Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ, ηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, ΣΤΟΝ Ιερό Ναό ΤΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΥΡΩΝΟΣ, ΣΤΙΣ 19 Σεπτεμβρίου 2022 , ΜΕ ΘΕΜΑ : «Θεομητορικές εμπειρίες Αγίου Ιακώβου και Γέροντα Κυρίλλου»
« Ευχαριστώ πολύ, π. Χριστόδουλε, για τη χαρά που μου δίνετε να είμαι κι εγώ ανάμεσά σας, ταπεινός προσκυνητής της Χάριτος της Κυρίας Θεοτόκου, της Παναγίας της Δακρυρροούσης που δυο χρόνια τώρα δεν έχει σταματήσει να χύνει τα δάκρυά Της για να γίνει Ίλεως ο Θεός, για να συνεχίζει να μας σκεπάζει, να μακροθυμεί και να μας ευλογεί.
Έτσι, κάτω από τη Χάρη της Κυρίας Θεοτόκου της Δακρυροούσης, κάτω από τη Δύναμη του Τιμίου Σταυρού που είναι ανάμεσά μας και όπως είπατε κάτω από τη Χάρη του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, του Θαυματουργού και τη Χάρη των Αγίων Ιακώβου και του Αγίου Γέροντος Κυρίλλου , για τους οποίους θα μιλήσουμε, έτσι χαίρομαι που είμαι ανάμεσά σας και ας φωτίσει η Παναγιά να πούμε δυο λόγια για τη Δόξα Της, για τη Δόξα των Αγίων μας, αλλά και έστω ένας απ’ όλη αυτή την Σύναξη να φύγει ωφελημένος απ’ αυτά που θ’ ακούσουμε.
Θα μου επιτρέψετε ν’ αρχίσω διαβάζοντας το κείμενο που ήταν γραμμένο πίσω σε μια μπομπονιέρα. Στη βάφτιση αυτή ήσασταν κι εσείς, είναι πνευματικοπαίδια δικά μας, ο Δημήτρης και η Ευγενία και γράφει πίσω από την μπομπονιέρα:
» Την 1η Αυγούστου του 2021 γεννήθηκε το κοριτσάκι μας σε μια δύσκολη κατάσταση επιβίωσης, λόγω προωρότητας. Έτσι τέθηκε υπό παρακολούθηση στη Μονάδα Εντατικής Νεογνών. Στις 14 Αυγούστου η κλινική εικόνα του μωρού ήταν πολύ άσχημη καθώς είχε εξελιχθεί σε σηψαιμία. Ενώ μας είπαν ότι θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο το ίδιο απόγευμα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Βύρωνος απευθυνθήκαμε στην Παναγία την Παρηγορήτρια και Την παρακαλέσαμε να αναλάβει την εξέλιξη της υγείας του παιδιού μας. Την επόμενη μέρα, στις 15 Αυγούστου, ανήμερα της εορτής Της, ο γιατρός μας είπε:
-Η εικόνα του μωρού σας σήμερα είναι σαν να βλέπουμε ένα άλλο μωρό.
Σήμερα, 22 Μαΐου 2022, ευχαριστούμε και δοξολογούμε την Παναγία μας για την παρέμβασή Της και βαπτίζομε την κόρη μας με το όνομα Δέσποινα προς τιμήν της Παναγιάς».
Να! πώς φαίνεται η ζωντανή Χάρις της Παναγίας μας. Μ’ αυτήν τη ζωντανή Παναγιά ανέπτυξαν ζωντανή σχέση και οι άγιοι Γέροντες της Μονής μας.
Και ο άγιος Κτήτοράς της, ο Όσιος Δαυίδ, ο οποίος ζώντας τον 16ο αιώνα στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κατόπιν υποδείξεως της Παναγίας μας πέρασε στην Εύβοια για να κτίσει το Μοναστήρι του. Ήδη είχε διακονήσει για μια δεκαετία και πλέον στην περιοχή της Ναυπακτίας, στην Παναγία τη Βαρνάκοβα. Είχε ανορθώσει το Μοναστήρι, είχε ιδρύσει κρυφό σχολειό όπου τα ελληνόπουλα διδάσκονταν του Χριστού την πίστη την Αγία και τα γράμματα τα ελληνικά.
Κι έτσι, μετά από αυτή τη διακονία του, η Παναγία μας του υπέδειξε να έρθει στην Εύβοια. Κι είναι γνωστός ο θαυμαστός τρόπος που πέρασε τον Ευβοϊκό. Αφού ο βαρκάρης αρνήθηκε να τον εξυπηρετήσει, τον περιφρόνησε, έναν καλόγερο, τι σημασία να του δώσει, εκείνος έριξε το ρασάκι του πάνω στη θάλασσα, παρακάλεσε την Παναγιά κι η Παναγιά ω! του θαύματος τον μετέφερε πάνω στο ράσο του και διέπλευσε όλον τον Ευβοϊκό Κόλπο. Έκτισε το μοναστήρι όπου εκεί αγωνίστηκαν ανά τους αιώνες πολλοί επώνυμοι και ανώνυμοι Πατέρες.
Εκεί η Παναγιά επίσης υπέδειξε στον Όσιο Δαυίδ πού να χτυπήσει, σε ποιο σημείο να χτυπήσει, για να αναβλύσει άφθονο και ιαματικό νερό, το λεγόμενο Αγιονέρι, το οποίο παίρνουνε οι γυναίκες όταν θέλουν να φτιάξουνε πρόσφορα, ρίχνουν από αυτό με πίστη στο αλεύρι και χωρίς μαγιά, χωρίς προζύμι βλέπετε φουσκώνει το ζυμάρι και γίνονται τα ωραιότερα πρόσφορα.
Το Μοναστήρι συνέχιζε την πορεία του ώσπου στα δικά μας χρόνια ο ίδιος ο Όσιος Δαυίδ κάλεσε τον Άγιο Ιάκωβο. Ο Άγιος Ιάκωβος σκοπός της ζωής του ήταν να πάει στα Ιεροσόλυμα, να ζήσει έγκλειστος. Όμως, όταν πήγε στο Μοναστήρι, ανέβηκε να πάρει την ευλογία του τοπικού Αγίου για να αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα ολοζώντανο είδε τον Άγιο Δαυίδ και του είπε «Αν μείνεις σ’ αυτό το Μοναστήρι θα έχει και για σένα μια θέση σ’ αυτήν την Ουράνια Πολιτεία» την οποίαν έβλεπε μπροστά του και ήταν έτσι η Θριαμβεύουσα Μοναχική Πολιτεία που ήταν ένας παράδεισος. Κι έτσι δεσμεύτηκε και παρέμεινε και αγωνίστηκε.
