Ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου που δόθηκε κατά τη διάρκεια της ακολουθίας της προηγούμενης της χειροτονίας του σε επίσκοπο. (Η χειροτονία έγινε στις 30 Νοεμβρίου 1957).
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Επίσκοποι, πατέρες και αδελφοί!
Είχα κλονιστεί βαθύτατα από την απόφαση του Αγίου Πατριάρχη και της Αγίας Συνόδου να με διορίσουν επίσκοπο του Σεργκέγιεβο. Τώρα όμως η πάλη στο μυαλό μου έχει πάψει και στέκομαι μπροστά σας έχοντας συγκεντρώσει τις σκέψεις μου και ερευνήσει τη συνείδησή μου απέναντι στο Θεό, έτοιμος να σας μεταδώσω με ειλικρίνεια όλες τις σκέψεις που μου γεμίζουν το μυαλό.
Αν υπάκουα στις πρώτες υποκινήσεις της καρδιάς μου, θα ζητούσα έλεος γιατί ολόκληρο το είναι μου στρέφεται με πόθο προς τη σιωπή της προσευχής και την ανωνυμότητα της μοναστικής υπηρεσίας• και έγινα έρμαιο του φόβου και της μιζέριας όταν, με τη φωνή της εκκλησίας, ο Χριστός με πρόσταξε να στρατευτώ μαζί με τους μάρτυρες της Αγάπης του Θεού γιατί δεν υπάρχει κάλεσμα πιο φοβερό και πιο υπεύθυνο (Ιω 20.21, Ματθ.10.16).
Όταν, πριν δεκατέσσερα χρόνια, ενώ εξασκούσα ακόμα την ιατρική, έκανα τη μυστική μοναχική μου συνθήκη απέβλεπα σε κάτι το ηρωικό: προσευχή, νηστεία, αγρυπνίες, δυσκολίες. Η αγάπη δε μου φαινόταν ένα δύσκολο κατόρθωμα αλλά απλώς μία χαρά και αυτή η ίδια η ζωή της ψυχής. Τώρα έχω πια μάθει πως δεν υπάρχει πιο αλύγιστος νόμος από εκείνον της αγάπης του Χριστού, της εύσπλαχνης, μαρτυρικής αγάπης της Αγίας Τριάδας, της αγάπης του ελεήμονα Λυτρωτή που θυσιάζεται για χάρη εκείνων που έχουν φύγει μακριά Του, της αγάπης του Καλού Ποιμένα που δίνει τη ζωή Του για τα πρόβατά Του…
Με ευκολία και χαρά πρόφερα τις αποτακτικές υποσχέσεις. Δεν αισθανόμουν τίποτα άλλο εκτός από μία ειλικρινή, χαρούμενη αγάπη για το Χριστό. Μου φαινόταν πως δεν είχα τίποτα ν’ απαρνηθώ μια και τίποτ’ άλλο δεν ποθούσα, για τίποτ’ άλλο δεν έψαχνε η ψυχή μου εκτός από το Θεό. Έτσι είχα πραγματικά εκπλαγεί με τα αποχαιρετιστήρια λόγια του πνευματικού μου πατέρα, πως μοναχική ζωή δεν είναι τα ασκητικά κατορθώματα μα η τέλεια αγάπη.
Σύντομα όμως η εξάσκηση της ιατρικής με τρόπο μοναχικό άρχισε να μου αποκαλύπτει τον μέχρι τότε άγνωστο πλούτο της αγάπης: να με μυεί στο νόημα των λόγων που μου είχαν ειπωθεί και να με έλκει στην ιερωσύνη. «Έχεις εγκαταλείψει όλα εκείνα στα οποία δεν έδινες σημασία» – η συνείδησή μου συνεχώς με κέντριζε – «για χάρη του ενός εκείνου που ποθούσες• άφησες αυτό που δε χρειαζόσουν για να κερδίσεις αυτό που ποθούσες. Όπως κι ο νέος στο Ευαγγέλιο δε θέλεις να θυσιάσεις τα πλούτη σου». Γεμάτος λύπη και αβεβαιότητα διερωτήθηκα: «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»…
Πατέρες και αδελφοί, έγινα ιερέας για να βρει η μοναχική συνθήκη μου το αποκορύφωμά της, για να μην απομείνει τίποτα εντός μου που να ‘ναι δικό μου. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια και μόλις που αρχίζω να καταλαβαίνω πως ακόμα δεν μπήκα στο δρόμο του Χριστού, κι όμως ο Κύριος με καλεί να γίνω μία θυσία (Φιλιπ. 2.17, 2 Τιμ. 4.6), βάζει στους ώμους μου το ωμοφόριο, το σύμβολο του χαμένου προβάτου που ο Καλός Ποιμένας πρέπει να βρει και να σώσει θυσιάζοντας τη ζωή του την ίδια, και μου δίνει το σκήπτρο, το ταξιδιωτικό ραβδί των μαθητών του Χριστού (Εβρ.11.13). Το αδιανόητο γίνεται πραγματικότητα.
