Εβρ. 9,11-14
«…Πόσω μάλλον το αίμα του
Χριστού… καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;»
(Εβρ. 9,14)
Υπάρχει, αγαπητοί μου, αρμονία στα δημιουργήματα του Θεού. Εξηγούμεθα. Η ύλη, το χώμα που πατούμε, είνε το κατώτερο δημιούργημα του Θεού. Έχει σκοπό να υπηρετή τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα. Χωρίς το χώμα ποιο φυτό μπορεί ν’ αναπτυχθή; Το χώμα, η γη, είνε η μάνα, που από τα σπλάχνα της βγαίνουν σαν παιδιά της τα όμορφα τριαντάφυλλα, τα καταπράσινα στάχυα, τα καρποφόρα δέντρα. Και όπως το χώμα έχει σκοπό να υπηρετή τα φυτά και τα δέντρα, έτσι κι αυτά έγιναν με σκοπό να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Και τις προσφέρουν δωρεάν, παρακαλώ. Υπηρετούν τα ζώα. Χωρίς χορτάρι ποιο ζώο μπορή να ζήση; Δεν βλέπετε με πόση λαχτάρα ο τσοπάνος περιμένει να βγάλη η γη χορτάρι, για να οδηγήση στα χλοερά λιβάδια το κοπάδι του; Και το χορτάρι αυτό θερίζεται από τα δόντια των ζώων και πέφτει σ’ ένα εργοστάσιο, που δεν μπορή και ο πιο σοφός μηχανικός να το κάνη. Και το εργοστάσιο αυτό, που παίρνει το χορτάρι και το κάνει γάλα, λίπος και κρέας, είνε το στομάχι των ζώων. Πως το χορτάρι που τρώει το ζώο γίνεται κρέας; Μυστήριο. Κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να το εξηγήση. Είνε έργο του Θεού και μόνο. Αλλά και τα ζώα δεν έγιναν κι αυτά μόνο για τον εαυτό τους. Έγιναν για να υπηρετούν κι αυτά. Ποιον; Τον άνθρωπο. Χωρίς τα ζώα πόσο δύσκολη-για να μην πούμε αδύνατη- θα ήταν η ζωή του ανθρώπου! Φανταστήτε τη γη χωρίς ζώα, και θα δήτε τον άνθρωπο πόσο θα υποφέρη. Ό, τι κι αν κάνη ο άνθρωπος με την επιστήμη για να τα αντικαταστήση, η έλλειψί τους θα είνε σοβαρή.
Αλλά σαν να μακρύναμε το λόγο μας και πρέπει να σταματήσουμε. Γιατί μιλάμε σήμερα για χωράφια, για λιβάδια, για σπαρτά, για δέντρα και ζώα; Γιατί θέλουμε να δούμε, ποια σχέσι υπάρχει ανάμεσα στα δημιουργήματα του Θεού. Είδαμε, λοιπόν, το χώμα να υπηρετή τα φυτά και τα δέντρα. Τα φυτά και τα δέντρα να υπηρετούν τα ζώα. Τα ζώα να υπηρετούν τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος, που είνε το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, ποιον υπηρετεί; Τον εαυτό του μόνο; Αλλά τότε θα είνε ένας άνθρωπος φίλαυτος, ένας-ας τον πούμε με τη γλώσσα του λαού-φιλοτομαριστής. Να εργαζώμαστε και να υπηρετούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους ανθρώπους, και παραπάνω απ’ όλα να υπηρετούμε το Θεό· να τον ευχαριστούμε, να τον δοξάζουμε και να εκτελούμε το άγιο θέλημά του, αυτός είνε ο προορισμός μας.
