Παρέδωσε τη λογοδοσία των ασθενών στη συνάδελφο της επόμενης βάρδιας, της χαμογέλασε εγκάρδια ευχόμενη «καλή δύναμη» κι ετοιμάστηκε να αφήσει το γραφείο της προϊσταμένης και να βγει στο μακρύ διάδρομο. Στο μεγάλο διάδρομο με τούς πολλούς ασθενείς στα κρεβάτια και στα ράντζα από τη χθεσινή εφημερία του νοσοκομείου, που γέμισε με τον ανθρώπινο πόνο. Πρόσωπα γεμάτα λύπη και φόβο, χαρακτήρες διάφοροι, που επιβεβαιώνουν την ανθρώπινη μοναδικότητα… Κι ανάμεσά τους διακρίνονται οι λευκές σιλουέτες των αδελφών, που τρέχουν να προλάβουν τις ανάγκες, τον πόνο, το χρόνο που κυλά.
Το ημερολόγιο του τοίχου, δίπλα στην πόρτα του γραφείου, την έκανε να κοντοσταθεί. 12 Μαΐου, ημέρα αφιερωμένη στούς νοσηλευτές! Το είχε σχεδόν ξεχάσει, αφού ελάχιστα πράγματα στάθηκαν ικανά να της το θυμίσουν.
Λιγοστοί άνθρωποι από το χώρο τους προσπάθησαν να τιμήσουν το έργο τους. Ενα έργο, η καλύτερα ένα λειτούργημα, που ούτε και οι ίδιοι οι νοσηλευτές δεν κατάφεραν πάντα να εκτιμήσουν. Ενιωθαν άλλωστε τόσο μικροί για αυτό… Κι η νοσηλεύτρια Ευγενία, άφησε τη σκέψη της να τρέχει. Ποσες στιγμές μοναδικές στο καθήκον τους είχε να υπογραμμίσει… Στιγμές που μερικοί μόνο τούς ένιωσαν, που δεν παρουσιάστηκαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ή στις ειδήσεις των τηλεοπτικών καναλιών, γιατί έκρυβαν κάτι ανώτερο μέσα τους. Στιγμές που εξελίσσονται και σήμερα, όσο κι αν κάποιοι επιδιώκουν να πείσουν ότι χάθηκε η ανθρωπιά!
Θυμήθηκε την προϊσταμένη της σε κάποια άλλη εφημερία, που ένας συνοδός ασθενούς της μίλησε με φωνές, προσβλητικά σχεδόν, δημιουργώντας αναστάτωση στην κλινική. Κι εκείνη, ξεχνώντας τον κόπο και την κούραση του πρωινού, του απάντησε ευγενικά, χαμηλόφωνα και με χαμόγελο, κάνοντάς τον να φύγει σκεπτικός. Και μια συνάδελφό τους που περιέθαλπε με τόση αγάπη τον ασθενή που αναίτια φώναζε.
Της ήρθε στη σκέψη ο ετοιμοθάνατος άρρωστος που «άδικα» σχεδόν (έτσι διαμαρτυρήθηκαν πολλοί) τον μετέφεραν από άλλο τμήμα. Το απόγευμα που πήγε τα φάρμακα, συνέστησε στούς συγγενείς του να τον κοινωνήσουν. Η «άδικη» μετακίνησή του ήταν το κάλεσμα του Θεού, ώστε να φύγει έτοιμος για την επουράνια Βασιλεία. Θυμήθηκε και τη γιαγιά Μαρία, που την είχαν βάλει στο νοσοκομείο, επειδή ο γιός της βρισκόταν στη φυλακή. Δεν είχε κανένα να τη φροντίσει και οι περισσότεροι την περιέπαιζαν για την ανεξήγητη συμπεριφορά της. Η αδελφή όμως της μιλούσε με αγάπη και σοβαρότητα, όπως άρμοζε στην ηλικία της, της κρατούσε συντροφιά όταν μπορούσε, μη λησμονώντας ούτε στιγμή πως ήταν ελάχιστη αδελφή του Χριστού μας. Είδε ακόμα μπροστά της την εικόνα της κυρίας που είχε ανάγκη τον παρήγορο λόγο όταν έφυγε ο πατέρας της, του χαμογελαστού παιδιού που πήρε το σταυρουδάκι στα χέρια του, της κοπέλας με το χριστιανικό περιοδικό που κάποια χέρια νοσηλεύτριας είχαν φροντίσει να βάλουν στο κομοδίνο, τον τοξικομανή που του μιλούσε με ηρεμία, χωρίς να φοβάται να τον πλησιάσει, κερδίζοντας έτσι το σεβασμό του.
Αυτά κι άλλα αμέτρητα θα μπορούσε να θυμηθεί, αν είχε χρόνο στη διάθεσή της. Ηξερε ότι όλες οι νοσηλεύτριες τα έκρυβαν καλά. Φρόντιζαν μόνο να ζώνονται το λέντιο για τούς πολλούς ασθενείς, να επικοινωνούν μαζί τους με καλοσύνη, να προσφέρουν το λόγο του Θεού, ένα παράδειγμα ακέραιο κι ένα πηγαίο χαμόγελο, έχοντας πάντοτε πρότυπο τον Κυριο. Ενα πράγμα ήξερε και το ζούσε καθημερινά: πως οι νοσηλευτές, φορώντας τις αστραφτερές κατάλευκες στολές τους, γίνονται άγγελοι παρηγορίας, βρίσκονται παντού και προσφέρουν. Κι αν σήμερα δεν γίνονται ήρωες σε εθνικούς πολέμους, γράφουν καθημερινά σελίδες ηρωισμού, ξεπερνώντας τον εαυτό τους, κι ας εξακολουθούν να μένουν ελάχιστοι!
Θυμήθηκε ακόμα και κάτι τελευταίο. Αξιζε εκείνο τον καιρό των Πανελληνίων που είπε το δικό της σθεναρό «όχι» στις δελεαστικές προτάσεις για ένα άλλο επάγγελμα, «καθαρό» και με πολλά λεφτά, κοινωνική καταξίωση, λαμπρή σταδιοδρομία. Τιποτε δεν θα μπορούσε να την κάνει πιο ευτυχισμένη από αυτή την ασύλληπτη προσφορά της χριστιανής νοσηλεύτριας. Η νοσηλευτική είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του Κυρίου και της αγάπης στούς ανθρώπους. Αξιζε όταν έκανε αυτή την επιλογή, την παράλογη για τούς πολλούς, τη μοναδική για όσους πιστεύουν κι αγαπούν. Αξιζε και αξίζει εν έτει 2013 να είναι νοσηλεύτρια! Στο βαρύ από την κούραση, γρήγορο ωστόσο βήμα, αυτόματα της ήρθαν στο νου τα λόγια που κάποτε είχε διαβάσει:
«Παίρνεις ένα ιδανικό, μια αρχή
και μ’ αυτή χαράζεις τη ζωη σου!»
Ελένη Βραχνή
Νοσηλεύτρια Τ.Ε.
Η 12η Μαΐου είναι η παγκόσμια ημέρα των νοσηλευτών, επειδή ήταν η γενέθλιος ημέρα της Νάώ ὦἂὃὼὰ ὸ (Φλόρενς Ναϊτινγκαίηλ). Η Florence Nightingale, Αγγλίδα φιλάνθρωπος, έζησε τον 19ο αιώνα. Πρόσφερε πολλά στη Νοσηλευτική, αναδεικνύοντάς την τελικά σε επιστήμη.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Μαϊου 2008.
