Άνθρωποι που πιστεύουν με την καρδιά τους στον Θεό, όταν μπαίνουν στο ταξί, χαίρονται με τις εικό¬νες, που έχω στο ταμπλό, και που ακούω τον σταθ¬μό της Εκκλησίας. Αυτό τους δίνει την αφορμή να μου κά¬νουν κατάθεση ψυχής.
Θα σας διηγηθώ μια ακόμη αληθινή ιστορία μιας γλυκιάς και τρυφερής μαννούλας, που πιστεύει με όλη τη δύναμη της ψυχής της στον Θεό μας.
Το παιδί της από τροχαίο ήταν κλινικά νεκρό. Είκοσι ετών παλληκάρι, φοιτητής. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη. Το παλληκάρι οδηγούσε τη μηχανή του, όταν ένα αυτοκίνητο μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κι έπεσε κατευθείαν επάνω του. Στο Νοσοκομείο οι γιατροί το διασωλήνωσαν και το έβα¬λαν στην εντατική. Όταν έφτασαν οι γονείς στο νοσοκο¬μείο, οι γιατροί πήραν τον πατέρα παράμερα και του ανα-κοίνωσαν πως το παιδί ήταν κλινικά νεκρό. «-Νεκρό;» Εί¬πε με ξεψυχισμένη φωνή ο πατέρας. «-Δυστυχώς!» «-Πού είναι να το δούμε;» «-Το έχουμε στην εντατική! Ελάτε!» Μόλις το αντίκρισαν έπαθαν σοκ! Οι γιατροί τους έβγαλαν γρήγορα έξω. Είπαν στον πατέρα να ενημερώσει τη γυναί¬κα του. Εκείνος προσπάθησε να της το πει με τον καλύτε¬ρο τρόπο. Εκείνη δεν ήθελε να το πιστέψει. Του φώναξε: «-Μην το ξαναπείς αυτό. Το παιδί μου είναι ζωντανό!»
Οι μέρες περνούσαν οι γιατροί έλεγαν στον πατέρα πως δεν μπορούσαν να κρατήσουν άλλο το παιδί. Χρειάζο¬νταν το κρεβάτι της εντατικής για άλλους ασθενείς. Ο καη¬μένος τους παρακαλούσε να περιμένουν λίγο ακόμη. Και προσπαθούσε να πείσει τη γυναίκα του πως όλα τελείωσαν. Όμως εκείνη έλεγε: «-Το παιδί μου είναι ζωντανό, δεν έχει πεθάνει, δεν θα πεθάνει, ο Θεός δεν θα μου το πάρει!»
Οι μέρες και οι νύχτες κυλούσαν με πολύ πόνο- από το νοσοκομείο δεν έφευγαν καθόλου. Η μόνη ώρα που έφευγε η θλιμμένη μάννα ήταν κάθε βράδυ, όταν πήγαινε στο Εκκλησάκι του νοσοκομείου, να παρακολουθήσει τα πάθη του Ιησού μας, να προσευχηθεί και να παρηγορηθεί.
Έφτασε και το μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Κατέβηκε στην Εκκλησία να προσευχηθεί και να ακούσει το Χριστός Ανέστη! Ο άνδρας της στις δώδεκα παρά πέντε μπήκε μέσα στην εντατική, να κάνει Ανάσταση με το κλινικά νεκρό παιδί του. Ήταν και η νοσοκόμα της βάρδιας μέσα.
Η γυναίκα πήγε στην Εκκλησία και κάθισε πίσω στα τελευταία καθίσματα σε μια γωνία. Έκλαιγε και προσευχό¬ταν: «Χριστέ μου, γνωρίζω πως το παιδί μου είναι δικό σου. Εσύ μού το έδωσες, Εσύ θα μού το πάρεις. Όμως, Σε παρακαλώ, άφησε μου το λίγο ακόμη, άφησε το να τελειώ¬σει τις σπουδές του, να τον καμαρώσουμε επιστήμονα. Χριστέ μου! με την Ανάσταση σου, ανάστησε και τον Ανά¬σταση μου, Σε παρακαλώ-Σε παρακαλώ…» Λύγισαν τα γό¬νατα της από τον πόνο και προσπάθησε να στηριχτεί στην μπροστινή της καρέκλα, για να μη σωριαστεί τελείως. Μό¬λις άκουσε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ξέσπασε σε λυγμούς!
Σέρνοντας τα πόδια της βγήκε έξω από την Εκκλησία να πάει στο παιδί της. «Χριστός Ανέστη, Χριστός Ανέστη…» μονολογούσε και περπατούσε. Ξαφνικά αισθάνθηκε πολύ δυ¬νατή. Κάτι της έλεγε μέσα της πως το παιδί της ζει!
Χριστέ μου, το παιδί μου ζει! φώναξε και έτρεξε να πάει γρήγορα κοντά του. Άνοιξε απότομα την πόρτα της εντατικής και, πριν προλάβει να μιλήσει, ο σύζυγος της της είπε: «-Πού είσαι και το παιδί σε ζητάει;»
Τα λόγια της μάννας εκείνης ηχούν ακόμα ζωηρά στ’ αφτιά μου, όπως την ώρα που μου εξιστορούσε το γεγο¬νός:
-Καταλαβαίνεις τι έπαθα εκείνη την ώρα… Αγκάλια¬σα το παιδί μου, τον άνδρα μου, την νοσοκόμα, όποιον έβρισκα αγκάλιαζα. Τους φώναζα: Το παιδί μου Ζει-Ζει!!! Και ύστερα ξαναγύρισα στην Εκκλησία να ευχα¬ριστήσω τον Θεό.
Από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια, όμως δεν έχω πάψει να ομολογώ και να δοξάζω τον Κύριο μου και Θεό μου, όπου σταθώ και όπου βρεθώ.
Της λέω:
-Συγχαρητήρια, που αναγνωρίσατε πως η Ανάσταση του παιδιού σας είναι από τον Θεό! Και επίσης που δεν ξε¬χάσατε να ευγνωμονείτε τον Θεό μας, όπως γίνεται συνή¬θως.
-Κοπέλα μου! Τι να ξεχάσω; Το παιδί μου ή¬ταν νεκρό και αναστήθηκε!!! Καταλαβαίνεις, τι σου λέω;
-Καταλαβαίνω, κυρία μου.
Να λοιπόν που η δύναμη της πίστης ανασταίνει και νεκρούς!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