***********************
Να εκτελούμε το άγιο θέλημα του Θεού! Αυτός είνε ο προορισμός μας. Τον εκτελούμε; Εάν κάναμε ό, τι θέλει ο Θεός, παντού τάξις και αρμονία, χαρά και ευτυχία θα βασίλευε. Αλλά δυστυχώς, ενώ τα φυτά και τα ζώα εκτελούν τον προορισμό τους, ο άνθρωπος ξέφυγε από τον προορισμό του και, αντί να έχη κέντρο το Θεό, έγινε ο ίδιος κέντρο, αγνόησε το Θεό, τον περιφρόνησε, τον βλαστήμησε ο αχάριστος, και έγινε επαναστάτης και παραβάτης των εντολών του. Και εξ αιτίας του η τάξις και η αρμονία διαταράχθηκε.
Ο άνθρωπος έγινε ευτυχισμένος; Όχι. Μακριά από το Θεό δεν υπάρχει ευτυχία. Δυστυχία και μόνο δυστυχία υπάρχει. Κι όταν ακόμη ο άνθρωπος έχη όλα τα αγαθά και φαίνεται εξωτερικώς ευτυχισμένος, και τότε δεν είνε ευτυχισμένος. Γιατί αισθάνεται, ότι δεν είνε εν τάξει με το Θεό. Μια φωνή ακούγεται μέσα του· «Είσαι ένοχος, παρέβης τον ηθικό νόμο· βλαστήμησες, έκλεψες, ατίμασες, αδίκησες, σκότωσες, πάτησες πάνω σε πτώματα κ’ έτσι έγινες πλούσιος και ισχυρός και μεγάλος…». Η φωνή αυτή ακούγεται στα στήθη κάθε ανθρώπου και δεν τον αφήνει να ησυχάση. Όπου και να πάη ο ένοχος, και στην Αυστραλία και στην Αμερική και στο φεγγάρι και στο φεγγάρι ακόμη, δεν θα ησυχάση. Το αμαρτήματά του τον ακολουθούν. Κάρβουνο αναμμένο έχει μέσα του. Σκορπιοί τον κεντάνε. Όνειρα φοβερά τον ξυπνάνε. Βοήθεια! Φωνάζει σαν να τον κυνηγάνε εχθροί. Είνε η οργή του Θεού. Με τα αμαρτήματα του ο άνθρωπος διατάραξε τις ορμονικές σχέσεις με το Θεό κ’ έγινε εχθρός του.
Ναι, εχθρός του Θεού ο άνθρωπος, άξιος κολάσεως. Άξιος όλων των τιμωριών, που η δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να επιβάλη στους παραβάτες των εντολών του. Άξιος αιωνίου θανάτου. Η ένοχη συνείδησι ζητάει τη συγχώρησι, την εξιλέωσι. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι όλοι οι προ Χριστού λαοί προσπαθούσαν με διάφορα μέσα να εξιλεώσουν το Θεό για τα’ αμαρτήματά τους. Και όταν μάλιστα συνέβαινε καμμιά μεγάλη συμφορά, πλημμύρα ποταμού, σεισμός, επιδημία ασθενειών,-ω τότε!- όλοι αισθάνονταν, ότι έχει ξεσπάσει πάνω τους η οργή του Θεού, και με θυσίες ζώων, και ανθρώπων ακόμη, προσπαθούσαν να σβήσουν την οργή του Θεού, να πάψη το κακό, για να έρθη πάλι στη γη η τάξις και η αρμονία, η συμφιλίωσις Θεού και ανθρώπων, η ειρήνη και η αγάπη.
