Έχω επιβιβάσει μια κοπέλα και πάμε για Παλαιό Φά¬ληρο. Στην πορεία της διαδρομής χτυπάει το κινητό της. Κάποια στιγμή την ακούω να φωνάζει και συγχρόνως να κλαίει:
«-Α! Αλήθεια; Μπράβο, μπράβο, άντε επιτέλους, η ώρα η καλή! Άσε, θα πάρω εγώ τη μαμμά, να της το πω».
Όταν έκλεισε το κινητό της, τη ρώτησα:
-Τι έγινε;
-Η αδελφή μου!
-Τι έγινε με την αδελφή σας;
-Το αγόρι της, της έκανε επιτέλους πρόταση γάμου!
-Και στα δικά σου!
-Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ!
-Ξέρετε πού της έκανε την πρόταση;
-Πού;
-Στο Παρίσι! Στον Σηκουάνα! Εκεί είναι τώρα. Ε, πέντε χρόνια την περίμενε αυτή την πρόταση! Τους έστει¬λε η εταιρεία που εργάζονται για κάποια συμφωνία, με άλ¬λη εταιρεία, δεν ξέρω καλά… Θα σας γελάσω. Και εκεί της έκανε την πρόταση. Συγγνώμη, να πάρω τη μαμμά μου..
«-Έλα, μαμμά! Τάξε μου… Της έκανε επιτέλους την πρόταση… Όχι, μην την πάρεις, γιατί είναι πολύ συγκινη¬μένη, κλαίγαμε κι οι δύο. Αύριο έρχονται… Ετοίμασε τρα¬πέζι για τον γαμπρό σου! Όχι, όχι πάρε το μπαμπά να του το πεις εσύ».
Ας είναι αυτά τα παιδιά, καθώς και όλα τα παιδιά του κόσμου, ευτυχισμένα και ευλογημένα!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
