Πέρασα μια δύσκολη νύχτα. Απ’ εκείνες που το ξημέρωμα σε βρίσκει κομμάτια. Πικραμένο κι άδειο εσωτερικά. Βέβαια ποτέ δεν είσαι άδειος. Απλά αισθάνεσαι έτσι, δεν είσαι. Μέσα μας είναι ο ουρανός και το φως, ασχέτως εάν κάποιες στιγμές συννεφιάζει.
Δεν είναι ανάγκη όμως να περιφέρουμε όλη ημέρα την δύσκολη νύχτα μας. Πέρασες δύσκολα; Εντάξει. Στοπ. Δεν σημαίνει κάτι αυτό. Συμβαίνει και θα συμβεί πολλές φορές ακόμη στην ζωή σου. Σταμάτα να το διηγείσαι και να κάνεις κόντρες με τους φίλους και συναδέλφους σου για το ποιος είναι πιο χάλια. Κάνε κάτι δημιουργικό κι όμορφο. Εγώ είπα να φτιάξω ένα κείμενο γι όλους εμάς. Εσυ κάνε κάτι άλλο, που στο τέλος της ημέρας να πεις, «δοξα τω Θεω κατάφερα αυτό σήμερα. Μικρό μεγάλο δεν έχει καμία σημασία, αλλά πράξε, κινήσου, δώσε και πάρε. Ζήσε».
Έτσι μετα την δύσκολη νύχτα, βγήκα το πρωί στην αυλή. Τίποτα το σημαντικό. Ένα απλό τραπέζι, δυο καρέκλες, κι ο σκύλος μου στα πόδια. Οι δυο μεγάλες Μουρνιές έκαναν ένα καλό ίσκιο. Δώρο κι αυτό, που πρέπει να ευχαριστούμε.
Υπήρχε ένας μοναχός στο Άγιον Όρος, που ότι κι εάν έκανε, με όποιο αντικείμενο κι εάν δούλευε έλεγε « π.χ. σκούπιζε: σε ευχαριστώ σκούπα μου που με βοήθησες, σφουγγάριζε: σε ευχαριστώ σφουγγαρίστρα μου που με βοήθησες, σε ευχαριστώ νερό μου, σε ευχαριστώ φαγητό μου κ.ο.κ….». Παλαιότερα ο σοβαροφανής εαυτός μου θα γελούσε με αυτή την ιστορία. Σήμερα την θαυμάζω. Θαυμάζω αυτόν τον μοναχό που μπόρεσε η ζωή του να γίνει ένα τεράστιο χαμόγελο ευχαριστίας στο δώρο της ζωής.
Στην αυλή είχε αρχίσει να βάζει ζέστη. Όμως υπήρχε ένα απαλό υπέροχο αεράκι. Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να το απολαμβάνω. Να του επιτρέπω σωματικά μα κυρίως νοητικά να με αγγίζει. Να απλωθεί πάνω μου, μέσα μου. Με δρόσισε. Δρόσισε την καρδιά μου, την ψυχή μου, με ξαλάφρωσε. Θυμήθηκα τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη, που όταν ήταν μέρες στο νοσοκομείο και η ασθένεια έκαιγε τα σωθικά του, ένα δροσερό αεράκι τον παρηγορούσε και τον ανάπαυε. Έλεγε ότι ήταν η Χάρης του Θεού που ήρθε να τον παρηγορήσει.
Ναι, έτσι έρχεται η Χάρης του Θεού να σε αναπαύσει να σε ξεκουράσει, να σου πει μην απογοητεύεσαι, σήκω, είμαι εδώ μαζί σου. Έρχεται με τόσους τρόπους, σε τόσους τόπους, με τόση ομορφιά, αρκεί να μπορείς να την νιώσεις. Και για να γίνει αυτό πρέπει να φύγεις από τα στεγανά και τις νοητικές ερμηνείες σου. Ο Θεός δεν μας ανήκει εμείς του ανήκουμε. Αφήσου λοιπόν να σε κατακλύσει.
Σηκώθηκα, μπήκα σπίτι, γεμάτος και χαρούμενος. Ναι, είναι δύσκολη η ζωή μας, αλλά για σκέψου πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θα ήθελα να ανταλλάξουν την δύσκολη αυτή ζωή μας με την αφόρητη δική τους.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
π. Λίβυος: 15 Ιουλίου 2022
