Τέσσερις είναι οι γενικοί τρόποι «εγκατάλειψης» από τον Θεό. Πρώτη είναι η εγκατάλειψη κατ’ οικονομίαν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Κυρίου,9 ώστε με τη νομιζόμενη εγκατάλειψη να σωθούν οι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν εγκαταλειμμένοι. Έπειτα, αυτή που έχει σκοπό τη δοκιμασία, όπως συνέβη στον Ιώβ10 και τον Ιωσήφ,11 για να αναδειχτούν υποδείγματα, ο ένας της ανδρείας και ο άλλος της σωφροσύνης. Κατόπιν, αυτή που γίνεται ως πατρική παιδαγωγία, όπως συνέβη στον απόστολο Παύλο,12 για να ταπεινοφρονεί και έτσι να φυλάξει την υπερβολική μεγάλη χάρη που έλαβε. Και τέλος, η εγκατάλειψη που οφείλεται σε αποστροφή του Θεού, όπως έγινε με τους Ιουδαίους, ώστε με την τιμωρία να λυγίσουν και να μετανοήσουν.
Όλοι όμως οι τρόποι αποβλέπουν στη σωτηρία και είναι γεμάτοι από τη θεϊκή αγαθότητα και φιλανθρωπία.
Υποσημειώσεις.
9. Ματθ. 27, 46. Μάρκ. 15, 34.
10. Πρβ. Ιώβ 40, 8.
11. Γεν. 39, 7-20.
12. Β’ Κορ. 12, 7.
Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»
Τόμος 4-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος
Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
