Αρχές καλοκαιριού. Ζωντανή μου μένει η εικόνα, που βλέπαμε ένα πρωινό από το λόφο του Φιλοπάππου. Πιο πέρα, απέναντί μας, σε ένα διάφανο γαλάζιο φόντο η Ακρόπολη, το Ηρώδειο.
Μα τι ήταν εκείνα τα πολύχρωμα κινούμενα σημάδια; Γιρλάντες κι άλλες κι άλλες στα κράσπεδα, στα Προπύλαια, ανάμεσα στις κολόνες; Λες, και φύτρωσαν μέσα στα βράχια παπαρούνες, μαργαρίτες, μενεξέδες και τις ανέμιζε το λεπτό αγέρι.
Ιούνιος, κι ακόμα η άνοιξη κρατούσε στην Αθήνα.
Το «ιοστεφές άστυ» σαγήνευε!
Ξενοι, ξένοι, ξένοι, μαγεμένοι από την ομορφιά της Ελλάδος ήταν όλοι.
Ιδια εικόνα στην Αρχαία Αγορά, στο Θησείο, πιο κάτω στο θέατρο του Διονύσου, πιο πέρα στον Κεραμεικό…
Και εκεί που δε φτάνουν να διακρίνουν τα μάτια, στο Βυζαντινό Μουσείο και το Αρχαιολογικό. Και πιο πέρα και πιο πέρα στην Καισαριανή και το Δαφνί!
Και μακριά στην Ολυμπία, στις Μυκήνες, στην Επίδαυρο. Και βόρεια, στο Διο, στη Βεργίνα, στην Πελλα, στη Θεσσαλονίκη. Και δυτικά, στη Δωδώνη, στα Γιάννενα, στη Νικόπολη…
Τα νησιά μας από το Ιώνιο, την Κέρκυρα, ως το Αιγαίο, την Κρήτη και την Κύπρο, γέμισαν από τα σημάδια των ξένων, που φτάνουν για να εκπληρώσουν το όνειρο τους: Να φωτογραφηθούν στον Παρθενώνα, να περπατήσουν στην παλιά Αθήνα, να θαυμάσουν τα βυζαντινά μνημεία, να χαρούν το άπλετο φως, να δροσιστούν στη γαλάζια θάλασσα. Να ψηθούν από τον ήλιο μας, να τούς κάψει η άμμος στις χρυσές παραλίες, να δουν τη δύση από τη Σαντορίνη!
……………………………………………..
Κι αναρωτιέσαι: είναι φυσικό, είναι αδυναμία, είναι ξενομανία οι Ελληνες να γνωρίζουμε λιγότερο την Ελλάδα;
Παλαιότερα, ούτε τον όρο δεν έλεγαν για «Τουριστική Βιομηχανία» με τα οικονομικά οφέλη, με τα καλά και τα άσχημα που μας κουβαλούν πολλοί φιλοξενούμενοι. Δεν μιλούσαμε ποτέ για εσωτερικό τουρισμό.
Σημερα, που έγινε η Ευρώπη «ένα μεγάλο χωριό», οι επιλογές του Ελληνα είναι όλο και πιο μακριά. «Δι’ εμπορίαν και θεωρίαν»; Ισως.
Για γνώση και πτυχία και μεταπτυχιακά; Ναι.
Για γνωστική ικανοποίηση, ότι μάθαμε νέους πολιτισμούς κι άλλους κόσμους; Πιθανόν. Δεν είναι παράλογο.
Μηπως για αναζήτηση ηρεμίας, μακριά από τούς δικούς μας τόπους, από φίλους και οικείους; Είναι αμφίβολο.
Πανέμορφες μπορεί να είναι κι άλλες χώρες και «Γαλάζιες ακτές» και Μουσεία. Αναμφισβήτητα. Δεν είμαστε μοναδικοί.
Μονον, πάντα μένει ζωντανό το ερώτημα: Εχουμε πάει σίγουρα να ξεναγηθούμε στην Ακρόπολη; Εχουμε επισκεφθεί κατανυκτικά βυζαντινά εκκλησάκια; Εχουμε θαυμάσει την άφθαστη τέχνη στα εκθέματα των αυθεντικότερων Αρχαιολογικών Μουσείων του κόσμου, της Αθήνας και της Κρήτης;
Εχουμε χαρεί τη βουνήσια ελληνίδα ομορφιά, τα ήρεμα τοπία, τη νησιώτικη χάρη στα σκαρφαλωμένα στούς βράχους ασπρογάλαζα σπιτάκια, στα μπαλκόνια του Αιγαίου;
Αν όχι, ο νομπελίστας ποιητής συμβουλεύει:
«Κυμα το κύμα να γυρίσεις πίσω…».
Και τραγουδάει τη δική του εμπειρία:
«Σε όλους τούς τόπους κι αν γυρνώ,
μόνον ετούτον αγαπώ».
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Ιουνίου 2006.)
