Η μεγαλύτερη αγάπη είναι εκείνη που φτάνει ως τα έσχατα όρια, ως το θάνατο. Η θυσία του Γολγοθά δείχνει την αγάπη, που ξεπερνάει κάθε όριο.
Ασύλληπτη υποταγή στην απαίτηση της θείας βουλής. Ο Θεός Πατέρας δέχεται τη θυσία του αγαπημένου αναμάρτητου Υιού για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου!
Καρφωμένα τα πόδια στο ξύλο του Σταυρού.
Μαστιγωμένο το αιμόφυρτο σώμα.
Γυρμένη η αγία κεφαλή.
Η οδυνώμενη αγάπη του Κυρίου, μια οδυνηρή θέα, συγκλονιστική, μέσα στο υψηλό μεγαλείο της εθελούσιας θυσίας Του!
Τα άγια χέρια, που άγγισαν απαλά τυφλά μάτια και τούς έφεραν φως, τα στοργικά χέρια που κινήθηκαν προς τον χωλό και στήλωσαν τα παραλυμένα γόνατα, που έπιασαν ανάλαφρα τη νεκρή κόρη και την έδωσαν γεμάτη ζωη στούς γονείς της, είναι καθηλωμένα τώρα στο επονείδιστο ξύλο.
Με τ’ ἁπλωμένα χέρια Του ο Υιός του Θεού προσκαλεί κι αγκαλιάζει όλους τούς ανθρώπους στο πέρασμα των καιρών και των χρόνων. Οσους λατρευτικά Τον πλησιάζουν και Τον ακολουθούν στο Γολγοθά και το κενό μνημείο κι όσους μέσα στούς αιώνες Τον αγνοούν, Τον αρνούνται ή Τον διώχνουν.
Ο περιορισμένος νους αδυνατεί να συλλάβει ότι η κατάχρηση της δικής μας ελευθερίας καθήλωσε τα χέρια του Υιού της ευδοκίας του Πατρός στο Σταυρό του μαρτυρίου και εκούσιο φορτίο Του έγινε η πανανθρώπινη αμαρτία.
Ο Θεός νικητής μέσα στον άφατο πόνο!
Η οδύνη και η εσχάτη ταπείνωση του Γολγοθά δεν αντιτίθεται στη δόξα Του, αλλά δημιουργεί τον αιώνιο θρίαμβό Του! Τα αγιογραφικά κείμενα, η Ορθόδοξη εικονογραφία και υμνολογία προσφέρουν κάποια δυνατότητα για προσέγγιση στο θαυμαστό γεγονός της Αναστάσεως, που έγινε με υπερφυσικό τρόπο, αθέατο από τα μάτια των θνητών.
Η βυζαντινή αγιογραφία, γι αὐτό το λόγο, δεν περιγράφει την Ανάσταση, αλλά ιστορεί τη νίκη του Κυρίου κατά του θανάτου στην υπέροχη εικόνα της «Εις ᾼδου καθόδου» που είναι γεμάτη φως κι ελπίδα! Θριαμβευτής κατέρχεται στο σκοτεινό Αδη με τον απαστράπτοντα χιτώνα και τη θεϊκή ακτινοβολία Του ο Κυριος της ζωής και συντρίβει τις πύλες Του, ποδοπατεί το κράτος του θανάτου. Με απλωμένα πάλι τα πανάχραντα χέρια Του, σε μια δυναμική τώρα κίνηση ανόδου, ενώ ανεμίζει ο ολόλαμπρος χιτώνας, έλκει από την άβυσσο τον Αδάμ και την Εύα και εγείρει τούς «απ αἰῶνος» νεκρούς.
Ο Αγιοπατερικός «στοχασμός» προσδιορίζει την κάθοδο του Αναστημένου Κυρίου στον Αδη ως «…θανάτου θάνατον, ελευθερίαν ψυχών…». «Ταύτα τοίνυν εισί τα των Χριστιανών θεία μυστήρια, αύτη η εγκεκρυμμένη της πίστεως ημών δύναμις, ην οι άπιστοι η δύσπιστοι… ουχ ορώσιν…» ( Αγιος Συμεών, ο Νεος Θεολόγος).
Το ανεξιχνίαστο μυστήριο της Αναστάσεως συντελείται μέσα μας μυστικά, εάν το θέλουμε, και ο Χριστός ενώνεται με τις ψυχές μας και ανίσταται ανασταίνοντας κι εμάς. Γεμίζουμε τότε με τη δύναμη της αγάπης Του, που κατέβηκε μέχρι τον Αδη… ………………………………………………………….
Η αγάπη του Χριστού, που φανερώθηκε ιδιαίτερα με το συγκλονιστικό γεγονός του Σταυρού, και η Ανάστασή Του, που θεμελιώθηκε με τη χωρίς τέλος αγάπη Του, μεταμορφώνει «μυστικώς» τη ζωη μας. Γι’ αὐτό ο Σταυρός και η Ανάσταση έχουν αδιάκοπη επικαιρότητα.
Το Πασχα της Ορθοδοξίας είναι η «εορτή των εορτών». Η επίγεια ζωη μας νοηματίζεται από την εορτή, τη γεμάτη αγάπη και φως!
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Απριλίου 2006