Η ίδια κλήση ήτανε και προς τον Άγιο Γέροντα Κύριλλο , όταν σε κάποια αγρυπνία που γινόταν προς τιμήν του Αγίου Νικολάου, στρατιώτης ων και λίγο πριν απολυθεί, πήγε να συμμετάσχει κι εκείνος στην αγρυπνία. Εκείνο το βράδυ οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα από μόνες τους και ο Άγιος Δαυίδ εμφανίστηκε πάνω στο τέμπλο και ήταν ορατός απ’ όλους τους προσκυνητές, μηδενός εξαιρουμένου. Και εκείνο το βράδυ απηύθυνε πρόσκληση προς τον Γέροντα Κύριλλο λέγοντάς του ότι έχει και για κείνον μια θέση στο δικό του Μοναστήρι. Έτσι Θεόκλητοι ήτανε, θα λέγαμε, και οι δυο Γεροντάδες. Η ζωή τους ήτανε μια πίστη βιωμένη, ανέπτυξαν ζωντανή σχέση με την Παναγιά μας και αποκορύφωμα, ένα κοινό αποκορύφωμα, θα έλεγα, αυτής της ζωντανής σχέσης, είναι το περιστατικό που θα σας πούμε.
Κάποτε, ευρισκόμενος ο Άγιος Ιάκωβος στο Καθολικό του Ναού και ευπρεπίζοντας το Ιερό .Πολύ πρόσεχε την ευπρέπεια του Οίκου του Θεού, «Αγίασον Κύριε τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του Οίκου Σου». Προτιμούσε να έχει στο μάτι του ένα σκουπίδι παρά να υπάρχει ένα σκουπιδάκι στο Ιερό διότι εκεί κατοικεί ο Χριστός, έλεγε, κατοικεί ο Άγιος Δαυίδ. Ευπρεπίζοντας, λοιπόν, το Ιερό και ευρισκόμενος εκεί ο Γέροντας Κύριλλος θέλησε να πάρει ως μοναχός και ως υποτακτικός ευλογία για ένα διακόνημα. Αυτό είναι το σωστό: ό,τι κάνει ο μοναχός να το κάνει κατόπιν ευλογίας. Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε μπροστά σε ένα εκστατικό θέαμα. Από την Πλατυτέρα εξεπέμπετο άπλετο Φως, υπέρ τον ήλιον και γινόταν συζήτησις της Κυρίας Θεοτόκου με τον Άγιο Δαυίδ και τον Γέροντα Ιάκωβο. Άρρητα ρήματα!
Ο υπομονετικός πατήρ Κύριλλος παρέμεινε σιωπηλός αλλά και σε έκσταση. Ω! του παραδόξου θαύματος, σκεφτόταν. Όταν τελείωσε αυτός ο διάλογος πήγε μέσα στο Ιερό και του λέει :
– Πάτερ Ιάκωβε, έγινα αυτόπτης μάρτυς και θεατής αυτού του θαύματος, του κοινού διαλόγου σας.
– Όσο ζω, παιδί μου , μην το πεις σε κανέναν, είπε ο πατήρ Ιάκωβος.
Αλλά ο Γέροντας Κύριλλος αργότερα, προς δόξαν Θεού, το διέδωσε.
Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος από τη μικρή, την παιδική του ηλικία, έχοντας πάρει την ευσέβεια από τη μικρασιάτισσα μητέρα του είχε αναπτύξει ζωντανή σχέση και με την Παναγία μας, πρωτίστως και με τον Άγιο, με τους Αγίους όλους και κυρίως με την Αγία Παρασκευή που ήταν στο εξωκλήσι εκεί στο χωριό τους που χρησιμοποιούνταν και σαν σχολείο. Γύρω στα 15 χρονών από τη νηστεία, από την άσκηση που περπατούσε ξυπόλητος πολλές φορές- ήταν ασκητής απ’ τα μικρά του χρόνια- προσβλήθηκε από μια δερματοπάθεια κάτω στα πόδια του, στα πέλματα και σε όλη την πατούσα. Πύον έτρεχε και οι κηραλοιφές εκείνης της εποχής δεν κάνανε κάτι. Έβαζε τις κηραλοιφές και από πάνω κολλούσε κάτι χαρτάκια ή κάτι παλιόπανα, με συγχωρείτε, αλλά υπέφερε πάρα πολύ, ένα μαρτύριο ήταν. Άκουσε ότι εκείνες τις ημέρες φέρανε στην Εύβοια και στα χωριά τους τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ξενιάς, στον Αλμυρό του Βόλου. Έμαθε ότι θα την πηγαίνανε στη Δάφνη,ένα διπλανό χωριό που όμως με τα πόδια ήθελε κανείς τουλάχιστον δυο ώρες να πάει.
Παρεκάλεσε τη μητέρα του να τον αφήσει να πάει μαζί με τους άλλους συγχωριανούς. «Πού θα πας παιδί μου, μ’ αυτά τα πονεμένα πόδια;» Η μάνα του η οποία ήταν ευσεβεστάτη και η οποία τον αγαπούσε πολύ κάποια στιγμή απ’ την πολλή της λύπη για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο πατήρ Ιάκωβος του είπε «Παιδί μου θα γίνεις ποτέ άνθρωπος εσύ; Κοντεύω να σε σιχαθώ». Και αυτό, λέει, με πλήγωσε. Ήξερα ότι η μητέρα μου με αγαπούσε πάρα πολύ αλλά από την υπερβολική της λύπη έβγαλε αυτά τα λόγια από μέσα της. Έτσι την παρακάλεσα θερμά να με αφήσει να πάω να προσκυνήσω την Παναγία με την πεποίθηση, με τη σιγουριά ότι προσκυνώντας Την και παρακαλώντας Την Εκείνη θα στείλει τη Χάρη Της και θα με θεραπεύσει. Εκείνη την ώρα βρέθηκε και ο παπάς του χωριού, ο παπα Δημήτρης. «Άστο παιδί Θεοδώρα να πάει». Κι εκείνη επειδή εσέβετο πολύ τους Ιερείς, χάριν της υπακοής και της ταπεινώσεώς της, άφησε το παιδί της και πήγε.
Ένα μαρτύριο στο δρόμο.. Για σκεφθείτε, πληγές από κάτω, τα υγρά που τρέχανε με τα χώματα που κολλούσαν επάνω δημιουργούσαν μια λάσπη και κολλούσαν και πετραδάκια, λέει, και αγκαθάκια ένα μαρτύριο μέχρι να φτάσει δυο ώρες στο χωριό που θα βάζαν την Παναγία για προσκύνημα. Καθοδόν βέβαια έτρεχε, λέει, μαρτυρικά και πήγαινε χάιδευε την εικόνα της Παναγίας και Την παρακαλούσε. Όταν φθάσανε στο χωριό και τοποθέτησαν πρόχειρα εκεί την εικόνας της Παναγίας σε μια καρέκλα -πού προσκυνητάρια και πολυτέλειες εκείνη την εποχή- αφού προσκύνησαν όλοι πήγε και εκείνο, 15-16 χρονών, χάιδεψε την εικόνα της Παναγιάς, σήκωσε τα πέλματά του, έβαλε τα χεράκια του πάνω στα πέλματα και παρακαλούσε την Παναγιά και της έλεγε «Κάνε με καλά Παναγία μου κι εγώ όταν μεγαλώσω θα Σου το ανταποδώσω».
