Ο άγιος Γεώργιος ελευθερώνει αιχμάλωτο!
Μαρτυρία Γεωργίου Κοκτσίδη από την Δράμα: «Ο πατέρας μου, Αναστάσιος Κοκτσίδης, γεννήθηκε το 1884 στο χωριό Γιαζλάκιοι, 35 χιλιόμετρα από την Αμισό (Σαμψούντα) του Πόντου. Νυμφεύθηκε και απέκτησε επτά παιδιά.
»Το 1914 έγινε επιστράτευση γενική, γιατί είχε αρχίσει ο ρωσσοτουρκικός πόλεμος.
»Ο πατέρας μου τότε πήρε την οικογένεια του, έφυγε στα βουνά και κατατάχτηκε στο αντάρτικο, στον καπετάνιο Χρήστο Τσαούς Αβραμίδη, μέχρι το 1922.
»Τον πατέρα μου, πριν προλάβη να φύγη για την Ελλάδα, τον έπιασαν ως αντάρτη και τον έκλεισαν στο κρατητήριο ολομόναχο. Οι στιγμές που περνούσε ήταν γεμάτες φόβο και αγωνία. Ξαφνικά έλαμψε κάτι σαν αστραπή και ακούστηκε ένας θόρυβος. Μισοκοιμισμένος, άκουσε κάποιο ψίθυρο: «Εμπρός». Είδε μπροστά του τον άγιο Γεώργιο που τον ευλαβείτο πάρα πολύ.
»Είχε κυριευθή από αμηχανία και όρθιος μες στο σκοτάδι διέκρινε διανοιγμένο χώρο εξόδου. Προχώρησε μέχρι που βρέθηκε έξω από το στρατόπεδο. Η περιοχή ήταν έρημη και επικρατούσε άκρα ησυχία. Πήρε μία κατεύθυνση και με γρήγορο βάδην έφθασε σε κατοικημένη περιοχή, όταν άρχιζε να χαράζη. Προσανατολίστηκε και μετά συνάντησε την οικογένεια του.
»Όταν πολλές φορές αργότερα διηγείτο την διάσωση του, τόνιζε ότι δεν ήταν όνειρο αλλά πραγματικότητα».
Το «Αγίασμα» από το ρέμα!
Διηγήθηκε ένας Μικρασιάτης ότι στο χωριό τους, στην Μ. Ασία, είχαν ένα άγιασμα. Κάποτε που αρρώστησε ένα ζώο τους, ο πατέρας έστειλε ένα τουρκάκι που το είχε υπηρέτη, να φέρη με το «μπακράτσι» (σκεύος, σαν μικρός κουβάς), νερό από το άγιασμα. Το τουρκάκι βαρέθηκε να πάη μέχρι το άγιασμα και πήρε νερό από ένα πλησιέστερο ρέμα. Όταν έφερε το νερό και ράντισε το ζώο ο πατέρας, εκείνο αμέσως σηκώθηκε. Τότε το τουρκάκι συγκλονίσθηκε και ωμολόγησε: «Αφέντη, η πίστη εσάς των χριστιανών, είναι μεγάλη. Το νερό δεν είναι από το άγιασμα». Αλλά εκείνος το δέχθηκε ως άγιασμα και κατά την πίστη του έγινε και η θεραπεία του ζώου.
Το δήθεν Τίμιο Ξύλο!
Κάποιος χριστιανός πήγε να προσκύνηση στα Ιεροσόλυμα, να γίνη Χατζής. Μία ευλαβής χριστιανή του παρήγγειλε να της φέρη ένα μικρό τεμάχιο Τίμιο Ξύλο, για φυλαχτό. Εκείνος, είτε γιατί ξέχασε, είτε διότι δεν μπόρεσε να οικονομήση, πήρε από το καράβι ένα κομματάκι ξύλου. Εκείνη το ασπάσθηκε με ευλάβεια, σε περιπτώσεις δε ασθενείας, σταύρωνε άρρωστους και γίνονταν καλά. Τελικά αυτός που της το έδωσε, απόρησε και αναγκάστηκε να ομολογήση την αλήθεια. Εκείνη η ευλογημένη από την μεγάλη της πίστη και ευλάβεια προς το Τίμιο Ξύλο, θεράπευε ασθενείς ακόμη και με κείνο το ξύλο του πλοίου.
