Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 161-ο τεύχος (Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου του 2016) του ηχητικού περιοδικού μας Ορθόδοξη Πορεία.
Στο Μάλεμε της Κρήτης (Μαϊος 1941).mp3
Άνοιξη 1941. Εποχή δύσκολη για την Πατρίδα μας. Η γερμανική μπότα πατάει βαριά πάνω σ’ όλη την Ελλάδα. Η Θράκη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Στερεά, η Πρωτεύουσα, η Πελοπόννησος, τα νησιά, όλα είναι στα χέρια του κατακτητή, εκτός από ένα: την Κρήτη. Εκεί αναπνέει κανείς ακόμα ελεύθερο αέρα. Πώς; Δεν ήρθε ακόμα Η σειρά της… Μα όχι για πολύ… Γιατί, να!
Τ’ αμέτρητα γερμανικά αεροπλάνα, πού σχίζουν τούς αιθέρες καί πάνε προς το Νότο, δεν είναι για την Κρήτη; Καί ποιος θα τούς αντισταθεί; Τα παλικάρια της δεν πρόλαβαν ακόμα να γυρίσουν από το μέτωπο!
* * *
«20 Μαΐου 1941. Οι εφημερίδες καί τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου μιλάνε για την βάρβαρη εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη. Για την τελευταία πλέον μάχη τής ‘ Ελλάδος. Η Κρήτη έχει την καλύτερη στρατηγική θέση μέσα στο Αιγαίο. Καί μπορούσε να γίνει ένα καλό ορμητήριο, για να διευκολύνει τα κατακτητικά σχέδια του Χίτλερ. Γι’ αυτό καί άφησε να την χτυπήσει τελευταία. Κερδίζοντας την Κρήτη νόμιζε, πώς εύκολα θα γινόταν κύριος όλης τής Αφρικής.
Για να πετύχει αυτό το τελευταίο στόχο του, φύλαξε τα πιο διαλεχτά στρατεύματα του. Σε αριθμό είναι αρκετές χιλιάδες καί σε οπλισμό, τέλεια εξοπλισμένοι. Καί οι αντίπαλοι τους; Είναι αστείο να θελήσει κανείς να κάνει την σύγκριση. Αυτοί ήταν μερικές χιλιάδες Σύμμαχοι και ο άμαχος πληθυσμός του νησιού. Οι γυναί¬κες, οι γέροντες, οι καλόγεροι και τα’ απειροπόλεμα παιδιά. Αν πεις, για τα όπλα τους; Έμοιαζαν με ’κείνα, πού εξόντωναν κάποτε τούς Τούρκους! Πόσο άδικος καί άνισος αγώνας! Όμως, έτσι γράφεται Η Ιστορία!…
Δέκα μέρες κράτησε ο πόλεμος στην Κρήτη. Δέκα μέρες πάλεψε ο Κρητικός λαός με ότι είχε. Με πέτρες, δρέπανα, μαχαίρια, ξύλα, όπλα. Όλα τα χρησιμοποίησε. Πάλεψε με την ψυχή του για ότι ιερό καί όσιο. Κατακτήθηκε, τελικά, αλλά δε νικήθηκε. Απ’ τις πολλές μάχες πού δόθηκαν σε τούτο το νησί, ας συγκεντρώσουμε την προσοχή μας μόνο σε μια. Την πιο κρίσιμη. Την μάχη στο μικρό αεροδρόμιο του Μάλεμε, έξω απ’ τα Χανιά.
Από μέρες έχει αρχίσει ο βομβαρδισμός. Όλοι περιμένουν την απόβαση του εχθρικού στρατού από την θάλασσα. Άγρυπνος ο συμμαχικός στόλος φρουρεί τις ακτές. Να, όμως, πού οχθρός εφαρμόζει άλλο σχέδιο.
20 Μαΐου 1941. Ώρα όχτώ καί τέταρτο τό πρωί. Ανενόχλητα τα γερμανικά αεροπλάνα κάνουν βόλτες πάνω απ’ το αεροδρόμιο του Μάλεμε σε ύψος 100 περίπου μέτρων. Καί σε λίγο, να! Γεμίζει ο ουρανός από άσπρα, κόκκινα, πράσινα αλεξίπτωτα. Δύο-τρία, τέσσερα-πέντε πέφτουν από κάθε αεροπλάνο καί φέρνουν τούς πρώτους αλεξιπτωτιστές. Αυτοί θα δώσουν την μάχη για την κατάληψη του αεροδρομίου. Θεέ μου, τί να σκεφτεί κανείς γι’ αυτό το φοβερό θέαμα! Κι έπειτα, Η συνέχεια. Αν μπορούσατε να δείτε αυτή την συνέχεια! Οι Σύμμαχοι πού κρατάνε το αεροδρόμιο καί οι λιγοστοί Έλληνες με τα φτωχά τους όπλα μάχονται με αξιοθαύμαστο ηρωισμό! Όχι, δε θα επιτρέψουν στον εχθρό, ούτε να προσγειωθεί. Αλεξιπτωτιστές τραυματίζονται, εξοντώνονται. Αλεξίπτωτα καίγονται στον αέρα.
Σύμμαχοι καί Έλληνες μάχονται με αφάνταστο ηρωισμό όλη την μέρα! Οι απώλειες του εχθρού είναι πολύ μεγάλες. Αν πάρει, όμως, το Μάλεμε, πήρε την Κρήτη. Γι’ αυτό καί δεν υποχωρεί… Άλλα, ότι δεν έγινε όλη μέρα, έγινε το βράδυ. ο άνισος αγώνας δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί. Έτσι… έπεσε το Μά¬λεμε! Έπεσε Η Κρήτη!
* * *
Τέτοιοι ηρωισμοί όμως καί τέτοιοι ήρωες δε χάνονται. Μένουν στην Ιστορία σαν φωτεινά ορόσημα. Δείχνουν το δρόμο του χρέους. Διδάσκουν την σταθερότητα καί την έμμονη στο καθήκον, έστω κι αν ο αντίπαλος είναι πάνοπλος. Εμπνέουν την ομορφιά καί το μεγαλείο τής θυσίας. Πόσο, αλήθεια, θα φτώχαινε ο πλανήτης μας χωρίς αυτούς τούς ηρωισμούς! Αυτόν το ηρωισμό χρειάζεται καί Η εποχή μας. Αυτός ταιριάζει ιδιαίτερα, στα Ελληνικά νιάτα!
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία». Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.
Παράβαλε και:
Η Μάχη της Κρήτης.
