Λουκ. 17, 12-19
«Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν·
Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που;»
(Λουκ. 17, 17)
Ακούσατε, αγαπητοί, το Ευαγγέλιο. Δέκα ήταν. Και οι δέκα ασθενείς. Έπασχαν από ασθένεια φοβερή. Θεός φυλάξοι! Λέπρα ήταν η ασθένειά τους. Λέπρα! Ασθένεια πολύ βασανιστική. Το δέρμα γεμίζει από πληγές. Φαγούρα αισθάνεται ο ασθενής· ξύνεται συνεχώς· ύπνος δεν τον παίρνει. Το δέρμα κοκκινίζει, γεμίζει από κάτι λέπια σαν τα λέπια που έχουν τα ψάρια. Σαπίζουν τα κρέατα. Παραμορφώνεται το πρόσωπο. Ο πιο όμορφος άνθρωπος γίνεται ο πιο άσχημος.
Πολύ βασανιστική ασθένεια η λέπρα, αλλά και πολύ μεταδοτική εκείνη την εποχή, που δεν είχε ακόμη βρεθή τρόπος ν’ αντιμετωπισθή από την ιατρική επιστήμη. Μπορούσε ένας λεπρός να μεταδώση την ασθένεια σ’ ένα ολόκληρο χωριό. Και το χειρότερο· μέχρι πριν από λίγα χρόνια η λέπρα ήταν αγιάτρευτη. Κανένα φάρμακο δεν υπήρχε γι’ αυτήν. Μόνο τώρα τελευταία ανακαλύφθηκε το φάρμακο της λέπρας, και χιλιάδες λεπροί βρίσκουν τη θεραπεία τους και δοξάζουν το Θεό. Ένα νησάκι, λίγο έξω από την Κρήτη, που λέγεται Σπιναλόγγα, ήταν γεμάτο από λεπρούς, κ’ εκεί οι λεπροί ζούσαν μια ζωή δυστυχισμένη. Τώρα τελευταία λοιπόν το νησάκι αυτό άδειασε. Οι λεπροί που έμεναν εκεί θεραπεύτηκαν. Δόξα σοι ο Θεός!
Αλλά στην αρχαία εποχή οι λεπροί ήταν αθεράπευτοι. Γι’ αυτό, μόλις κανείς παρουσιάζε σημάδια της φοβερής αυτής αρρώστιας, οι άνθρωποι, από το φόβο να μην κολλήση και άλλους, έδιωχναν το λεπρό από το χωριό, και ήταν αναγκασμένος ο λεπρός να χωρίζη από το σπίτι του, να ζη χιλιόμετρα μακριά από τον κόσμο, να ζη απομονωμένος, να ζη με άλλους λεπρούς μέσα σε σπηλιές και σε χαλάσματα, να ζη εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Κανείς δεν πλησίαζε τους λεπρούς· ούτε αυτοί οι φίλοι και συγγενείς τους. Κρεμούσαν από το λαιμό των λεπρών κουδούνια σαν τα κουδούνια που είνε κρεμασμένα από το λαιμό των γιδιών και των προβάτων, για να ακούνε οι άνθρωποι τα κουδούνια και να φεύγουν μακριά.
***********
Δέκα λοιπόν τέτοιοι λεπροί, που ζούσαν απομονωμένοι και απελπισμένοι, όταν είδαν από μακριά το Χριστό να περνά από το δημόσιο δρόμο και να πηγαίνη στο χωριό, αμέσως όλοι μαζί άρχισαν να φωνάζουν και να ζητούν τη βοήθειά του. Φώναζαν· «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς» (Λουκ. 17, 13). Το φώναζαν με πίστι. Πίστευαν, ότι ο Χριστός, όπως θεράπευσε χιλιάδες αρρώστους που έπασχαν από διάφορες ασθένειες, μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνη και αυτούς καλά. Και ο Χριστός τους έκανε καλά μόνο με το λόγο τον παντοδύναμο. Σε μια στιγμή το κορμί τους καθαρίστηκε. Δεν έμεινε επάνω τους ούτε ένα σημάδι της φοβερής αρρώστιας. Ω Χριστέ, πόσο μεγάλη είνε η δύναμί σου!
