Πρόσκληση σε κάτι σαν προσευχή… – Μάρως Σιδέρη.

Ο πιο αδιανόητος σταυρός από όλους όσους κουβαλάει η ανθρωπότητα είναι στη σκέψη μου η ασθένεια. Ακόμα και το θάνατο, που – κακά τα ψέματα- είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας, η λογική μου όσο κι αν τον φοβάται, μέσα της τον καταλαβαίνει: σα μια απέραντη σκυταλοδρομία η ζωή, τρέχουμε όλοι κρατώντας τη σκυτάλη που χωρίς να το γνωρίζουμε παραλάβαμε με την πρώτη μας ανάσα από κάποιο συναθλητή που εκείνη τη στιγμή άφηνε την τελευταία του κάπου στον κόσμο… τρέχουμε κρατώντας την και κάθε μας βήμα μας φέρνει προς το τέλος του κύκλου μας… και κάποτε στο δικό μας photo finish θα παραδώσουμε τη σκυτάλη σε κάποιο μωρούδι για να συνεχίσει τη σκυταλοδρομία…

Κι έπειτα εμείς θα χωθούμε στα αποδυτήρια κι από εκεί στις κερκίδες για να ενισχύσουμε με την ενέργειά μας το τρέξιμο των επόμενων, όπως και οι προηγούμενοι ενισχύουν εμάς κι ας μην το καταλαβαίνουμε απορροφημένοι από τον παλμό… Σωστή ή λανθασμένη αυτή είναι η εικόνα που έχει σχηματίσει το μυαλό μου για την πορεία όλων μας και μου κάνει το θάνατο όχι λιγότερο θλιβερό, αλλά σίγουρα πιο …λογικό…

Την ασθένεια όμως δεν την αντιλαμβάνομαι… το μυαλό και η ψυχή μου και η καρδιά μου δε μπορούν να την επεξεργαστούν… το να αντιδρά το σώμα μας ή η ψυχή μας στην ίδια μας την ύπαρξη, αυτό δεν το καταλαβαίνω… στο θάνατο η σκέψη μου δεν έχει απορίες… σκληρός ξεσκληρός είναι αυτός που είναι… Η ασθένεια όμως; Ποια λογική έχει; Σε ποια λογική στηρίζεται; Ακόμα και ο θάνατος συμβάλλει σε μια – ας πούμε – αρμονία: σα να είμαστε βήματα στην άμμο, πρώτα το βήμα των παππούδων μας, έπειτα το βήμα των πατεράδων μας, τώρα το δικό μας, μετά το βήμα των παιδιών και των εγγονών μας: για έναν έναν από μας πόνος και τρόμος, αλλά όλη μαζί η εικόνα, είναι αρμονική, σαν κρικος μιας αλυσίδας που ξεκινά από τις σπηλιές και συνεχίζει…

Η ασθένεια όμως τη σπάει την αλυσίδα γιατί πληγώνει έναν κρίκο της… η ασθένεια ταράζει την αρμονία… κι ο ήρωας που παλεύει μαζί της, με μια μικρή ή μια μεγάλη ασθένεια, αυτός οήρωας προσπαθεί ουσιαστικά να ξαναφέρει την αρμονία στη σκυταλοδρομία… υπεράνθρωπο μου φαίνεται… και οι άνθρωποι που το καταφέρνουν, αυτοί που παίρνουν δύναμη μέσα από την ξαφνική αδυναμία, αυτοί μου φαίνονται γίγαντες…προκείμένου να νικήοσυν ότι απειλεί την αρμονία τους ως ανθρώπους, γίνονται Γίγαντες…κι όσο κι αν τους θαυμάζω, θα ήθελα με όλη μου την ψυχή να ξαναγίνουν άνθρωποι… δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: στο Θεό πιστεύω και πιστεύω πολύ…και μέσα μου πιστεύω, την ίδια πίστη που είχα από μικρό παιδί, πως αν όλοι μαζί οι άνθρωποι παρακαλούσαμε την ίδια στιγμή να νικηθούν οι ασθένειες, ως κάτι ξένο προς την αρμονία της ζωής, πιστεύω σα μικρό παιδί, πως θα γινόταν… δε μπορώ να το αποδειξω, αλλά τελικά η πίστη δε θέλει απόδειξη και η απόδειξη δεν χρειάζεται την πίστη…

Σ’ αυτό το θέμα δε με καλύπτουν οι ενήλικες εξηγήσεις… νιώθω ασφάλεια στην παιδιάστική πίστη μου: Θέλω να μην βασανίζεται ο άνθρωπος από την ασθένεια… να μην ταπεινώνεται για το δικαίωμά του να ζήσει τα πολλά ή τα λίγα χρόνια που του αναλογούν… κι απόψε, (με αφορμή ένα φίλο που καλείται να γίνει Γίγαντας για να παλέψει) σκέφτομαι όλους αυτούς τους Γίγαντες στους θαλάμους των νοσοκομείων… και τούτη εδώ η ανάρτηση είναι στ’ αλήθεια η προσευχή μου, με αφετηρία ένα φίλο αλλά με αποδέκτη κάθε άγνωστό μου μαχητή. Κι αυτό που λέω στο Θεό μου, είπα να το κάνω πρόσκληση προς όποιον επιθυμεί να παρακαλέσει μαζί μου για όλους αυτούς τους Γίγαντες… είπα την προσευχή μου να την κάνω παρεΐστικη, για όποιον επιθυμήσει να στείλει μια προσευχή αν πιστεύει ή μια σκέψη αν δεν πιστεύει… μπας και μαζευτούμε πολλοί και ζητήσουμε από τον Ουρανό να κατέβει απόψε- τούτη τη στιγμή- σε κάθε νοσοκομείο, σε κάθε πονεμένο κρεβάτι σε κάθε φοβισμένο μικρό και μεγάλο ήρωα… και όλους τους πονεμένους Γίγαντες απόψε να τους
ξανακάνει χαρούμενους ανθρώπους…

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Σοφία Ορφανίδου: 25 Οκτωβρίου 2018

Κατηγορίες: Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.