Ο ΓΕΡΩΝ Ιερώνυμος γεννήθηκε στο Ρειζ-Νερέ της Μ. Ασίας το 1871. Μόλις δεκαεπτά ετών έρχεται στο Άγιον Όρος, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας. Διετέλεσε πολλά έτη γραμματεύς και προϊστάμενος της Μονής και την εξυπηρέτησε σε εκτός Αγίου Όρους αποστολές – διακονίες. Το 1910, μετά τριανταδύο έτη υπακοής, εκλέγεται ηγούμενος, αφού χειροτονείται ιερεύς, όντας σαρανταεννέα ετών. Στους πρώτους μήνες της ηγουμενίας του εξέρχεται της Μονής και πάλι για ανάγκες της. Φθάνοντας με το πλοίο στον Πειραιά, αντί να πάη στην Αθήνα, στο μοναστηριακό μετόχι της Αναλήψεως, που ήταν ο προορισμός του, πηγαίνει με άλλο πλοίο στην Αίγινα. Εκεί συναντάται με τον Άγιο Νεκτάριο, με τον οποίον έχει γνωρισθεί από την πρώτη επίσκεψη του Αγίου στη Μονή της Σ. Πέτρας το 1898. Από τότε αναπτύχθηκε πνευματικός σύνδεσμος, που τον στερέωναν οι επισκέψεις του π. Ιερώνυμου, συνδυασμένες πάντοτε με υπηρεσίες της Μονής.
Είναι παραμονή της εορτής της Αγίας Τριάδος όπου πανηγυρίζει η Μονή του Αγίου. Ο Άγιος, ασθενής στην κλίνη του, δεν δύναται να χοροστατήσει στην αγρυπνία. Οι μοναχές τον ρωτούν αν θα σημάνουν τις καμπάνες. «Σημάνατε, λέγει, και ο παπάς έρχεται». Καθώς σήμαιναν οι καμπάνες, ο π. Ιερώνυμος έμπαινε στο προαύλιο της Μονής. «Δεν σάς είπα πως έρχεται ο παπάς, τους λέγει, και μάλιστα ηγούμενος αγιορείτης;»
Ο Άγιος μετά την αγρυπνία ζητάει από τον π. Ιερώνυμον να περάση από τα κελλιά όλων των μοναζουσών για να τα ευλογήση. Και εκείνος ο ευλογημένος, μπροστά στον Άγιο Αρχιερέα, αισθάνθηκε την αναξιότητά του και δεν θέλησε να υπακούση και έφυγε κρυφά. Όταν αργότερα το διηγείτο, δακρύζοντας έλεγε: «Ποιος ήμουνα εγώ μπροστά σε ένα Άγιο…». Την παράκληση όμως του θεοφόρου Νεκταρίου πάντοτε την θυμότανε και τρεις ημέρες προ της κοιμήσεώς του πήγε και ευλόγησε τα κελλιά των μοναζουσών.
Ο Άγιος πολύ αγαπούσε και εκτιμούσε τον π. Ιερώνυμον κι εκείνος τον Άγιο. Συχνά ο Άγιος Πενταπόλεως του μιλούσε για τις θείες αποκαλύψεις του και τα οράματά του.
– Χθες είδα τον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου, του έλεγε, και μου είπε: «Εγώ εποίμαινα την Αίγινα αλλά εσύ θα την δοξάσης!…».
Άλλοτε του έλεγε: «Είδα τη νύκτα την Κόλασιν και τον Παράδεισον. Τι ωραία που ήταν εις τον Παράδεισον… Όμως εγώ είμαι δια την Κόλασιν… Ελπίζω πάντως εις το έλεος του Θεού…».
Ήταν κανείς να θαυμάζη πως ο ένας εταπείνωνε τον εαυτό του μπροστά στον άλλον. Πως αμιλλώντο δύο ταπεινώσεις! Σε μία επίσκεψη του π. Ιερωνύμου στην Αίγινα του έλεγε ο Άγιος: «Η αδελφή Ευφημία θέλει να μάθη, τα περισσεύματα της τραπέζης τί να τα κάνη». Ο αγιορείτης Γέροντας απάντησε εκείνο που έπρεπε και ο Άγιος λέγει στην αδελφή: «Ακούς τί λέγει ο πατήρ; Τα περισσεύματα είναι της τραπεζάρισσας, αν θέλη να τα φάγη, αν θέλη να τα μοιράση». Και έλεγε ο Γέροντας αργότερα, πως η Γερόντισσα Ευφημία ήτο πολύ σεμνή και εγκρατής.