Οι ιερείς, που την εποχή εκείνη είχαν και την ιατρική επίβλεψι των λεπρών, πιστοποίησαν ότι οι δέκα λεπροί ήταν πια υγιείς και μπορούσαν ελεύθερα να επικοινωνούν με τον άλλον κόσμο. Και να τους. Γεμάτοι χαρά τρέχουν στα σπίτια τους, για να δουν τα δικά τους πρόσωπα. Αλλά μέσα στις αγκαλιές των γυναικών και των παιδιών τους ο Χριστός ξεχάστηκε. Ένας μόνο, που τον περιφρονούσαν, γιατί δεν τον θεωρούσαν γνήσιο Ιουδαίο αλλά νόθο, ένας Σαμαρείτης, αυτός, πριν πάη στο σπίτι του, θεώρησε καθήκον του να πάη πρώτα στο Χριστό και να τον ευχαριστήση. Ήρθε λοιπόν στο Χριστό, έπεσε στα πόδια του και με δάκρυα στα μάτια ευχαρίστησε τον ευεργέτη του. Και τότε ο Χριστός είπε· «Δεν καθαρίστηκαν από τη λέπρα και οι δέκα; Που είνε οι άλλοι εννέα; Μόνο ένας ήρθε να ευχαριστήση και να δοξολογήση το Θεό; Κι αυτός δεν είνε Ιουδαίος, αλλά Σαμαρείτης».
***********
Τι αχάριστοι φάνηκαν αυτοί οι εννέα Ιουδαίοι! Να τους κάνη ένα τόσο μεγάλο καλό ο Χριστός, ένα καλό που κανείς άλλος δεν μπορούσε να το κάνη, κι αυτοί να μην έρθουν να του πουν ένα ευχαριστώ. Ναι, αχάριστοι αυτοί οι εννέα λεπροί που θεράπευσε ο Χριστός.
Αλλά αχάριστοι είνε και τόσοι άλλοι. Αχάριστοι είμαστε κ’ εμείς, που λέμε πως πιστεύουμε στο Χριστό, αλλά δεν τον ευχαριστούμε όπως πρέπει. Γιατί ο Χριστός είνε ο πιο μεγάλος ευεργέτης μας. Ό, τι καλό έχουμε, υλικό και πνευματικό, δεν είνε δικό μας. Του Χριστού είνε. Τα ποτάμια, οι λίμνες και οι θάλασσες, τα δέντρα, τα χωράφια που καλλιεργούμε, τα πρόβατα που μας δίνουν το μαλλί και το γάλα τους, τα άλλα ήρεμα ζώα που μας είνε τόσο χρήσιμα, ο αέρας που αναπνεύουμε, η βροχή που πέφτει και ποτίζει τη γη, ο ήλιος που φωτίζει νκαι θερμαίνει, όλα αυτά δεν είνε δικά μας. Του Χριστού είνε. Ο Χριστός τα δημιούργησε και τα έθεσε στη διάθεσί μας. Αν μας τα πάρη για μια στιγμή, τότε εμείς πως μπορούμε να ζήσουμε; Πώς να ζήσουμε χωρίς ήλιο, χωρίς αέρα, χωρίς νερό, χωρίς τροφή; Και για όλα αυτά τα υλικά αγαθά, που το στοργικό του χέρι ανοίγει καθημερινώς και σκορπίζει πλουσιοπάροχα σε όλους, για όλα αυτά θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες στο Χριστό και να του λέμε· «Χριστέ, σ’ ευχαριστούμε». Όχι ένα, αλλά χίλια ευχαριστώ θα έπρεπε να του λέμε καθημερινώς. Διότι, όπως είπαμε, όλα είνε δικά του και τίποτε δεν είνε δικό μας.