Η πίστις του ήταν ακλόνητη, αμφιβολία δεν υπήρχε ότι η Παναγία θα τον θεράπευε και έτσι όταν έμεινε τελευταίος προσκυνητής ξαναπαρακάλεσε την Παναγιά, βγήκε έξω, πόνος δεν υπήρχε στα πόδια του, πηγαίνει φιλάει την Παναγιά και σηκώνει τα πόδια του, καθαρίζει κάπως πρόχειρα τις λάσπες και βλέπει ότι ούτε πληγές υπήρχαν, ούτε σχισμές, παρά κάποιες άσπρες ουλές για να θυμίζουν το θαύμα της Παναγιάς.
Ποτέ του δεν το ξέχασε αυτό το θαύμα. Γι’ αυτό όταν αργότερα, μετά από χρόνια, αφού είχε έρθει στο Μοναστήρι και είχε χειροτονηθεί και Ιερέας, η εικόνα της Παναγιάς της Ξενιάς ήρθε στη Λίμνη. Το ‘μαθε και παρόλο που υπέφερε από ζαλάδες, ιλίγγους, είχε ταλαιπωρία, λέει: -Χρωστώ ευγνωμοσύνη στην Παναγιά, πρέπει να πάω να Την ευχαριστήσω για το θαύμα που μου έκανε όταν ήμουν παιδί. Πράγματι πήγε, εκείνη την ώρα ετοιμαζόντουσαν να κάνουν και λιτανεία. Τον προέτρεψαν οι Ιερείς να προπορευθεί ως Ιερομόναχος που ήταν και όταν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της λιτανείας ήρθε η ώρα να πει την δέησιν «Επάκουσον ημών ο Θεός ο Σωτήρ ημών, η Ελπίς κτλ», βλέπει την εικόνα της Παναγιάς, όπως μας έλεγε, να γυρίζει το κεφάλι Της, να τον κοιτάζει με τα μεγάλα Της μάτια, να του μειδιά και να σηκώνει το χέρι Της και να τον ευλογεί. Είδα κι έπαθα, λέει, κόπηκαν τα πόδια μου, είδα κι έπαθα να αποτελειώσω τη δέηση «Επάκουσον ημών, επάκουσον ημών…» Τόσο ζωντανή είναι η Χάρις της Παναγίας μας και πάνω στις εικόνες Της. Όπως εδώ που βρισκόμαστε αυτή την ώρα.
Ευρισκόμενος στο Μοναστήρι και αγωνιζόμενος, ένα πρωινό μετά τη Θεία Λειτουργία, πήγε να καθαρίσει εκεί τον ξενώνα. Όλα απ’ τα χέρια του περνούσαν. Υπέφερε από πόνους απ’ τη μέση του. Σκούπισε, καθάρισε και αφού έφτασε προς το κρεβάτι εκεί του δωματίου που έμενε ο Ηγούμενος, λέει «Λιγάκι να ξεκουραστώ, να πάρω μια ανάσα και να συνεχίσω». Όπως ξάπλωσε όρμησαν δαίμονες, τον περιποιούνταν καλά, τον πολεμούσαν πολύ και με τους πνευματικούς τους πολέμους αλλά και με τους σωματικούς. Τον σάπισαν, κυριολεκτικά, στο ξύλο. Προσπαθούσε να κάνει το σταυρό του, τίποτε. Προσπαθούσε να πει «Παναγία μου», στο «Πα», τον χτυπάγανε στο στόμα και δεν τα κατάφερνε. Μεγάλη βία έβαλε και όταν είπε «Παναγία μου», τότε οι δαίμονες έγιναν άφαντοι, τέτοια Χάρη και τέτοια δύναμη έχει η Κυρία μας Θεοτόκος.
Όταν χειροτονήθηκε, το 1952, ο τότε Επίσκοπος της Χαλκίδος, Γρηγόριος, του πρόσφερε μια μικρή εικονίτσα της Παναγίας λέγοντάς του :
– Πάρε, παιδί μου Ιάκωβε, αυτή την εικόνα της Παναγιάς για να σε σκέπει και να σε προστατεύει από κάθε κακό και από κάθε πειρασμό. Εμείς εδώ στις πόλεις τους έχομε τους πειρασμούς στην αγκαλιά μας και τους έχομε συνηθίσει, τρόπον τινά. Εσείς εκεί πάνω στα βουνά θα έχετε αραιούς μεν πειρασμούς αλλά πολύ φαρμακερούς.
Κι έτσι είναι.. Και είχε αυτή την εικόνα πάντοτε πάνω στο κρεβατάκι του και ζούσε τη Χάρη, τη ζωντανή της Παναγίας μας και πάνω στο ξύλο.
Γι’ αυτό , όταν κάποτε μια άλλη δαιμονική επίθεση τον προσέβαλε, άνοιξε την πόρτα του κατά την ώρα του αποδείπνου ένας απ’ τους Πατέρες για να πάρει ένα βιβλίο και να το φέρει, αντίκρισε μπροστά του ο Γέροντας Ιάκωβος τον δαίμονα με γυναικεία άσεμνη μορφή που του έκανε προσβλητικές και άσχημες κινήσεις.Πήρε την εικόνα αυτή, της Παναγιάς, σταύρωσε το δαίμονα και ο δαίμονας, λέει, εκσφενδονίστηκε σαν οβίδα πάνω στα βουνά κι εκεί έσκασε με θόρυβο. Ψάλλοντας λέει «Υπό την σην ευσπλαχνίαν καταφεύγομεν Θεοτόκε». Αυτή η ευσπλαχνία της Παναγιάς, μας σώζει όλους μας.
Άλλοτε πάλι από την πολλή του άσκηση, από την πολλή ορθοστασία αλλά και απ’ τις ώρες της γονυκλισίας τις πολλές προσεβλήθηκε από φλεβίτιδα, από κιρσούς που έπρεπε να γίνουν όμως βαθιές τομές για να θεραπευθεί, έξι ώρες, λέει, κράτησε το χειρουργείο. Κατά την ανάρρωση υπέφερε. Κάποια στιγμή, λέει, μπαίνει μέσα στο θάλαμο- θα τα ‘χετε διαβάσει κι εσείς αυτά μια επανάληψη γίνεται του βίου του Αγίου Ιακώβου για να δούμε τη ζωντανή πίστη αλλά και τη ζωντανή παρουσία της Παναγίας στη ζωή μας.
Άνοιξε, λέει, η πόρτα και μπήκε μέσα, λέει, μια γυναίκα με άσπρα ντυμένη σαν στολή νοσοκόμας, που κρατούσε όμως στην αγκαλιά της και ένα παιδάκι. Και σκέφτηκα και είπα «Μα εδώ, σ’ αυτό το νοσοκομείο οι νοσοκόμες φέρνουν και τα παιδιά τους; μήπως δεν είχε πού να τ’ αφήσει και το πήρε μαζί τη»
– Τι κάνεις πάτερ Ιάκωβε;, μου είπε.
