«Για να περάσης στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» τού Θεού, όχι «βολευτής» τού εαυτού σου».
– Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
– Εσείς πώς τα βλέπετε;
– Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.
– η ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοι¬μάζεται.
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει• πολύ δύσκολη κατάσταση! η τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ο Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ο Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φρά¬κτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρω¬ποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προ¬σεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « ο Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης…». Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προ¬χωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογε¬νειακώς». Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνει την κόρη, η μάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα…, ντρέπομαι να τα πω. Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον με¬γάλο κίνδυνο πού περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέ¬ρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά τού κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ώρήβ και Ζήβ καί Ζεβεέ καί Σαλμανά…, οϊτινες είπαν κληρονομήσωμεν έαυτοϊς τό άγιαστήρων τού Θεού».
Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται• είναι ζαλι¬σμένοι οι άνθρωποι. ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου…» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνση τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο πού θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει… «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νο¬τιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γί¬νεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, άλλα θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μία μερίδα Χριστιανών, στους οποί¬ους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι τού Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μάς δίνουν ελπίδα. Μή φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα πού πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. ο Θεός μας αγαπά.
ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.
Δεν σάς τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, άλλα για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μάς είναι μία μεγάλη ευκαι¬ρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπο¬ρέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η θεία Χάρις. Αυτό πού θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρι¬σκόμαστε, τι θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. η ζωή μας να είναι πιο με¬τρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγα¬πημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
Ο Θεός θα δώσει τη λύση.
Ό Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύ¬τερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προ¬σοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρω¬ποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσό¬τερο. ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβή¬ρων κανένας μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανά¬σταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυ¬ναίκα – ήταν η Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Τού παίρνει την σκούπα από το χέρι και τού λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά• εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Υστέρα εξαφανί¬σθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.
Ό Θεός άτι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, άλλα δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρό¬κυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμει¬φθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό. Τελικά ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.
Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι’ αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνό¬μαστε για το γκρέμισμα αυτό• όχι μόνον αυτοί πού αφαι¬ρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν, άλλα και όσοι βλέ¬πουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υπο¬στυλώσουμε. Οποίος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα δώσει λόγο στον Θεό γι’ αυτό. Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε εκείνον να κάνη κακό στον συ¬νάνθρωπο του και δεν αντιδρούσε. ο κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο πού έχει τον τρόπο να πείθει.
– ο λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.
– Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις, τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυα¬λό, ενώ ο άνθρωπος πού φεύγει μακριά από τον Θεό γί¬νεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο! Κάνει μεγά¬λο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρα¬σί. Τα άλλα Τα τεχνητά ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά… Πιο φοβερό είναι, όταν ο διάβολος συμμαχήσει με έναν άνθρω¬πο διεστραμμένο• τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους, όπως ο σαρκικός λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρ¬κα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα. Για να συνεργασθεί ο διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος, να έχει κακή προαίρεση, κακία.
Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν δυ¬σκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια. η Εκκλησία, ο Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμπόδιση στα σχέδια τους. Μόνον πνευματικά μπο¬ρεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμι¬κά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα Τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν Τα πράγματα. Σ’ αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξο¬φλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι Τα πράγματα, πού δεν θα στε¬νοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία πού θα περνάνε – δεν θα λέει φυσικά «δόξα σοι ο Θεός».
Πόσο ο Θεός μας αγαπά! Αυτά πού γίνονται σήμε¬ρα και αυτά πού σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια πού είχε περισσότερη πνευμα¬τική άγνοια ο κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα ξέ¬ρει ο κόσμος• η Εκκλησία δυνάμωσε. ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα φροντίσει γι’ αυτά πού τού χρειάζονται, φθάνει ο άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές Του.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση.
Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