Στην τελευταία επίγεια εορτή του Αγίου, στις 11 Οκτωβρίου του 1920, ο π. Ιερώνυμος μετά από την λειτουργίαν του στο μετόχι των Αθηνών, του πήγε το ύψωμα, που είχε μνημονεύσει στο όνομά του, στο νοσοκομείο. Συζητήσανε αρκετά και ασπάσθηκαν. Ο Άγιος είπε: «Αν ο Θεός μου δώση την υγείαν μου, θα ξαναέλθω εις Άγιον Όρος». Ήταν η τελευταία ευλογημένη συνάντησή τους.
Μετά την οσία κοίμηση του θαυματουργού Αγίου, ο π. Ιερώνυμος, αφού τον είχε παρακαλέσει ο Άγιος, ανέλαβε την πνευματική καθοδήγηση των ορφανών μοναζουσών της Αγίας Τριάδος Αιγίνης. Ήταν ο μόνος άνδρας που έμενε πλάϊ στον παρθενώνα και στο κελλί του Αγίου.
Τον Σεπτέμβριο του 1929 γράφει: «Τη αγαπητή εν Χριστώ αδελφή Γ. Κασσιανή. Τον αδελφικόν εν πνεύματι χαιρετισμόν φιλαδέλφως απονέμω πατρικώς ευχόμενος και επευλογών. Ευχαρίστως έλαβον εν καιρώ και μετά της προσηκούσης προσοχής ανέγνων την αδελφικήν και φιλόχριστον επιστολήν σας. Και πρώτον πάσης απαντήσεως αρμόδιον νομίζω να προτάξω το Δαυϊδικόν παρήγορον και ανακουφιστικόν εις πάσαν θλίψιν και περίστασιν άσμα «Κύριος φωτισμός μου και Σωτήρ μου, Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου. Τίνα φοβηθήσομαι;…».
»Όσα πληροφορούμαι παρά της υμετέρας οσιότητος, είναι μεν λυπηρά και επώδυνα, άλλ’ όχι ασυνήθη εις την ανθρωπίνην αδυναμίαν και σφαλεράν αντίληψιν όσω και επιμονήν. Ο Σοφός Σειράχ λέγει· «Μη τέκταινε επί σον φίλον κακά». Και όμως ο αδελφός εξάγων τον οφθαλμόν του αδελφού προξενεί την μεγάλην θλίψιν και οδύνην. Άλλ’ όμως, όταν και τοιαύτα πάθωμεν, έρχεται εις ηιιάς ο Δαυίδ με τα ανωτέρω σημειούμενα θεία του λόγια. Και είναι αληθής, διότι τι δύναται να παραβλάψη τον έχοντα βοηθόν και σκεπαστήν και σωτύρα και υπερασπιστήν του αυτόν τον Θεόν; Ουδέν απολύτως. Τόσω δε περισσότερον, όταν ο άνθρωπος είναι απηλλαγμένος και αθώος από όσα κατηγορείται. Αλλά τι λέγει; Επαυξάνει το θάρρος και την παρηγοριάν και την ψυχήν καθιστά γενναιοτέραν και καρτερικήν, τους ούτω πάσχοντας και μακροθυμούντας. «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Και πάλιν «Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε, λέγει, εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε,
ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ».
»Ούδ’ έχει τόπον, αδελφή μου, πάσα απολογία εις τας τοιαύτας σκοτώδεις προκαταλήψεις, αλλά νικά τις κάλλιον και περισσότερον με την μακροθυμίαν και υπομονήν, καθώς λέγει και ο Παύλος– «Μη νικώ υπό του κακού, άλλ’ εν τω αγαθώ νίκα το κακόν…».
»Ταύτα δε όλα οικονομεί ο Κύριος προς όφελος ημών και σωτηρίαν, από πολλά άλλα απαλλάττων ημάς εν τη αγαθότητί Του. Και αν μας αποκλείσουν από την Αγίαν Κοινωνίαν και αν μας διώξουν, έχομεν μεθ’ ημών τον λέγοντα– «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξωσι». Και τι το περιπλέον; Επειδή ο Κύριος επιτρέπει τους πειρασμούς και τας δοκιμασίας, οφείλομεν την υπομονήν χωρίς να βαρυνώμεθα, ότι σκληρά και αδίκως πάσχομεν, διότι λέγει «Μη ολιγώρει, υιέ, παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου ύυπ’ αυτού ελεγχόμενος ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν, ον παραδέχεται».
