Μποτιλιαρισμένος στην εθνική. Καλή η εκδρομή του τριημέρου αλλά η επιστροφή, με όλη της τη χάρη και τη μαζικότητα, δε συνηθίζεται ποτέ. Η μουσική δε κάνει
«θαύματα», όταν τα παιδιά πίσω γκρινιάζουν και χοροπηδούν, ενώ ο ρυθμός κίνησης των οχημάτων αγγίζει τα -5 χλμ την ώρα. Φυσώ, ξεφυσώ, δε βοηθά. «Τι συμβαίνει
πάλι;» αναρωτιέμαι και κάνω το τιμόνι δεξιά. «Επιτέλους!» Ξεκόλλησα, ελευθερώθηκα. Δεν είναι κατάσταση αυτή, τίποτα δε λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα.
Ούτε αστυνομία, ούτε τροχαία, τίποτα! Δε βαριέσαι, πλέον σε λίγη ώρα θα είμαι σπίτι μου. «Επ, τι έγινε; Μούντζωσες; Τον εαυτό σου να μουντζώνεις, εκεί…
κολλημένο!»
Ακούγεται ασθενοφόρο. Από πού; Πού πάει; Τι συμβαίνει; Είναι πίσω μας. Αναπτύσσω μεγαλύτερη ταχύτητα για να βρω άνοιγμα να κάνω στην άκρη ώστε να μπορέσει
να περάσει, μα το μποτιλιάρισμα είναι φοβερό και ατελείωτο. Ιδρώνω, τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ. Πολύ περισσότερο. Μπροστά μου έχει γίνει ατύχημα. Προσπαθώ
να ακινητοποιήσω το αυτοκίνητο, μα δε τα καταφέρνω εγκαίρως. Όχιιιιιιι…
Να τι είχε συμβεί.
Φανταστική ιστορία, όχι όμως εξωπραγματική. Πόσοι δεν έχουμε γίνει μάρτυρες παραβίασης της Λωρίδας Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ), πόσοι δεν έχουμε γίνει μάρτυρες
ανεπίτρεπτων τροχαίων και πόσοι από εμάς έχουμε παραβιάσει την ΛΕΑ. Γνωρίζω πως τα ποσοστά είναι υψηλά και στις τρεις περιπτώσεις. Όμως δε γίνεται να είσαι
οδηγός, να μη γνωρίζεις, να μην έχεις υπομονή, να παραβιάζεις. Γιατί πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να λέγεται; ΛΕΑ δηλαδή Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Όχι για να
καλύψεις την ανάγκη σου να πας πιο γρήγορα αλλά για πραγματική ανάγκη. Και ένα τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό. Τα παιδιά πάντα δεμένα σωστά στο παιδικό
κάθισμα του αυτοκινήτου.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
qualitynet.gr