– Τι να κάνω κυρία μου; πονάω και είμαι και στενοχωρημένος που λείπω από το Μοναστήρι μου.
-Μη στενοχωρείσαι, του είπε, θα γίνεις καλά.
– Ποια είστε εσείς κυρία μου; χαμογέλασε, λέει και δεν μου απάντησε.
Γύρισα στο διπλανό μου και τον ρωτάω:
– Γνωρίζετε αυτή την κυρία;
– Για ποια κυρία μου μιλάς, πάτερ Ιάκωβε, δεν βλέπω καμιά κυρία.
Και όταν ξαναγύρισε, λέει, δεν υπήρχε, ήταν άφαντη η κυρία. Αλλά πληροφορήθηκε μέσα στην καρδιά του ότι ήταν η Κυρία Θεοτόκος.
Η Γερόντισσα Θεοδώρα, μακαριστή, που για πολύ καιρό βοηθούσε εκεί στο Μοναστήρι μας και κυρίως όταν δεν υπήρχαν Πατέρες, κατέθεσε ότι κάποια φορά που λειτουργούσε ο τότε Ηγούμενος, ο πατήρ Νικόδημος, άγιος άνθρωπος και εκείνος. Άνθρωπος αρετής και αγιότητος, όπως μας έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, οι οποίος όμως σήκωσε σταυρό συκοφαντίας και έκανε τον ψάλτη ο Γέροντας Ιάκωβος έψαλλε το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ με τέτοιο τρόπο που όσοι ήταν μες στην εκκλησία πήγαιναν να δουν το πρόσωπό του και βλέποντας ότι κοιτάζει ψηλά όλοι ήταν σίγουροι από τον τρόπο της μελωδίας και από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ότι έβλεπε αυτοψεί το πρόσωπό της Παναγιάς μας.
Όταν κάποτε διάβαζε εξορκισμούς και επικαλέστηκε την Παναγία μας για βοήθεια το δαιμόνιο ομολόγησε – τα έχουμε πει κι άλλες φορές-
«Αχ ρε Ιάκωβε να ‘ξερες έχουν λιώσει τα γόνατα της Μαρίας για να προσεύχεται για σας».
Έτσι είναι, μέρα-νύχτα η καλή μας Παναγιά τρέχει για μας.
Όταν λειτουργούσε κάποτε σ’ ένα απ’ τα χωριουδάκια εκεί της περιοχής, είναι τέσσερα χωριουδάκια κοντά στο Μοναστήρι που τα εξυπηρετούμε εμείς οι Πατέρες της Μονής ανέκαθεν γιατί στερούνται εφημερίου και μάλιστα τα τρία απ’ τα τέσσερα χωριουδάκια έχουν Ναούς αφιερωμένους στην Παναγιά, τα δύο είναι στην Κοίμηση και το ένα είναι στο Γενέσιον της Θεοτόκου. Όταν λειτουργούσε, λοιπόν, στο εκκλησάκι, στην εκκλησία, στον ενοριακό Ναό της Γενέσεως της Θεοτόκου στα Δαμιά κάποια στιγμή τον πιάσαν πολύ φοβεροί πόνοι, διότι υπέφερε από μια ασθένεια σε κάποια σημεία του σώματός του που δεν ήθελε ποτέ ούτε σε γιατρό να πάει, ούτε να το αποκαλύψει σε κανέναν και υπέμενε καρτερικά τους πόνους. Όμως ισχυρότατοι πόνοι τον πιάσανε και δεν μπορούσε να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Παρακάλεσε μ’ όλη του την καρδιά την Παναγιά και της λέει «Παναγιά μου εγώ σε υπηρετώ Εσένα και τον Υιό Σου τόσα χρόνια Σε παρακαλώ βοήθησέ με να τελειώσω τη Θεία Λειτουργία να πάω στο Μοναστήρι και τότε ό,τι θέλει ας γίνει, γιατί δεν υπάρχει και
Ιερέας εδώ κοντά για να συνεχίσει τη Θεία Λειτουργία που θα διακοπεί».
Πράγματι, λέει, η Παναγιά του ‘δωσε κουράγιο, του μείωσε τους πόνους, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και πήγε, ανέβηκε στο Μοναστήρι κατάκοπος από την ταλαιπωρία.
Στον ίδιο Ναό κάποτε ο προηγούμενος της Μονής Κουτλουμουσίου, πατήρ Χριστόδουλος, ο οποίος κατάγεται απ’ αυτό το χωριουδάκι και είχε βοηθηθεί πάρα πολύ από τους Πατέρες της Μονής πήγε στην εκκλησία, στον αφιερωμένο αυτό Ναό στην Παναγιά μας, άνοιξε την πόρτα και βλέπει να τελείται Θεία Λειτουργία. Είδε τον Άγιο Ιάκωβο να υπερίπταται, να είναι μέσα σε Φως. Έτρεξε να πει στους χωριανούς ότι γίνεται Λειτουργία. Πήγαν οι χωριανοί αλλά όταν πήγανε δεν υπήρχε κανείς. Είναι κι αυτό μια εμπειρία…
Σε μοναχική κουρά στα δυο λόγια που είπε ο Άγιος Ιάκωβος ομολόγησε πως είδε Παρούσα, Ολοζώντανη , την Κυρία Θεοτόκο δίπλα στην Αγία Τριάδα, στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Η Παναγιά μας, μας έλεγε, ότι τον ξενάγησε στο Άγιον Όρος, τον πήγε σε Μονές και περιέγραφε. Βέβαια έλεγε «Και το δικό μας μοναστήρι Άγιον Όρος είναι, ου γαρ ο τόπος άλλ’ ο τρόπος, ο τρόπος της ζωής». Επίσης έλεγε ότι η Χάρις της Παναγίας μας είναι ολοζώντανη ακόμα και στα ξύλα των εικόνων Της.
Να, εδώ δεν βλέπομε πόσο τρέχουν τα δάκρυα, τα μυρωμένα δάκρυα της Παναγιάς μας πάνω από το εικόνισμά Της και μέσα απ’ το εικόνισμά Της και έλεγε ένα περιστατικό- γνωστό είναι κι αυτό- που στη Μικρά Ασία εκεί στην πατρίδα τους ένας Τούρκος κτηνοτρόφος χρησιμοποιούσε μία φθαρτή, παλιά εικόνα της Παναγιάς μας που είχανε φθαρεί τα χρώματα, δεν φαινόταν καν αν ήταν εικόνα, το χρησιμοποιούσε σαν κάλυμμα πάνω στο καρδάρι, στο δοχείο που μάζευε το γάλα. Όμως, κάθε πρωί που πήγαινε έβλεπε το γάλα χυμένο, το καρδάρι ανάποδα και αυτό το ξύλο που ήξερε ότι ήταν εικόνα της Παναγιάς να είναι όρθιο, ακουμπισμένο σ’ ένα δένδρο. Οπότε κάποτε είπε «Μήπως αυτό το ξύλο των χριστιανών κάνει τη ζημιά;» Και παίρνει ένα τσεκούρι με φόρα και χτυπάει, λέει, αυτό το ξύλο. Αλλά με την πρώτη τσεκουριά αίμα ανέβλυσε, δάκρυα αναβλύζουν, αίμα ανέβλυσε. Έπαθε σοκ, προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι, μάταια. Φορτώθηκε το τσεκούρι μ’ αυτό το ξύλο καρφωμένο και πήγε κάτω στο χωριό. Οι Χριστιανοί είδαν το θαύμα, απέδωσαν τις τιμές που
πρέπει στην Παναγία μας και σταμάτησε η αιμορραγία.