»Και τον άλλον πειρασμόν μη τον φοβείσαι. Άνθρωποι είμεθα και ο αντικείμενος ημών ακονίζει τα βέλη του ποτέ μεν μαλακώτερον, ποτέ δε εντονώτερον, διότι τοιαύτη είναι η κακία του ή με τας απειλάς ή με την σκληρότητα του πειρασμού, ή με την κολακείαν (την μαλακότητα του πειρασμού) να μας εξαπατήση.
»Αλλ’ ο καλός και φρόνιμος στρατιώτης στέκεται πάντοτε προσεκτικός και πολέμων με τα αρμόδια όπλα, τον καταβάλλει και τον καταπατεί με την ταπείνωσιν και την πίστιν και την ελπίδα εις τον Θεόν. Επειδή δε ο Κύριος είναι δικαιοκρίτης, θα έλθη η ώρα που θα αποδώση εις τον καθένα κατά τα έργα αυτού· «Και απελεύσονται, οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως».
»Δίκαιον δε και φιλάδελφον και σωτήριον είναι να ευχώμεθα πάντες υπέρ πάντων, κατά την θείαν εντολήν, ίνα χαρίση εις όλους μας ο Κύριος χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος αυτού». Αμήν. Χάριτι αυτού και φιλανθρωπία και δια πρεσβειών της Κυρίας ημών Θεοτόκου και των Αγίων. Γένοιτο».
Έτσι παραμυθεί η πατρική του αγάπη τις «εν ποικίλοις πειρασμοίς» μοναχές της Αιγίνης. «Πόσον ομοιάζουν οι λόγοι του π. Ιερωνύμου και του Αγίου του αιώνος μας!», λέγει ηλικιωμένη καλογραία. Με την ίδια αγάπη θα γράψη στην Καθηγούμενη Κασσιανή τον Ιανουάριο του 1940, μεταξύ των άλλων:
«Η φιλόχριστος αδελφική αγάπη υμών και προς τον ελάχιστον εμέ αδελφόν υμών συγκεντρούσα εν εαυτή τον τέλειον καθ’ αυτό όρον της προς τον πλησίον αγάπης ως ώρισεν αυτή η Αγάπη, ο Θεός, πληροί την καρδίαν μου αφάτου πνευματικής χαράς και ευφροσύνης και αγαλλιάσεως πνευματικής και με υποχρεοί να ευγνωμονώ ειλικρινώς, ευχαρίστως και δια παντός και να διάκειμαι αδιασπάστως με το πανίερον υμών προσκύνημα και ενδιαίτημα άγιον συν υμίν πνευματικώς εις την θείαν και αμέριστον αυτήν χάριν και ευλογίαν, ευεργέτημα ιερόν και άγιον, Θεού ευδοκούντος, παρ’ αυτού του αοιδίμου Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου, του αληθινού Αρχιερέως και ποιμένος της ποίμνης αυτού, ως και της οσίας μητρός ημών Ξένης, ων αι θεοπειθείς ευχαί και ευλογίαι είησαν άνωθεν μεθ’ ημών προς ευθείαν κατευόδωσιν του Ιερού ημών προορισμού. Αμήν».
Τον Μάιον του 1938 έγραφε στην ίδια: «Φιλαδέλφως δε σας πληροφορώ την και εις ημάς τους ταπεινούς οικονομίαν του Θεού, γενομένην δι’ ην και ευχαρίστως δοξάζω την φιλανθρωπίαν αυτού, ότι από της Μ. Τετάρτης δι’ υπερκόπωσιν και υπό γρίππης προσβληθείς, διέμεινα κλινήρης επί μίαν εβδομάδα… Το πράγμα στοιχίζει, αλλά δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν, και εν τοις δεξιοίς και εν τοις άριστεροίς, αφού ούτως η θεία χάρις αυτού ίνα δοκιμαζώμεθα. Πέπεισμαι ότι αι φιλάδελφοι προσευχαί υμών και των άλλων αδελφών χριστιανών μεγάλως συντελούσιν εις το αγαθόν, κατά τον θείον Παύλον (Κορ. Β’ α’ 12).