Απ’ όλους τους λαούς εκείνους, που είχε προ Χριστού την πιο καθαρή ιδέα για το Θεό, ήταν ο Ισραηλιτικός. Και ο λαός αυτός, όπως και οι άλλοι λαοί, είχε τις θυσίες. Όχι βέβαια θυσίες ανθρώπων, αλλά ζώων. Είχαν και οι Ισραηλίτες το θυσιαστήριό τους, έναν τόπο δηλαδή αφιερωμένο στο Θεό, σαν να πούμε μια δική μας αγία τράπεζα. Σ’ αυτό τον τόπο, στο θυσιαστήριο, έκαιγε πάντα φωτιά, και όσοι Ιουδαίοι έπεφταν σε αμαρτήματα, έρχονταν στο θυσιαστήριο αυτό κ’ έφερνε ο καθένας ένα αρνί ή κατσίκι ή μοσχάρι και στο πρόσφερε στο Θεό. Ο ιερεύς το έσφαζε , το έκαιγε, και με αίμα του ζώου ράντιζε τον αμαρτωλό, που έφευγε με την ιδέα ότι τα αμαρτήματά του συγχωρέθηκαν. Είχαν δε και μια ωρισμένη μέρα του έτους, που γινόταν προσευχή και θυσία όχι για λίγους ανθρώπους, αλλά για όλο το λαό. Η ημέρα αυτή ονομάζεται η μέρα του εξιλασμού, δηλαδή ημέρα συγχωρέσεως όλων των αμαρτημάτων που διέπραξε ο λαός όλο το έτος. Θυσιάζαν τότε πρόβατα και μοσχάρια. Ο αρχιερεύς που λειτουργούσε έπαιρνε μια λεκάνη, τη γέμιζε με αίμα ζώων, και μ’ αυτό ράντιζε όλο το λαό.
****************
Χρόνια και χρόνια ο Ιουδαϊκός λαός θυσίαζε χιλιάδες, εκατομμύρια ζώα. Αν μάζευε κανείς το αίμα όλων αυτών των ζώων, θα έκανε ένα τεράστιο ποτάμι. Αλλ’ ο απόστολος Παύλος σήμερα, στην περικοπή που ακούσαμε, έρχεται και φωνάζει, ότι όλο αυτό το αίμα των μυριάδων ζώων, που χύθηκε στο θυσιαστήριο των Ιουδαίων, δεν έφτανε να συγχωρέση ούτε μια μικρή αμαρτία. Οι θυσίες αυτές, που είχε διατάξει ο Θεός, γίνονταν μόνο και μόνο για να θυμίζουν συνεχώς, ότι άνθρωπος είνε ένοχος απέναντι του Θεού και έχει ανάγκη συγχωρήσεως. Μια διαρκής υπόμνησις της αμαρτωλότητος του ανθρώπου ήταν οι θυσίες του αρχαίου κόσμου, αλλά και μια ζωηρή εικόνα της δίψας που αισθάνονταν οι προ Χριστού άνθρωποι για τη συγχώρησι των αμαρτιών τους.
Μια μόνο θυσία έσωσε την ανθρωπότητα, ένα μόνο αίμα. Αίμα αγνό και καθαρό από κάθε ίχνος αμαρτίας, αίμα αμόλυντο, το αίμα που έχυσε πάνω στο σταυρό ο Χριστός. Μόνο αυτό το αίμα στάθηκε ικανό να καθαρίση τον άνθρωπο από τις αμαρτίες, να τον συμφιλιώση με το Θεό, να φέρη την ειρήνη, την τάξι και την αρμονία στο σύμπαν.
Ναι, χριστιανοί μου! Μια σταλαγματιά από το αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού γίνεται μια θάλασσα, ένας ωκεανός, όπου πέφτουν και σβήνουν κ’ εξαφανίζονται τα αμαρτήματα του ανθρώπου, έστω και αν αυτά είνε σαν βουνά από αναμμένα κάρβουνα. Η θάλασσα νικά τη φωτιά· το αίμα του Χριστού νικά κάθε αμαρτία. Χωρίς το πολύτιμο αυτό αίμα ποιος μπορούσε να σωθή και να λυτρωθή; Αυτό ποτέ δεν πρέπει να το
λησμονήσουμε, και η ευγνωμοσύνη μας στο Χριστό πρέπει να είνε απέραντη!
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρώην Φλωρίνης: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: (Σύντομα κηρύγματα επί των Αποστολικών Περικοπών). Γ’ έκδοσις. 2000.
Παράβαλε και:
Κυριακή Ε των νηστειών: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., η φωτιά, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