Επειδή γι’ αυτά που λέμε, είναι βέβαια ζωντανή η Χάρις της Παναγίας μας αλλά δημιουργούν και ένα κλίμα ίσως έτσι κάπως πολύ σοβαρό και επειδή ο Άγιος Ιάκωβος ήταν και τύπος χαριέστατος, όπως και ο Γέροντας Κύριλλος. Ζούσαν τον κόσμο του Ουρανού αλλά χωρίς φαντασίες, χωρίς πλάνες, ταυτόχρονα όμως ζούσαν και τον κόσμο εδώ της Γης όμορφα, απλά, απαλά. Κι επειδή ήταν χαριέστατος, πολλές φορές ,μιμείτο χωρικούς που πηγαίναν και του λέγανε διάφορα και διηγείτο –αυτό τιο οποίο κι αυτό είναι γνωστό- για κάποια γιαγιά που υπηρετούσε εκεί ως νεωκόρος, σε έναν Ναό και είχε τη συνήθεια να πίνει το κρασάκι που πήγαιναν οι Χριστιανοί για τη Θεία Κοινωνία. Αυτό της είχε γίνει πάθος. Όμως κι έτσι πίνοντας, πίνοντας τελείωσε το νάμα, δεν υπήρχε. Οπότε πήγε, λέει, μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς στο τέμπλο και Της λέει «Παναγιά μου φώτισε κάποιον χριστιανό να φέρει λίγο κρασάκι». Δεν είχε πάρει όμως είδηση, λέει, ότι ο Ιερέας ήταν μέσα στο Ιερό κι εκείνος πήγε πίσω από την εικόνα της Παναγιάς και της είπε :
– Μην πίνεις κρασί, δεν κάνει.
Κι εκείνη, λέει, είπε:
– Δεν απευθύνομαι σε Σένα, Εσύ είσαι Μικρός, στη Μάνα Σου απευθύνομαι..
Είχε λοιπόν και τα χωρατά του ο Άγιος Ιάκωβος.
Αφού τόσο πολύ είχε άμεση και ζωντανή σχέση με την Παναγιά μας κι Εκείνη διάλεξε να τον βάλει στη Βασιλεία του Υιού Της ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί στο Μοναστήρι υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στα Εισόδια. Κατέβηκε, έψαλε με την καρδιά του γονατιστός στην Παναγιά, εξομολόγησε έναν Αγιορείτη Ιεροδιάκονο, περιήλθε την Μονή, παρήγγειλε σ’ αυτό το Διάκο να μη φύγει, να παραμείνει στη Μονή για να τον αλλάξουν και το απόγευμα της 21ης Νοεμβρίου του 1991 ευρισκόμενος σε εξομολόγηση μέσα στο κελάκι του είπε στην κοπέλα, η οποία είχε μεγάλη ανάγκη να εξομολογηθεί και τη δέχθηκε έτσι κατ’ εξαίρεση στο κελί του, της είπε να ψάλλει ύμνους και ωδές πνευματικές, να ψάλλει την Παναγιά μας, για την Παναγιά μας, για τον Άγιο Δαυίδ, για τον Άγιο Ιάκωβο, τα τροπάριά τους, για τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο.
Και όταν χτύπησαν οι Πατέρες, ο πατήρ Κύριλλος, που είχε επιστρέψει από μια χειροτονία ενός αδελφού την πόρτα του κελιού του εκείνη την ώρα παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Ζώντος Θεού με τη συνοδεία της γλυκιάς του Παναγίας, των Αγίων Δαυίδ και Ιακώβου και πόσων άλλων Αγίων με τους οποίους είχε ζωντανή σχέση. Έκτοτε η παρουσία του είναι ζωντανή στη ζωή των ανθρώπων.
Κάθε μέρα, δεν υπάρχει μέρα, είτε στο Μοναστήρι, είτε αλλού όπου πηγαίνομε προσκεκλημένοι με την Αγία του Κάρα, του Οσίου Δαυίδ, γινόμαστε αυτήκοοι μάρτυρες θαυμάτων και θαυμασίων που επιτελούν τόσο ο Άγιος Δαυίδ, όσο ο Άγιος Ιάκωβος αλλά και ο διάδοχός του, ο Γέροντας Κύριλλος τον οποίον οι περισσότεροι που είστε εδώ τον έχετε γνωρίσει, όπως και τον πατέρα Ιάκωβο. Για τον πατέρα Κύριλλο, λοιπόν, έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, μια μέρα πριν κοιμηθεί, όπως ήμασταν εκεί μαζεμένοι στο απόδειπνο, απουσιάζοντος του Γέροντος Κυρίλλου, για τη χειροτονία, όπως είπαμε: «Παιδιά μου, ο πατήρ Κύριλλος έχει μεγάλη παρρησία στην Παναγία μας». Γλυκιά μου μανούλα, έλεγε και ξανάλεγε, αποκαλώντας την Παναγία μας και πάντοτε προσέτρεχε στην αγάπη Της. Την ευχή της Παναγίας μας, έλεγε μέσα από την καρδιά του, πάντοτε, σχεδόν πάντοτε όταν ζητούσαν την ευχή του, είτε λαϊκοί, είτε μοναχοί, είτε κληρικοί.
Ένας απ’ τους νέους μοναχούς της συνοδείας μας, ο πατήρ Γαλακτίων, λέει:
-Όταν του ζητούσαμε την ευχή του και μας την έδινε μέσα απ’ την καρδιά του και μας έλεγε «Την ευχή της Παναγίας μας παιδί μου», αισθανόμασταν, λέει, ότι ήταν η ίδια η Παναγία Παρούσα και μας τα ‘παιρνε όλα, μας ξαλάφρωνε ως προς τα πάντα, τέτοια ήταν η δύναμη της ευχής του, αλλά και η πίστις του στην καλή μας Παναγία..
Κι εκείνος διακονούσε με πολλή προθυμία όπως ο Άγιος Ιάκωβος, τους Ναούς στα γύρω χωριά που ήταν αφιερωμένοι, όπως είπαμε, εις τιμήν και μνήμην της Παναγιάς μας. Και ευρισκόμενος κάποτε στο Παλαιοχώρι εκεί όπου τιμάται ο Ναός στην Κοίμηση της Παναγίας μας και εορτάζεται στα εννιάμερα, βρισκόμενος σε Λειτουργία όταν εκφωνούσε την ευχή της Αγίας Αναφοράς «Άξιον και Δίκαιον Σε Υμνείν, Σε ευλογείν, Σε προσκυνείν, Συ ευχαριστείν και τα λοιπά, άκουσε δίπλα του ολοκάθαρα και ολοζώντανα Ουράνια Φωνή να επαναλαμβάνει τις ίδιες ευχές. Και σκέφθηκε και είπε:
-Άραγε με ποιους συλλειτουργούμε και δεν έχουμε πάρει είδηση;
Εκείνος όμως είχε πάρει καλή είδηση!