Το Αγίασμα της Αγίας Φωτίδος.
«Μία από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου, τον παπα-Αλέκο να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Άμφιπόλεως1», διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ.Τιμίου Προ δρόμου Μεταμορφώσεως, «συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο, που τότε βοηθούσε στην Εκκλησία της Αμφιπόλεως. Συζητώντας μαζί του, μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:
»Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφθασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνη κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεββάτι. Κάποια μέρα, απελπισμένος», θυμήθηκε την άγια «Φωτίδα», το Εξωκκλήσι της Αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής, το όποιο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο όποιο μέχρι σήμερα αναβλύζει άγιασμα, το «άγιασμα της αγίας Φωτίδος». «Η άγια Φωτίδα θα με κάνει καλά», είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της Εκκλησίας της Αμφιπόλεως, να πάη να του φέρη άγια σμα από την αγία Φωτίδα.
»Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνη διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά, ψιθύρισε: «Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, άγιασμα από την Άγια μας να το μαγαρίσης;». Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάη και να επιστρέψη από το Εξωκκλήσι, για να μην αντιληφθή την άπατη ο Αγάς και τον τιμωρήση, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για άγιασμα στον Αγά.
»Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν άγιασμα της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παριστάμενους να τον ανασηκώσουν στο κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και με δάκρυα στα μάτια είπε δύο φορές: «Αγία Φωτίδα, βοήθησε με- αγία Φωτίδα, βοήθησε με». Πήρε το «άγιασμα», όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε. Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα καθώς και οι πρεσβείες της Αγίας, τον έκαναν καλά».
Επτάκις εσώθη
Η γερόντισσα Ταξιαρχία από την Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου των Ψαχνών Εύβοιας, διηγήθηκε: «Ο πατέρας μου Στυλιανός Σκουτέλας, το 1922 πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Τούρκους. Η μητέρα μου με τέσσερα παιδιά, ήρθε τότε στην Ελλάδα.
»Οι Τούρκοι τους έβαζαν να βεβηλώσουν τα ιερά και όσια της πίστεως μας, να πατήσουν και να ουρήσουν τις εικόνες. Όσους αρνούνταν, τους έστελναν στην καρμανιόλα. Αλλά και όσους βεβήλωναν τις εικόνες πάλι τους θανάτωναν. Ανά είκοσι άτομα έστελναν κάθε φορά για εκτέλεση.
»Ο πατέρας μου κινδύνεψε να θανατωθή επτά φορές. Προτίμησε τον θάνατο, παρά να υποκύψη στους εκβιασμούς των Τούρκων, να βεβήλωση τις άγιες εικόνες.
Έφθανε μέχρι την καρμανιόλα και πάντα, την τελευταία στιγμή κάποιος του χάριζε την ζωή. Ήταν δίκαιος και πιστός άνθρωπος. Είχε πάντα στο στήθος του την Καινή Διαθήκη και ένα εικονάκι του Αγίου Νικολάου, τα οποία ευλαβείτο πολύ.
»Μετά από τριάμισι χρόνια αιχμαλωσίας και κινδύνων, με την βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας, κατάφερε να έρθη στην Ελλάδα και βρήκε την οικογένεια του. Δόξα σοι, ο Θεός».
Σημείωση : 1. Η Αμφίπολις είναι συνοικισμός λίγων σπιτιών χτισμένη στον τόπο της αρχαίας και περικαλλούς Αμφιπόλεως, στο δυτικό άκρο της Ανατολικής Μακεδονίας παρά τον ποταμό Στρυμόνα. Ο π. Γρηγόριος που αφηγήθη το περιστατικό κατάγεται από χωριό της περιοχής.
***
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», 3η διήγηση.
Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, 2008.
