που ήλθαν οι βάρβαροι και την ερήμωσαν και εμένα με αιχμαλώτισαν και με πούλησαν στην Πεντάπολη.
Ο αββάς Νικόλαος μας διηγήθηκε ότι μία ημέρα, περπατώντας στην έρημο, είδε τρεις Σαρακηνούς, να σέρνουν αιχμάλωτο έναν χριστιανό νέο, ο οποίος αντικρίζοντάς τον έβαλε τα κλάματα, παρακαλώντας να τον λυτρώσει από τους βαρβάρους. Σπλαχνιζόμενος αυτός τον νέο, τους παρακάλεσε να τον αφήσουν.
Ένας από αυτούς που γνώριζε την ελληνική διάλεκτο είπε: «Δεν τον αφήνουμε, γιατί τάξαμε στον ιερέα μας ό,τι καλό ότι βρούμε από την επιδρομή να το προσφέρουμε ως θυσία˙ λοιπόν, πήγαινε και εσύ, για να μην πέσει το κεφάλι σου στη γη».
Τότε στρεφόμενος προς την ανατολή έκανε μετάνοια στον Κύριο, λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου, σώσε τον δούλο σου». Και αμέσως δαιμονίστηκαν οι τρεις βάρβαροι, βγάλανε τα ξίφη τους και αλληλοσφάχτηκαν. Μετά πήρε αυτός στο σπήλαιό του τον νέο, ο οποίος δεν θέλησε πλέον να πάει στον κόσμο, αλλά έβαλε το άγιο σχήμα. Αφού έκανε επτά χρόνια στην άσκηση και έγινε δόκιμος, αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Από το βιβλίο: Λειμωνάριον το παλαιόν – ιωάννου Μόσχου. Ητοι, Τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Διηγήματα των Οσίων πατέρων. βιβλίον ψυχωφελέστατον Ιωάννου Ευκρατά και Σωφρονίου του σοφιστού.
Εκδότης, Η Αγία Αννα, Φεβρουάριος 2005
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