Όταν το 1999 φέρανε στο Μοναστήρι μας την Αγία Ζώνη της Παναγιάς ο Ηγούμενος, ο Γέροντας Εφραίμ, με βαθύτατη συγκίνηση περιέγραφε αυτό το γεγονός , ως ένα απ’ τα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής του, που μπόρεσε και ασπάστηκε με τα χείλη του και άγγιξε με τα χέρια του αυτό το ιερό κειμήλιο το οποίο η ίδια η Παναγιά μας έπλεξε και που για πολλά χρόνια άγγιζε αυτό το Πανάγιο Σώμα της Κυρίας Θεοτόκου.
Στο μοναστήρι μας καταφεύγουν πολλές φορές άνθρωποι που δυστυχώς ταλαιπωρούνται απ’ αυτά «τα καλά παιδιά», που έλεγε ο Γέροντας Κύριλλος για τους δαίμονες και πάντα επικαλείτο όλους τους Αγίους αλλά κυρίως την Παναγιά μας κι έλεγε «Έλα γλυκιά μου μανούλα, έλα να βοηθήσεις αυτό το πλάσμα».
Δεν είναι πολύς καιρός που ήρθε η κυρία Μαρία από τη Γλυφάδα, δεν ξέρω αν είναι ανάμεσά μας… «Ερχόμουν, μου είπε, για ένα χρόνο περίπου, με έστειλε ο Πνευματικός μου, γιατί βασανιζόμουνα, δεν ήμουνα εγώ η Μαρία, ήμουνα κάτι άλλο λέει. Με διάβαζε τουλάχιστον για μιάμιση με δύο ώρες γονατιστός, λέει, ο παππούλης ο Κύριλλος που ήταν και πιο νέος. Κάθε φορά, λέει, έκανα έναν μαύρο εμετό και επικαλείτο τους Αγίους. Με το που επικαλείτο τους Αγίους ο διάβολος, λέει, φώναζε :
-Μην τον επικαλείσαι αυτόν, να ήρθε κι αυτός, αστραπή, λέει, οι Άγιοι.
Την τελευταία φορά με πήγε, λέει, στον Άγιο Χαραλάμπη εκεί που είναι το εξομολογητήριο και η μητέρα μου παρούσα πάντοτε και αφού επικαλέστηκε όλους τους Αγίους είπε :
-Έλα γλυκιά μου μανούλα, έλα Παναγιά μου να βοηθήσεις τη Μαρία και τότε, λέγει βλέπω τα πόδια, τα πασούμια της Παναγίας μας, κάνω, λέει, το τελευταίο μαύρο εμετό, λιποθυμώ και όταν συνήλθα είχα θεραπευθεί».
Για σκεφθείτε ρε παιδιά πρώτα απ’ όλα τη Χάρη της Καλής μας Παναγίας, να κατεβαίνει απ’ το Ουράνιο Στερέωμα και να ‘ρχεται εκεί σ’ ένα ταπεινό παρεκκλήσι, στη Γη να κατεβαίνει, ακούγοντας τη φωνή ενός απλού παππούλη. Πόση παρρησία είχε αυτός ο άνθρωπος να κατεβάζει την Παναγιά απ’ τον Ουρανό στη Γη.
Αλλά το ‘λεγε πάντοτε, έλεγε αυτό με τον Άγιο Ανδρέα τον διά Χριστόν Σαλόν, τον οποίον πολύ ευλαβείτο γιατί είχε χειροτονηθεί και Ιερέας την ημέρα της μνήμης του και έλεγε ότι ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός αξιώθηκε, έτι ζων, ακόμα στη ζωή, να πάει επάνω στο Ουράνιο Στερέωμα να δει αυτό που λέει στο Ευαγγέλιο: «Εν τη Οικία του Πατρός Μου πολλαί Μοναί εισί», να δει τα σπίτια όλων των Αγίων αλλά δεν είδε, λέει, την Παναγία μας και αναρωτήθηκε και είπε :
– Πού είναι η Παναγιά; και η Φωνή του Θεού είπε :
– Τρέχει την υπ’ Ουρανόν, τρέχει κάτω απ’ τον Ουρανό στη Γη, τρέχει για να προφθάσει τα αιτήματα όλων μας, για να στηρίξει τις ελπίδες μας, για να σκουπίσει τα δάκρυά μας.
Κάποτε άλλοτε που είχε έρθει ο Γιώργος από το Βόλο που ταλαιπωρείτο κι αυτός ο άνθρωπος απ’ τα δαιμόνια κι αυτός είναι και γεροδεμένος, ένα θηρίο ήτανε, γινότανε σαν φίδι απ’ την επήρεια των δαιμόνων και σερνότανε στο Καθολικό σαν φίδι φωνάζοντας και ακουγόμενος σε χιλιόμετρα μακριά, ήταν το κάτι άλλο, δεν έχω ξαναδεί τέτοια ταλαιπωρία. Και πάλι, λοιπόν, ο άγιος Γέροντας Κύριλλος με τη ζωντανή του πίστη στην Παναγιά είπε :
– Γλυκιά μου Μανούλα, έλα και όπως σκότωσες το δράκοντα στο Μέγα Σπήλαιο έλα σκότωσέ κι αυτό το φίδι για να ελευθερωθεί ο Γιώργος.
Και πράγματι και πάλι η Παναγιά τον άκουσε κι ο Γιώργος ελευθερώθηκε.
Η Παρασκευή από τη Θήβα, ταλαιπωρία κι αυτή μεγάλη. Τη συνόδευε μάλιστα και ο άγιος νυν Θηβών ο οποίος και εκείνος την έφερε. Με την επίκληση και πάλι της βοηθείας της Παναγίας μας αλλά και με πολύ κόπο και πόνο η Παρασκευή έβγαλε από μέσα της μια μέδουσα τεράστια και με τη Χάρη της Παναγιάς και των Αγίων μας πορεύθηκε ήρεμα και ειρηνικά.
Από την πολλή του αγάπη που είχε για την Παναγιά μας προέτρεπε -το είδα έχει κυκλοφορήσει και στο διαδίκτυο- όταν πέφτομε για ύπνο να λέμε το «Θεοτόκε Παρθένε», πριν κοιμηθούμε και να σταυρώνομε τα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα με το «Αναστήτω ο Θεός».
