«…Όταν λειτουργούσε ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης κάποιο Πάσχα, μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων και μετά τις μνημονεύσεις, λέγοντας «και έσται τα ελέη του μεγάλου Θεού…» εστράφη προς το εκκλησίασμα, για να το ευλογήσει.
Το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο και το δεξί του χέρι εξέπεμπε ακτίνες θείου Φωτός και θείας ευλογίας. Μια γυναίκα μάλιστα τόλμησε και τού το είπε:
–Πάτερ, δεν ξέρεις τί λάμψη είχες επάνω σου! Σαν τον ήλιο έφεγγες!
Και η απάντησης του Γέροντος Καρσλίδη:
–Παιδί μου, είμαι άξιος εγώ να λάμψω; Η παρουσία του Χριστού και των Αγίων στη Θεία Λειτουργία ήταν το θείο Φώς. Αυτού η λάμψης χτυπούσε σε μένα σαν σε καθρέπτη και από τον καθρέπτη σε σάς αντανακλούσε. Καθρέπτης θολός και σπασμένος είμαι εγώ!
Από το Βιβλίο «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ» του πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.