Αλλά ξεχάσαμε! Έχουμε κ’ εμείς κάτι, που δεν είνε του Χριστού, αλλά είνε δικό μας. Δικό μας; Ναι, το δικό μας. Ποιο είνε αυτό; Είνε η αμαρτία. Αυτή δεν προέρχεται από το Χριστό· άπαγε της βλασφημίας! Η αμαρτία, όπως διδάσκει η Εκκλησία μας, είνε προϊόν της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, δηλαδή, αφέθηκε ελεύθερος να διαλέξη το καλό ή το κακό. Αλλ’ αντί να διαλέξη το καλό, διάλεξε το κακό, και το κακό σαν λέπρα κόλλησε πάνω του. Ω, δεν υπάρχει άλλο κακό πιο βασανιστικό από την αμαρτία. Αυτή δεν αφήνει τον άνθρωπο να ησυχάση ούτε μέρα ούτε νύχτα. Αυτή φαρμακώνει το αίμα του, αυτή μολύνει το μυαλό του, αυτή σαν μικρόβιο αόρατο κατορθώνει και εισχωρεί παντού και κάνει θραύσι, καταστροφή μεγάλη. Και από την αμαρτία είνε προσβεβλημένοι όλοι οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ψυχικώς λεπροί. Λέπρα π.χ. δεν είνε η φιλαργυρία, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ησυχάση ούτε μέρα ούτε νύχτα; Λέπρα δεν είνε η μοιχεία και η πορνεία, το ακάθαρτο πάθος της σαρκός; Λέπρα δεν είνε το μίσος και η εκδίκησι, η ζήλεια και ο φθόνος και κάθε άλλο είδος κακίας;
Αυτή τη λέπρα της ψυχής ένας έχει τη δύναμι να τη θεραπεύση. Και αυτός είνε ο Χριστός, ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών». Όποιος πιστεύει στο Χριστό και ζητεί τη βοήθειά του, θεραπεύεται από τα βασανιστικά πάθη της κακίας.
************
Ο Χριστός λοιπόν είνε ο μέγιστος ευεργέτης. Και θα έπρεπε να είμαστε προς αυτόν ευγνώμονες.
Ω Χριστέ μου, χίλια καλά μας δίνεις, χίλιες φορές μας συγχωρείς για τα’ αμαρτήματα που κάνουμε. Χίλιες φορές μας σώζεις από σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους. Χωρίς την αγάπη σου, χωρίς τη βοήθειά σου, ποιος θα μπορούσε να ζήση και μια στιγμή ακόμη πάνω στον αμαρτωλό αυτό πλανήτη; Πόσο γι’ αυτό έπρεπε να σ’ αγαπούμε; Με χίλιους τρόπους έπρεπε να δείχνουμε σ’ εσένα την ευγνωμοσύνη μας.
Και όμως! Τι ελεεινοί και αχάριστοι που είμαστε! Χτυπάνε την Κυριακή οι καμπάνες, μας καλούν να πάμε να τον προσκυνήσουμε και να του πούμε ένα ευχαριστώ, και από τους εκατό ένας ή δύο πάνε στην εκκλησία, κι αυτοί όχι με ζεστή καρδιά. Είμαστε λοιπόν ή δεν είμαστε χειρότεροι από τους εννέα αγνώμονες λεπρούς;
Χριστέ, συγχώρεσέ μας. Καθάρισε μας από την λέπρα της αχαριστίας. Δος μας μια καρδιά που να σε αγαπά και να σε ευγνωμονή αιώνια.
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή ΙΒ. Λουκά: Η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., η θεραπεία των δέκα λεπρών – ομιλία Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Κυριακή ΙΒ. Λουκά: Η θεραπεία των δέκα λεπρών – Ιερομ. Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – κοντάκιον εις τον λεπρόν.
Κυριακή ΙΒ. Λουκά: Θεραπεία των δέκα λεπρών – ηχογραφημένη ομιλία του Πανιερωτάτου Επισκ. Λεμεσού Αθανασίου (αρχείο ήχου, mp3).
Κυριακή ΙΒ’ Λουκά: Η θεραπεία των δέκα λεπρών – Άγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.
Κυριακή ΙΒ’ Λουκά: Το «ευχαριστώ» της ευγνωμοσύνης – Ιωάννη Καραβιδόπουλου.
Κυριακή ΙΒ’ Λουκά: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ – Anthony Bloom.