Όμως δεν πιστεύω στην τύχη. Είμαι βαθειά πεπεισμένος πως ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός κυβερνά την εκκλησία Του, και από τη νεότητά μου είχα για κανόνα (όσο είχα τη δύναμη και την πίστη) να μη ζητώ και να μην αρνούμαι ο,τιδήποτε, να μη ζητώ από το Θεό ούτε σταυρό, ούτε παρηγοριά γι’ αυτό και σκύβω το κεφάλι και με δέος μα χωρίς αμφιβολία προσφέρω ευχαριστίες με σταθερή κι ακέρια την καρδιά και δέχομαι το Σταυρό που μου δίνεται χωρίς καμμιά αντιλογία..
Δε θα μιλήσω για την αναξιότητά μου. Πιστεύω στη χάρη του Θεού που θεραπεύει την ασθένεια και συμπληρώνει τις ελλείψεις των ανθρώπινων δυνάμεων. Γνωρίζω επίσης από προσωπική εμπειρία ότι «η του Θεού δύναμις εν ασθένεια (μόνον) τελειούται» (2 Κορ 12.9) έτσι παρακαλώ τον Παντοδύναμο να μου δώσει όχι δύναμη αλλά την ευλογημένη ασθένεια που γεννιέται στην ταπεινή, συντετριμμένη κι εύσπλαχνη καρδιά• ικετεύω το Θεό να μου δώσει την αγάπη και την ταπείνωση, τα μόνα σταθερά θεμέλια της αιώνιας ζωής, το μοναδικό περιεχόμενο της Χριστιανικής ζωής, την πηγή της Γνώσης, της Σοφίας και της Σύνεσης.
Το γνωρίζω πως δεν είμαι άξιος του Ουρανού και της γης και αυτής της παροδικής ζωής, πιστεύω όμως και γνωρίζω με βεβαιότητα πως εξ αιτίας της απεριόριστης αγάπης του Θεού για τον κόσμο θα δοθεί και σ’ εμένα η δύναμη της χάρης που ανήκει στην Εκκλησία ως σύνολο και πως ο Θεός θα χαρίσει και σ’ εμένα το «πάντα δύνασθαι», (Μαρ.9.23) το να κατορθώνω ο,τι Εκείνος διατάζει.
Δε βρίσκω λόγια που να αναλογούν στο τρεμάμενο αίσθημα που ξεχειλίζει από την καρδιά μου όταν σκέφτομαι ότι η σύνοδος των Ρώσων Επισκόπων έχει αποφασίσει την εισδοχή μου στους Αποστολικούς Κύκλους• ότι πιστεύει στην ειλικρίνεια της αγάπης μου για το Θεό, την Εκκλησία και τον ορφανεμένο μας κόσμο• ότι μου εμπιστεύεται το Σταυρό «ως επιθανατίω» (1 Κορ. 4.9)• ότι δεν αμφέβαλε για το γεγονός ότι κι εγώ θα διάλεγα ν’ ακολουθήσω το παράδειγμα του Χριστού, του Πρώτου Ποιμένα και μαζί Του να δώσω τη ζωή μου για χάρη των προβάτων.
