Πότε, μάτια μου καημένα,
θα κλεισθήτε στη σιγή,
να χαρίσετε σ’ εμένα
ύπνο, ανάπαψη πικρή;
Αφουγκράσου! πως τ’ αηδόνι
λούφαξε στην ερημιά.
Άκουσ’, άκουσε τον γκιώνη·
παύει να μοιρολογά…
Και τ’ αστέρια, μαραμμένα
λουλουδάκια του Θεού,
σβηόνται, πέφτουν ολονένα
απ’ τον κάμπο τ’ ουρανού.
Και το πυροφάνι εχάθη,
που στην έρμη ακρογιαλιά
φέγγει του γιαλού τα βάθη
κι αντιλάμπει στη στεριά.
Κ’ η Λιαλιώ που τ’ αγναντεύει
με λαχτάρα, η λυγερή,
σφάλησε το τζάμι, φεύγει·
αχ! τι όνειρα θα ιδή…
Μοναχός εγώ αγρυπνάω,
νυχτερεύω μοναχός·
‘λεημοσύνη σας ζητάω,
νύχτα, δόλι’ αγάπη, φως!
Ναι, μα το ιερό σκοτάδι,
ναι, μα τ’ άστρο της αυγής,
ούτε ύπνος, για σημάδι,
στη γαλήνη αυτή της γης!…
Γίνε, νύχτα, συντροφιά μου,
στη βαθειά, άπειρη σιγή·
έλα μες στην αγκαλιά μου,
δος μου ανάπαψη πικρή.
(1903)
Από την συλλογή:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΑΠΑΝΤΑ
ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ
ΑΘΗΝΑ 1988
