Από το χαΐρι, το οποίο βρίσκεται σε ωραιότατη τοποθεσία, βλέπει κανείς ολόκληρη την νοτιανατολική πλευρά του Άθω, την Βίγλα και βόρεια την Μεγίστη Λαύρα. Σε αυτή την τοποθεσία, μέσα στην απόλυτη ησυχία, παρερχόταν ο καιρός του Ιωάννη, ο οποίος χαίροταν βόσκοντας τους τράγους, ενώ ο αυτοκράτορας όργωνε τον Άθω για να τον βρη. Μία δε των ημερών εκαθόταν και φύλαγε το ποίμνιό του, κατεχόμενος από ενθουσιασμό και ευχαριστούσε τον Θεό που τον απήλλαξε από τον κοσμικό βίο, και την Υπεραγία Θεοτόκο για την υπέρ αυτού αγαθή προνοία. Νομίζοντας όμως ότι κανείς δεν ευρισκόταν εκείνη την στιγμή στην έρημο, ώστε να τον ακούση, άρχισε να ψάλλη τους γνωστούς από στήθους θείους ύμνους. Η αγγελική του φωνή, διερχόταν μακριά, στις ερημικές εκείνες κορυφές του Άθω. Έψαλλε με κατάνυξη και πνευματική ηδονή ο Ιωάννης και δεν έβλεπε ούτε γνώριζε ότι κάποιος ερημίτης κρυμμένος μέσα σε ένα τραχύ σπήλαιο και πολύ απότομο, σχεδόν άβατο, άκουγε το μέλος του φαινομένου ποιμένος, το οποίο διήγειρε την καρδιά του τόσο, ώστε εδάκρυσε, και προξένησε στην κατανυγείσα ψυχή του, πνευματική χαρά και ευφροσύνη. Ενόσω έψαλλε ο Ιωάννης, δεν έπαυε ο ησυχαστής να βλέπει και να απορή για αυτό που αντίκρυζε μέσα στην έρημο. Παρατήρησε ότι και αυτοί ακόμα οι τράγοι, έπαψαν να τρώνε και περικύκλωσαν τον ποιμένα τους, παρακολουθώντας ακίνητοι με άκρα σιωπή, την αγγελική υμνωδία του. Επήγε λοιπόν, ο ησυχαστής και ανήγγειλε το θαυμαστό γεγονός, στην Μεγίστη Λαύρα και έτσι έγινε γνωστό, ότι ο ποιμήν των τράγων ήταν ο Ιωάννης. Αμέσως ο Ηγούμενος τον κάλεσε, και αφού τον επίεσε να αποκαλύψη ποιός ήταν, άκουσε ότι είχε το αξίωμα του αρχιμουσικού του Παλατίου της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, πράγμα που είχε αποκρύψει από φόβο, μην γίνει γνωστό στον βασιλέα που τον έψαχνε και τον αναγκάση να εγκαταλείψη την πολυπόθητη ησυχία. Παρακάλεσε δε θερμά τον ηγούμενο, να τον αφήση στην αφάνεια να ασκήται έξω από την μονή, και να πηγαίνη μέσα όποτε χρειάζεται να ψάλλη στο Καθολικό, όπως και έγινε. Εκείνος ανήγειρε ασκητικό κελλί, έξω από την Μεγίστη Λαύρα, των Αγίων Αρχαγγέλων, όπου πλησίον βρίσκεται και το σπήλαιό του. Το Σάββατο του Ακαθίστου, ενώ έψαλλε στο Καθολικό της Μονής, εκάθισε λίγο και ενύσταξε, οπότε βλέπει την Κυρία Θεοτόκο να του λέγη: Χαίροις, χαίροις Ιωάννη! Ψάλλε μοι και εγώ ου μη σε εγκαταλείψω! Του ενεχείρισε δε ένα χρυσό νόμισμα και έγινε άφαντη. Ο Ιωάννης βλέπει στα χέρια του το νόμισμα, το οποίο θαυμασίως είχε αφαιρεθή από την εικόνα της Θεοτόκου, που από τότε ονομάζεται Κουκουζέλισσα. Προείπε την ώρα της τελευτής του και αφού ζήτησε συγγνώμη από όλους τους παρευρισκομένους, ετελεύτησε και ετάφηκε στο ασκητικό του κελλί.
01 Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλους: Ασματική ακολουθία, βίος.
Παράβαλε και:
01 Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων: Ρωμανού του μελωδού, Ανανίου του Αποστόλου, Ιωάννου του Κουκουζέλους. Συναξάριον.
01 Οκτωβρίου, Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργουπηκόου: Συναξάριον, Παρακλητικός Κανών, Χαιρετισμοί.