Ο ελάχιστος εν Χω αδελφός άρχιμ. Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης Συν πόθω πολλώ ευχόμενος την προς υμάς επίσκεψίν μου. Όλα τα πνευματικά ημών τέκνα απεκδέχονται τας μητρικάς υμών ευχάς».
Λίγους μήνες πριν από την κοίμησή του με την ίδια πάντοτε στοργή γράφει στην ηγουμένη Χριστοδούλη. Είναι μεσάνυκτα της πρώτης Αυγούστου 1956. «… αναλογιζόμενος και κατά νουν έχων την ταπεινόφρονα διάκρισιν, μεθ’ ης εκφράζετε εις τας ολίγας λέξεις της επιστολής υμών τον θησαυρόν της αγάπης και της φιλαδελφίας, αυτής της μητρός των αρετών, ων η κατά Θεόν εργασία συνιστά τον άνθρωπον του Θεού, το δε κορύφωμα των κατά Θεόν ενεργουμένων αρετών είναι η θεοσύστατος αγάπη, ης χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον, και την οποίαν κατανοώ και ενοπτρίζομαι εις την επιστολήν σας, ήτις και την χαρακτηρίζει. Ταύτην ο ευτελής και ελάχιστος εγώ την θεοδίδασκον αρετήν έχων κατά νουν και υπ’ όψιν, σεβαστή μοι Γερόντισσα, αρχήθεν ευελπιστώ και διαπιστούμαι εκ του σταθερού, ασφαλούς και αδιάσειστου θεμελίου της σωτηρίου διδασκαλίας, το οποίον έθετο, ως ο Απ. Παύλος λέγει, και εστερέωσεν ο θεοφόρος Άγιος Νεκτάριος, δια των πραγμάτων πληροφορεί και ωκοδόμησε ναόν άγιον τω Κυρίω, και μάνδραν και τροφείον ψυχών πνευματικόν εις
ευαρέστησιν Θεού των λογικών προβάτων, και εφύτευσεν φυτείαν και εκοπίασε και εμόχθησε και ειργάσατο ως οκαλός και πιστός εργάτης του αμπελώνος του Χριστού, ουκ εις μάτην αλλά και ηυδοκίμησε και εκαλ- λιέργησε και επότισεν, αρδεύων προς ζωογονίαν με τα καθαρά και ψυχοτρόφα νάματα της καθημερινής πράξει και θεωρία διδασκαλίας αυτού, και δια των ιερών αυτού λειψάνων και των θαυμάτων τα οποία ο Θεός ενεργεί δι’ αυτού. Ο Άγιος Νεκτάριος, όστις και ζων εσύστησε και μετά θάνατον προστατεύει και επιμελείται και θα επιμελήται θεία προνοία δια των ευπροσδέκτων πρεσβειών αυτού προς Κύριον».
Ο Γέρων Ιερώνυμος ήταν ένας απ’ τους πρώτους που αισθάνθηκαν την αγιότητα του τιμίου Ιεράρχου. Την φωτογραφία του είχε ανάμεσα στις εικόνες του και τον τιμούσε ως Άγιο, πολύ πιο πριν από την επίσημη ανακήρυξή του από την Εκκλησία. Τον αποκαλούσε πατέρα του και δάκρυζε.
Από το 1931 μέχρι το τέλος του διετέλεσε πνευματικός πατήρ εκατοντάδων Χριστιανών στο μετόχι των Αθηνών «και δια των πνευματικών πατρικών συμβουλών και ψυχοφελών διδαγμάτων πολλάς ψυχάς ωδήγησεν εις τον αχείμαστον λιμένα της σωτηρίας της αιωνίου ζωής και της Βασιλείας των Ουρανών…» κατά έκφραση του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, πνευματικού τέκνου του Αγίου. Οι επιστολές του π. Ιερωνύμου προς πνευματικά του τέκνα μετρώνται σε πολλές εκατοντάδες εκατοντάδων.
