Επιτρέπεται η διακοπή της Θείας Λειτουργίας για να Κοινωνήσει ένας ετοιμοθάνατος; – Ιωάννου Μ. Φουντούλη.

Όταν ο ιερεύς λειτουργή και κληθή να μεταλάβη κάποιον ο οποίος κινδυνεύει να πεθάνη, τί πρέπεινα κάμη;

Στο σοβαρό αυτό θέμα ο ιερεύς πρέπει να έχη δύο πράγματα υπ’ όψιν του. Πρώτον, ότι ιερό έργον και απαράβατο καθήκόν του είναι να προστρέξη στον ετοιμοθάνατο και να προσφέρη σ’ αυτόν την παρηγορία και την ενίσχυσι της Εκκλησίας και να του μεταδώση το τελευταίο εφόδιο, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Δεύτερο, ότι επ’ ουδενί λόγω επιτρέπεται η διακοπή της θείας λειτουργίας από την μεγάλη είσοδο και κυρίως από την έναρξι της ευχής της αγίας αναφοράς.

Κατά την παλαιοτέρα εποχή υπήρχε το έθιμο να μεταφέρεται η θεία ευχαριστία σε περίπτωσι εκτάκτου ανάγκης και από λαϊκούς. Σήμερα όμως δεν επιτρέπεται. Αν λοιπόν τύχη κανένα τέτοιο περιστατικό στον ιερέα, αν μεν ευρίσκεται στο προ της μεγάλης εισόδου τμήμα της θείας λειτουργίας, μπορεί να οικονομήση κατά την κρίσι του τα πράγματα, σπεύδοντας στον ασθενή και επιστρέφοντας το ταχύτερο για να συνεχίση την θεία λειτουργία. Αν όμως κληθή μετά από την μεγάλη είσοδο, δεν υπάρχει άλλη λύσις, παρά επιταχύνοντας κάπως τον ρυθμό της τελέσεως της λειτουργίας, να τρέξη αμέσως μετά στο πλευρό του ετοιμοθανάτου. Εξ άλλου για το τμήμα αυτό της λειτουργίας, όταν αποφευχθούν τα μακρά μέλη και παραλειφθή η διανομή του αντιδώρου, μπορεί να διαρκέση και μισής ώρας χρονικό διάστημα.

Η «Ιερά Ανθολογία» του Δανιήλ Γεωργοπούλου, αν και δεν έχη κανονικό κύρος, μπορεί να χρησιμεύση ως οδηγός του ιερέως και στο σημείο αυτό. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα: «Εάν αφού άρξηται της λειτουργίας ο ιερεύς εν τη προσκομιδή ή εν τη λειτουργία μέχρι της μεγάλης εισόδου ακολουθήση ανάγκη τις μεγάλη απειλούσα θάνατον, ή να βαπτίση ή να εξομολογήση και δεν έχη καιρόν να τελειώση την λειτουργίαν, σημαδεύει που την αφήνει και τρέχει ευθύς εκεί και αφού τελειώση εις τον άρρωστον εν τη ώρα του θανάτου την ελπίδα της σωτηρίας, επιστραφείς άρχεται εκ του σημειωθέντος μέρους και τελειώνει την λειτουργίαν˙ εν όσω δε λείπει αυτός, θέλει διορίσει να γίνεται ανάγνωσις εις κανέν εκκλησιαστικόν βιβλίον. Εάν διατρίψη εκεί πολύν καιρόν δι’ ανάγκην και παρέλθη η ώρα, εάν είναι προ του χερουβικού αφήνει την λειτουργίαν, την δε αύριον λειτουργήσας απ’ αρχής μετά την μετάληψιν συστέλλει και τα χθεσινά δώρα ως είπομεν. Εάν δε είναι μετά τον χερουβικόν ύμνον, δεν αφήνει την λειτουργίαν, βαλών κατά νουν δια τον άρρωστον το θέλημα του Κυρίου» (έκδ. 5η, εν Αθήναις 1898, σελ. 93-94).

Από το βιβλίο του αειμνήστου Καθηγητού της Θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ., Ιωάννου Μ. Φουντούλη: Απαντήσεις εις Λειτουργικάς απορίας. Τόμος Α’. ΣΤ’ έκδοσις.

Εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι, 1991.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.