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γέροντας Κύριλλος έδωσε τους αγώνες του τους πνευματικούς και τις ασκήσεις του πάνω στο κρεβάτι των Νοσοκομείων. Πολλά Νοσοκομεία γύρισε.. Θα λέγαμε ότι, θα υιοθετούσαμε, μάλλον, αυτό που λέει ένας αδελφός ότι ο Θεός τον έστειλε να κάνει ιεραποστολή. Γιατί όπου πήγαινε πραγματικά η Χάρις του Θεού ήταν ολοζώντανη και τη σκορπούσε γύρω του σε γιατρούς, σε νοσηλευτές, σε ασθενείς, στους επισκέπτες, στους πάντες.
Είναι πάμπολλα τα περιστατικά δεν μας παίρνει ο χρόνος. Όμως αναρωτιόντουσαν όλοι μες στο Νοσοκομείο και δεν θέλαν να φύγουν και από κοντά του. «Καλά παππούλη μου, ούτε διψάς, ούτε πεινάς, ούτε πονάς..» Μέχρι, με συγχωρείτε, και εγχείρηση του κάνανε, επέμβαση χωρίς αναισθησία πάνω στο κρεβάτι από ιατρικό λάθος και δεν μιλούσε. Καλά, του λέγανε, ποιος σου δίνει αυτή τη δύναμη, από πού αντλείς αυτή τη δύναμη;
– Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ έλεγε.
Αυτό ήταν ένα γεγονός. Για σκεφθείτε να σε σχίζουν πάνω στο κρεβάτι χωρίς αναισθησία και να μην βγάζεις την παραμικρή άχνα αλλά και την παραμικρή σύσπαση του προσώπου σου που να δείχνεις ότι πονάς. Ένα αγκαθάκι μπαίνει στο χέρι μας και πόσο μας πονάει. Η Παναγιά μας, λοιπόν, τον στήριξε.
Τον ξενάγησε κι εκείνον η Παναγιά όταν ήταν στο Νοσοκομείο και μάλιστα στην Εντατική τον πήγε στο Άγιον Όρος. Βλέπετε δεν είχαν την πολυτέλεια αυτοί οι Πατέρες, από νύχτα σε νύχτα εργαζόντουσαν. Το κύριο χαρακτηριστικό ήταν ότι βίαζαν τον εαυτό τους για το καθετί. Κι έτσι η Παναγιά μας τους πήγε στο Περιβόλι Της. Όταν βγήκαμε απ’ τα Νοσοκομεία, την πρώτη φορά, μου είπε:
– Θέλω να μου κάνεις μια χάρη.
-Τι είναι Γέροντα;
-Να με πας στην Παναγία τη Βαρνάκοβα, να γονατίσω μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς μπροστά στην οποία προσευχότανε για μια δεκαετία ο Άγιος Δαυίδ.
Πράγματι, πήγαμε κι εκεί θα έλεγε κανείς ότι έβλεπε να συνομιλεί ο Γέροντας Κύριλλος με την Παναγιά μας.
Όταν μας κάλεσαν κάποια φορά στο Καρπενήσι με την Αγία Κάρα στο Ναό της Αγίας Τριάδος και έτυχε να βρίσκονται κι εκεί οι γονείς μας είπαμε να πάμε να προσκυνήσουμε την Παναγία την Προυσιώτισσα. Ένας λόγος ήταν διότι όταν η μάνα μου το 1993 έπαθε ένα πολύ φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν ήταν στο χειρουργείο και μετά, κατά την ανάνηψη, έβλεπε την εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας χωρίς να έχει πάει ποτέ και το περιέγραφε όπως ακριβώς ήταν. Ένας λόγος λοιπόν ήταν αυτός και πήγαμε.
Ε, όσοι έχετε πάει ξέρετε ότι ο δρόμος εκεί είναι στενός, με ανηφόρες, με γκρεμούς, δύσκολος, δύσβατος. Ο πατέρας μου μάλιστα θυμάμαι που είπε «Πω πω πω έπληξα σ’ αυτή τη διαδρομή». Πήγαμε, προσκυνήσαμε, παρακάλεσε την Παναγιά κι όταν κατεβαίναμε δεν υπήρχαν ούτε κατηφόρες, ούτε ανηφόρες, ούτε δύσβατος δρόμος και ενώ όταν πηγαίναμε κάναμε μισή ώρα σε 10 λεπτά ήμασταν κάτω στο Καρπενήσι. «Πώς φτάσαμε στο Μεγάλο Χωριό; μου ‘λεγε. Πότε φτάσαμε στο Καρπενήσι;» Η Χάρις της Παναγιάς ολοζώντανη!
Όταν κάποτε άλλοτε είχαμε πάει στην Παναγία τη Σουμελά να προσκυνήσομε μου περιέγραφε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της Παναγίας μας, που είναι πολύ δυσδιάκριτα. Εγώ τουλάχιστον έκανα πολύ κόπο να δω κάποια απ’ αυτά, αφού έχει φθαρεί η εικόνα. Εκείνος τα ‘βλεπε όλα. Όπως το ίδιο, μια που λέμε γι’ αυτό, ο Θεός του είχε δείξει στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στο Μανταμάδο, όταν πήγαμε και βγάλαν το τζάμι εκεί, ο ιερέας, έπιασε το πρόσωπο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ το οποίο ήταν εύπλαστο, ζεστό κι άνοιγε τα χείλη να του μιλήσει. Γι’ αυτό, έλεγε, αν θέλω να ξαναπάω κάπου να πάω εκεί που ήταν να μου μιλήσει ο Αρχάγγελος.
Στην Παναγία την Αγάθωνος εκεί που είναι ο Γέροντας Βησσαρίωνας, πήγαμε να προσκυνήσουμε στην Παναγιά τότε που ήταν πρόσφατη η εκταφή του Γέροντος Βησσαρίωνος. Είχαμε βρεθεί με την αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ στη Λαμία που είχαν εορτή προς τιμήν των Φθιωτών Αγίων και ο Άγιος Δαυίδ είναι από τη Φθιώτιδα. Πήγαμε να προσκυνήσουμε στην Παναγία την Αγάθωνη, όπως λένε εκεί και εκεί ο νυν είναι ηγούμενος ο πατήρ Γερμανός μας πήγε στο σκευοφυλάκιο, εκεί είχαν τότε το σκήνωμα του Γέροντος Βησσαρίωνος, του νυν Αγίου Βησσαρίωνος και πήγαμε εκεί να προσκυνήσουμε. Όταν έφτασε μπροστά στο φέρετρο λέει:
-Αχ! Γέρο Βησσαρίων, τα κατάφερες εσύ – ήταν γνώριμοι, συναντιόντουσαν στις Λιβανάτες ο ένας με την αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ και ο άλλος με την εικόνα της Παναγίας της Αγάθωνος, όπου πηγαίναν για ευλογία εκεί των κατοίκων των χωριών- τα κατάφερες εσύ. Για δος μου λίγο το χέρι σου να το προσκυνήσω γιατί δεν μπορώ να σκύψω, έχω τη μέση μου.
Και πιάνει το χεράκι του Γέροντος Βησσαρίωνος το οποίο σφιχτά κρατάει το Ευαγγέλιο, το σηκώνει, το ασπάζεται και το ξαναφήνει στη θέση του.