Η μακαριστή μοναχή Ιερωνύμη, που επισκέφθηκε τον Γέροντά της Ιερώνυμο λίγες ημέρες προ της κοιμήσεώς του, γράφει: «Εκύταξεν απ’ εδώ, απ’ εκεί, ως να εζήτει κάτι. «Ξεύρεις, μου λέγει, απόψε ήμην παρέα με τον πατέρα μου». Ποιόν πατέρα σας, Γέροντα, του λέγω». «Τον Άγιον Νεκτάριον και με επέπληξεν. Πως δεν ήλθες εις το σπίτι μου, μου είπε». Και έμεινε σύννους. Έργω εταράχθηκα. «Βλέπεις, παιδί μου, πόσον έσφαλλα», μου είπε πάλιν. Αλλά δεν επρόφθασα να αρθρώσω λέξιν και ιδού εμβήκαν εις τον θάλαμον οι ιατροί». «Δεν θα εγχειρισθώ, τους είπε, εάν δεν υπάγω πρώτα εις την Αίγινα εις το μοναστήρι να προσκυνήσω τα αγία λείψανα του Αγίου Νεκταρίου». Προσεπάθησαν να τον εμποδίσουν, διότι τω όντι δεν ήτο εις θέσιν να κάμη αυτό το θέλημα, αλλ’ εκείνος επέμεν. Φαίνεται ότι του είπαν οι ιατροί ότι δεν θα ανθέξη να υπάγη και να επιστρέψη και εκείνος απήντησε «εάν δεν με αφήσετε να υπάγω, δεν θα κάμω εγχείρισιν, άδικα τα ετοιμάσατε». Οι ιατροί, τι να κάμουν, υπέκυψαν, Επί τέλους επροσκύνησε τα άγια λείψανα του Αγίου,
εμβήκε και εις την εκκλησίαν, επροσκύνησε και εκεί και έπειτα μετά κόπου επήγε και εις το κελλί της ηγουμένης, η οποία ήτο και κλινήρης. «Βλέπετε, Γέροντα, του είπε, ότι και εγώ είμαι πολλάς ημέρας στο κρεββάτι». Απήντησε δε εκείνος «Με την δύναμιν του Θεού και ημείς επεράσαμε τα Χριστούγεννα και την αρχιχρονιά, ακόμη θα περάσομε και τα άγια Θεοφάνεια και έπειτα θα πάρωμεν τον δρόμον μας…».
Δύο ημέρες προ του θανάτου του καλεί όλα τα πνευματικά του τέκνα για να τους δώση την ευχή και ευλογία του. Όπως το είχε προείπει, εκοιμήθη μόλις ετελείωσε η Θ. Λειτουργία και ο αγιασμός των Θεοφανείων.
Σεβαστός Γέρων αγιορείτης είπε ότι, «ο Άγιος Νεκτάριος και ο π. Ιερώνυμος ξαναέφεραν τον μοναχισμό στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίον ότι η νήσος της Αιγίνης ονομάζεται το Άγιον Όρος του γυναικείου μοναχισμού». Ο δε π. Ιερώνυμος έκειρε πάνω από τριακόσιες μοναχές και έστειλε πολλούς νέους σε μοναστήρια. Δίχως να ιδρύση ο ίδιος μονή καθοδηγούσε πολλές μοναχές. Είναι ένας από τους πρώτους αγιορείτες που ασχολήθηκε με αυτό το μεγάλο θέμα, προσπαθώντας να δώση βάσεις για την άνθηση του γυναικείου μοναχισμού, που εύκολα μπορεί να ξεφύγη του αγίου του σκοπού. Ο π. Ιερώνυμος ύστερα από τριβή σαραντατριών χρόνων στο Κοινόβιο, σαν υποτακτικός και πνευματικός, ήταν ο κατάλληλος για το μέγα αυτό έργο. Μακριά από ημερολογιακούς ζηλωτισμούς και ασταθείς συναισθηματισμούς, φύτεψε ευσκιόφυλλο δένδρο, που τη δροσερή του σκιά απολαμβάνουν πολλοί. Και η εποχή που εργάστηκε ο πατήρ ήταν καθαρά αντιμοναχική.
Η σημερινή ακμή του γυναικείου ορθοδόξου μοναχισμού στην Ελλάδα, αναμφίβολά οφείλεται στις πρεσβείες του Αγίου και στις ευχές του Πατρός. Ο π. Ιερώνυμος είχε πολλά από τα χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός στον αγαπητό φίλο του Άγιο Νεκτάριο…
Από το κείμενο του Μοναχού Μωυσέως Σιμωνοπετρίτου, με τίτλο: Ο “Άγιος Νεκτάριος και ο Γέρων Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης”, το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Αθωνικοί Διάλογοι, τεύχος 67-68, Δεκέμβριος 1979
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ιερός Ναός Αγίων Ταξιαρχών Ιστιαίας