Θερμοπαρακαλώ εσάς, τους Επισκόπους της Ρωσικής Εκκλησίας, να παρακαλέσετε το Θεό να μου δώσει την ασθένεια εκείνη που είναι δεκτική του Θεού, την αγάπη Του, «νουν Χριστού» (Φιλιπ. 2.5, 1 Κορ. 2.16), την ταπείνωσή Του, πίστη μέχρι τέλους και τέλεια υπακοή σ’ Εκείνον μόνο. Πιστεύω πως με τις προσευχές του Αγίου Πατριάρχη και της Μητρικής μου Εκκλησίας ο Κύριος δε θα με εγκαταλείψει αλλά θα μου επιτρέψει να Τον υπηρετήσω πεθαίνοντας για το εγώ μου και θα δώσει να ελαττώνομαι καθημερινά ώστε Εκείνος να αυξάνει, υποτάσσοντας στον Εαυτό Του συνεχώς όλες τις δυνάμεις της φύσης μου μέχρι που να γίνουν τελείως δικές Του.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη με βαθειά αγαλλίαση και νιώθει ευγνωμοσύνη προς το Σεβασμιώτατο Επίσκοπο Απαμείας Ιάκωβο ο oποίος, ως αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη, σήμερα παίρνει μέρος στο διορισμό μου και αύριο στη χειροτονία μου. Είθε η ευλογία της μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, μητέρας όλων των νέων μας Σλαυϊκών Εκκλησιών, να με σκεπάσει με την επίθεση των χεριών του και είθε η παρουσία του να αποτελέσει ζωντανή μαρτυρία της άφθορης ενότητας των Ορθοδόξων στην Πίστη, τα Μυστήρια και την Αγάπη.
Πατέρες και αδελφοί! Σπάνια ο Θεός δίνει ο Επίσκοπος να χειροτονείται, όπως εγώ, ανάμεσα στο ποίμνιό του. Επιτρέψετέ μου να απευθυνθώ και στα πνευματικά μου παιδιά την ώρα αυτή που είναι σημαντική και για εκείνα και για μένα. Κατά τα χρόνια της ποιμαντικής μου υπηρεσίας ανάμεσά σας ο Θεός μας αξίωσε να γίνουμε μία στενή και αγαπημένη οικογένεια. Η επισκοπική χάρη είναι εχέγγυο για μια ακόμα πιο βαθειά και πιο αληθινή ενότητα διότι η χάρη αυτή είναι πρώτα απ’ όλα χάρη καθοδήγησης και πνευματικής πατρότητας. Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο! Κι ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο πιο αληθινά, πιο ζωντανά και πιο δραστικά. Ας ενωθούμε με το Χριστό μέσα στην αγάπη και μέσω της αγάπης και με την αγάπη Εκείνου που τίποτα δε σπάζει ας αγαπήσουμε τον κόσμο τούτο για τον οποίο θυσιάστηκε. Ας αγαπήσουμε τον καθε άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο που ο Χριστός αγαπά εκείνον και εμάς (Φιλιπ. 1.8). Ας μπούμε στη ζωή σαν μαθητές του Χριστού με νέα ελπίδα και ανανεωμένες δυνάμεις.
Είθε να εισάγουμε στον κρύο, ορφανό κόσμο τον πυρσό της ακαταμάχητής μας χαράς ώστε η κάθε ψυχή ν’ αναγαλλιάσει, ο κάθε φόβος να διαλυθεί, το μίσος να εξαλειφτεί και το φως του Χριστού να φωτίσει ακόμα και εκείνους που πλανιούνται στο σκοτάδι ώστε με μια καρδιά και μ’ ένα νου όλοι χωρίς εξαίρεση να υψώσουμε θριαμβευτικό ύμνο προς το Θεό.
Αυτές είναι οι σκέψεις και τα αισθήματα με τα οποία στέκομαι μπροστά στην αγιότητά σας σήμερα. Θυμάμαι την προειδοποίηση του Κυρίου ότι «εκ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12.37), αλλά πιστεύω ότι με τις προσευχές σας, την αγάπη και την υποστήριξή σας ο Κύριος θα φέρει σε πέρας το καλό που ο ίδιος έχει εμπνεύσει (Φιλιπ. 2.13), θα συγχωρέσει την άγνοιά μου και τις ελλείψεις των λόγων μου, θα ενώνει όλους μας και θα είναι Εκείνος μόνος Ποιμένας μας και κεφαλή της Εκκλησίας. Αμήν.
Από το βιβλίο: «Ημέρα Κυρίου», Εκδόσεις Ακρίτας: 1987
Anthony Bloom, (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 16 Μαρτίου 2018