Ο Κύπριος, ο Σωτήρης ο Καδής, διηγείται σ’ ένα από τα αφιερώματα που έχομε κάνει και που είναι δημοσιευμένα στο κανάλι της Μονής τη μεγάλη του ταλαιπωρία και την απογοήτευση στην οποίαν είχε περιέλθει διότι βρέθηκε στα χρόνια του χρηματιστηρίου- από το οποίο ο Γέροντας Κύριλλος, βέβαια, απέτρεπε τους πάντες, να απέχουν τους έλεγε,- βρέθηκε να χρωστάει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Η θέση του ήταν δεινή.
Ήρθε στο Μοναστήρι, είδε το Γέροντα, περιέγραφε όλες τις δυσκολίες τις οποίες δεν γνώριζε η οικογένειά του. Ο Γέροντας, λέει, κάποια στιγμή ησύχασε, δεν μιλούσε και σε λίγο του λέει:
– Η Παναγία μας μου είπε που τη ρώτησα ότι θα σε βοηθήσει.
Έφυγε ο άνθρωπος αλλά βλέπετε ο διάβολος δεν ησυχάζει, λογισμούς αμφιβολίας, απογοητεύσεως, απελπισίας και αυτοκτονίας. Ένα βράδυ ετοιμάστηκε να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει να αυτοκτονήσει προκειμένου η οικογένειά του να πάρει την αποζημίωση απ’ την ασφάλεια. Εκείνο το βράδυ όμως φωτισμένος απ’ την Παναγιά ο Γέροντας Κύριλλος μου λέει:
– Για πάρε τηλέφωνο τον κυρ Σωτήρη, γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα.
– Κυρ Σωτήρη, του λέει, τί πας να κάνεις; η Παναγία μου, μου είπε ότι θα σε βοηθήσει.
– Τέτοια σιγουριά, λέει, δεν την είδα πουθενά. Είχα πάει και στο Άγιον Όρος σε πολλούς Πατέρες. Όλοι μου λέγανε ότι «θα σε βοηθήσει η Παναγία κυρ Σωτήρη». Τέτοια σιγουριά δεν είδα.
Και πράγματι η Παναγιά, τον βοήθησε ξεχρέωσε το ένα εκατομμύριο, όπως του είπε ο Γέροντας έκανε στη συνέχεια και ο άνθρωπος αποκαταστάθηκε και ζει και βασιλεύει.
Αφού είχε τέτοια αγάπη στην Παναγία μας και αφού τόσο πολύ αγαπούσε την Ακολουθία των Χαιρετισμών και προέτρεπε τους ανθρώπους να διαβάζουνε έστω μια φορά την ημέρα αυτή την Ακολουθία των Χαιρετισμών την οποίαν αγαπάει πολύ η Παναγία μας, έλεγε.
Και μάλιστα τους έλεγε, αν μπορείτε και μια και δυο και τρεις φορές. Μια φορά όταν τη διαβάζεις σας φέρνει ηρεμία, δυο και τρεις φορές ο διάβολος φεύγει, έρχεται αλλά σηκώνεται και φεύγει. Ή , προέτρεπε να λένε το Θεοτόκε Παρθένε, όπως είπαμε, πριν τον ύπνο αλλά θύμιζε και αυτό του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ που έλεγε στη μοναχές του να λένε 150 φορές την ημέρα το Θεοτόκε Παρθένε , για να φεύγει ο διάβολος από κοντά τους.
Αφού λοιπόν αγαπούσε τόσο πολύ τους Χαιρετισμούς κι έλεγε τόσο όμορφα πράγματα και εμπειρίες κατά τη διάρκεια των Χαιρετισμών. Όπως έλεγε παραδείγματος χάρη, αυτό έτσι δεν το ξεχνάω, για έναν μοναχό που ήταν εκ φύσεως, έτσι, αγράμματος δεν μπορούσε να μάθει. Το μόνο που είχε μάθει να λέει το Χαίρε Μαρία, αυτό το Χαιρετισμό της Παναγίας μας. Και όταν κάποτε αρρώστησε και κοιμήθηκε αυτός ο μοναχός μετά τρεις ημέρες, λέει, έβγαινε ευωδία στο Μοναστήρι. Ακολούθησαν την ευωδία οι Πατέρες και είδαν ότι έβγαινε από τον τάφο αυτού του μοναχού που έλεγε Χαίρε Μαρία και είδαν ότι είχε φυτρώσει ένας κρίνος ολόλευκος που είχε με χρυσά γράμματα γραμμένο στα φύλλα του Χαίρε Μαρία. Έσκαψαν τον τάφο για να δούνε πού είναι η ρίζα του κρίνου. Και είδαν ότι αυτός ο κρίνος είχε ρίζα στην καρδιά του μοναχού.
Αφού λοιπόν είχε τόση αγάπη γι’ αυτή την Ακολουθία των Χαιρετισμών και αυτόν τον Γέροντα η Παναγιά μας τον κάλεσε στη Βασιλεία του Υιού Της ανήμερα του Ακαθίστου Ύμνου, 30 Μαρτίου του 2012. Το σκήνωμά του- και αυτού όπως και του Αγίου Ιακώβου- ήταν εύκαμπτο, δεν υπήρχε νεκρική ακαμψία, όπως λένε οι γιατροί και με θερμοκρασία φυσιολογικού ανθρώπου και θα ήταν, θα έλεγα ότι ήταν, πολύ ζωντανό. Είναι και η δική του παρουσία πολύ ζωντανή.
Τις ευχές αυτών των Αγίων Γερόντων επικαλούμεθα να μεσιτεύσουν στην Καλή Παναγιά μας για όλους μας, για τον καθένα μας ξεχωριστά, για τα χωριά μας, για τις πόλεις μας, για την πατρίδα μας για το έθνος μας, για τον κόσμο ολόκληρο.
Να μας συγχωρείτε που σας κουράσαμε, να είστε καλά.》
—————–
Π. Χριστόδουλος:Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδίας μου τον Γέροντα, πατέρα Γαβριήλ, γι’ αυτήν την πολύ ωραία ψυχωφέλιμη πνευματική ομιλία που μας μετέφερε τις ωραίες αυτές θεομητορικές εμπειρίες του Αγίου Ιακώβου αλλά και του Αγίου Γέροντος Κυρίλλου.
Π. Χριστόδουλος:
Έχουμε γίνει αποδέκτες των γραπτών μαρτυριών για θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας μας. Όταν με το καλό γράψουμε το νέο βιβλίο της Παναγίας θα περιέχονται εκεί μέσα στο βιβλίο όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα που μας στέλνουν οι άνθρωποι και ιδιαίτερα από την ομογένεια, από την Αυστραλία έχουμε από τη Σερβία, πολλές εμφανίσεις της Παναγίας της Παρηγορητρίας.
Γέροντας Γαβριήλ:Προσφέρουμε και εμείς τα δικά μας δώρα της Αγίας Μονής με τους Αγίους. …
