Τα τελευταία χρόνια, έχει πολύ έντονα εμφανιστεί στη χώρα μας μα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου μας, το πασίγνωστο πρόβλημα-φαινόμενο των μεταναστών, είτε με τη μορφή των λαθρομεταναστών, είτε με την μορφή των προσφύγων.
Μεγάλο και φλέγον ζήτημα, απέναντι στο οποίο όλοι μας, ανεξαρτήτως θέσεως, φίλου, θρησκείας και επαγγέλματος, καλούμαστε να τοποθετηθούμε με σαφήνεια και ειλικρίνεια. Τι αντιπροσωπεύουν αυτοί οι επισκέπτες για όλους εμάς τους αυτόχθονές; Πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε και απολύτως περιγραπτή. Και δεν είναι εύκολη, γιατί τα κίνητρα των ανθρώπων γενικά, είτε μεταναστών είτε αυτοχθόνων, δεν μπορεί να είναι πάντοτε ξεκάθαρα! Δεν είναι επίσης απολύτως περιγραπτή, διότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια απολύτως μοναδική προσωπικότητα, και ως απολύτως μοναδική, απαιτεί προσοχή και ιδιαίτερο χειρισμό, τέτοιο που να ταιριάζει στην ιδιοπροσωπεία του!
Διευκρινίζουμε εξ αρχής λοιπόν, πως θα προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες εμπειρικές σκέψεις, βασιζόμενοι στο μοναδικά υπέροχο, (κατά την γνώμη μας), Ορθόδοξο-Εκκλησιαστικό φρόνημα του λαού μας!
Προτείνουμε λοιπόν να σταθούμε απέναντι στους μετανάστες-επισκέπτες της πατρίδος μας με πνεύμα αγάπης, ή με «αγαπητική διάθεση», αν μας επιτρέπεται βέβαια ο νεολογισμός. Τι θα πει αυτό;
Είναι καλό να βλέπουμε τον κάθε ξένο επισκέπτη μας ως «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένο άνθρωπο, με Θεϊκά Χαρίσματα και Αιώνια προοπτική! Όλοι αυτοί, άγνωστοι μας ως χθες, είναι αξιοτίμητα πρόσωπα, με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτά τα πρόσωπα και την αξιοπρέπεια τους οφείλουμε να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε, όπως άλλωστε «κάνει» και ο Τριαδικός Θεός μας, ο οποίος «ανατέλλει τον ήλιο» και γι’ εμάς και γι’ αυτούς, ενώ τους δίνει ζωή με το αέρα και το νερό που χορηγεί και σ’ όλους εμάς! Συνεπώς, όπως θέλουμε να μας φέρονται οι διπλανοί μας, οφείλουμε να φερόμαστε κι εμείς στους πολυποίκιλους μετανάστες φιλοξενουμένους μας. Προεκτείνοντας έτσι, κατά κάποιο τρόπο, το έργο του Θεού μας στην καθημερινότητα μας, δίνουμε αφορμή και στους μετανάστες μας, να παραδειγματιστούν από την ευγένεια και το σεβασμό μας προς τα πρόσωπά τους, ώστε να μας ανταποδώσουν κι αυτοί τα ίσα, και να γίνουν καλοί πρεσβευτές μας και στις πατρίδες τους. Με αυτή την συμπεριφορά, ίσως καταφέρουμε να τους πείσουμε να πλησιάσουν και στην Ορθόδοξη πίστη μας, η οποία μας οδηγεί προφανώς σε μια τέτοια διαγωγή. Αυτή η εκ μέρους μας σιωπηλή και αποστολική αναστροφή, βοηθά στο να μεγαλώνει η Ποίμνη του Κυρίου μας, ώστε να γινόμαστε μία Ποίμνη με Έναν Ποιμένα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό! Μακριά από εμάς βέβαια, κάθε προσηλυτιστική ή ύπουλη τακτική, που αποβλέπει στην εκμετάλλευση της ανάγκης ή της πιθανής ανέχειας των μεταναστών-επισκεπτών μας. Ισχύει αιώνια ο λόγος του Ευαγγελίου, «όστις θέλει».
Ακούμε βέβαια την δικαιολογημένη ίσως ένσταση μερικών: Μα, ξεχνάτε πως αρκετοί από αυτούς βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή, με σκοπό την αλλοίωση του εθνικού και Χριστιανικού φρονήματος μας; Ναι ίσως να είναι. Μα, ας μας επιτραπεί η παρατήρηση: Πρώτον, τέτοιου είδους «αποστολές» είναι συχνά δυσαπόδεικτες, και ως εκ τούτου, όταν ξεστομίζονται, καλόν θα είναι να συνοδεύονται και από τις απαιτούμενες αποδείξεις. Διαφορετικά, θα τις χαρακτηρίζαμε «έπεα πτερόεντα» δηλ. λόγια του αέρα. Δεύτερον. Αν πράγματι έχουμε στοιχεία για αντεθνική-αντορθόδοξη δράση των μεταναστών, θα πρέπει το οργανωμένο Ελληνικό κράτος να αναλάβει την ευθύνη της απελάσεως τους από την χώρα μας. Δεν μας επιτρέπει ο πολιτισμός μας να ανεχόμαστε τέτοιου είδους επιβουλές «εντός των τειχών».
Αλλά και πάλι, ας μην ξεχνάμε, πως πάντοτε έτσι γινόταν. Ο διάβολος γκρεμίζει μα ο Χριστός μας κτίζει. Και τελικά, είναι σίγουρο πως ο Χριστός θα κυριαρχήσει!
Είναι πάντως μεγάλη τιμή για την πατρίδα μας, να γίνεται ο υποστηρικτής των κατατρεγμένων, ο τροφέας των πεινασμένων, ο γιατρός των αρρώστων.
Κι ας κλείσουμε αυτό το σύντομο σημείωμα μας με τα σοφά λόγια του ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος, αντικρίζοντας μια «στρατιά» ελεεινών πτωχών και ρακένδυτων μεταναστών να τριγυρνά στην αγορά της Αντιοχείας, Χειμώνα καιρό, είπε μεταξύ των άλλων:
«Λένε ότι αυτοί (οι πρόσφυγες) είναι φυγάδες, ξένοι και ελεεινοί. Ότι άφησαν τις πατρίδες τους για να μαζευτούν στην πόλη μας. Πες μου λοιπόν, γι’ αυτό αγανακτείς και μαδάς το στεφάνι της πόλης [δηλ. καταστρέφεις τη δόξα της], επειδή όλοι τη θεωρούν δικό τους λιμάνι και την προτιμούν από τη δική τους γη; Γιατί ακριβώς όμως, θα έπρεπε να αγάλλεσαι και να χαίρεσαι, γιατί όπως για ένα καλό προϊόν όλοι σπεύδουν να το αγοράσουν απ’ τα χέρια σας, έτσι και όλα τα έθνη βλέπουν την πόλη μας σαν δική τους μητέρα. Ας μην καταστρέφετε λοιπόν την τιμή που της κάνουν και μην πετσοκόβετε αυτόν τον έπαινο που της προσφέρουν από τα παλιά τα χρόνια.»
Ποιος μπορεί τάχα να διαφωνήσει με αυτά τα λόγια του οικουμενικού διδασκάλου μας;
