6.6.1944-1.8.2018
Ο γέροντας Γαβριήλ Τσάφος, κατά κόσμον Γεώργιος, γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1944 στην Αθήνα, στον προσφυγικό συνοικισμό του Πολυγώνου το 1944, από γονείς Μικρασιάτες, το Βασίλειο και την Ελένη, από τα μαρτυρικά Βουρλά της Σμύρνης, με ρίζες από τη Νάξο (εκ πατρός).
Σαν παιδάκι και νέος αργότερα έζησε και διακόνησε στον Αγ. Στυλιανό Γκύζη, κοντά στους Αγίους ιερείς και στους Μικρασιάτες πρόσφυγες γείτονές του που τον επηρέασαν βαθιά.
Τελείωσε το νυχτερινό Γυμνάσιο (γιατί δούλευε από παιδάκι), φοίτησε στη Ριζάρειο και στη Θεολογική Σχολή Αθηνών.
Σε ηλικία 25 ετών χειροτονήθηκε διάκονος από το μητροπολίτη Θήβας κυρό Γαβριήλ Καλοκαιρινό, του οποίου το όνομα έφερε, και υπηρέτησε στον Αγ. Βασίλειο στην οδό Μετσόβου στην Αθήνα.
Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1974 από το μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως και νυν Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, ο οποίος παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του ο πνευματικός του.
Από τότε μέχρι και την κοίμησή του, υπηρέτησε ως Ιερέας στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγ. Ανδρέου, στην πλ. Αμερικής, υστεροβυζαντινό μνημείο του 16ου αι., που έχτισε και μαρτύρησε η Αγία Φιλοθέη, αγιογραφημένο από τον Αϊβαλιώτη Φώτη Κόντογλου.
Κατά τη διάρκεια των 50 ετών της ιερατικής του διακονίας το εκκλησάκι του Αγ. Ανδρέου αναδείχτηκε σε μεγάλο προσκύνημα με πλούσια ενοριακή δράση.
Κέντρο της ποιμαντικής του φροντίδας ήταν πάντοτε ο πονεμένος άνθρωπος, που τον διακόνησε με πολλούς τρόπους και ιδιαίτερα με το μυστήριο της Εξομολογήσεως, θεραπεύοντας με μικρασιατική τέχνη τις πληγές, αλλά κυρίως εμπνέοντας στους ανθρώπους τη ζωή ως βιοτή βαθειάς και ουσιαστικής χαράς.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα νέα παιδιά. Η φροντίδα του ανέδειξε πολλά ευλογημένα ζευγάρια, ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Πάρα πολλοί ιερείς σε όλη την Ελλάδα είναι πνευματικά του παιδιά.
Καρπός της ποιμαντικής του διακονίας υπήρξε η από το 1993 ίδρυσις του Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων», μέσα στην πολή των Αθηνών, κοντά στο εκκλησάκι του Αγ. Ανδρέου, με την ευλογία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ και την αδιάκοπη από τότε αρωγή του σημερινού μητροπολίτη Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνού. Το μοναστήρι ευλογήθηκε και από το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο, που αναγνώρισε το μετόχι του στο Μήλεσι Ωρωπού, αλλά και σήμερα τελεί υπό την αμέριστη φροντίδα και πατρική αγάπη του Αρχιεπισκόπου μας κ. Ιερωνύμου.
Το 2013 έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, τον οποίο σεβόταν πολύ, ως Ανατολίτης, και είχαν αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη.
Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του έζησε στο μετόχι του Ι. Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι Ωρωπού, όπως βαθειά επιθυμούσε, ανάμεσα στις μοναχές που τόσο αγαπούσε και σεβόταν, ευλογώντας του ιερείς, πνευματικά του παιδιά, να συνεχίσουν τη διακονία στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέου.
Κοιμήθηκε στο μετόχι του Ι. Ησυχαστηρίου τα ξημερώματα της 1ης Αυγούστου 2018. Έφυγε ειρηνικός, γαλήνιος, τις ημέρες της Παναγίας μας που τόσο αγαπούσε.
Δικά του λογάκια…
«… Ο Χριστός μας είναι ο πατέρας μας, η παρηγοριά μας. Μέχρι πριν από λίγο έλεγα στους ανθρώπους ακουμπήστε στο Χριστό. Σήμερα λέω, γαντζωθείτε στο Χριστό …»
« …Αυτό που λείπει από το σημερινό άνθρωπο είναι η τρυφερότητα. Όχι η ελεημοσύνη. Όχι βγάζω από την καρδιά μου για να δώσω στον άλλο, αλλά ανοίγω την καρδιά μου για να χωρέσει ο άλλος …».
Την ευχή του να έχουμε.
