Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής, ο εκ Γεωργίας: Η διδασκαλία του περί του πλησίον – ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ.

-Κάθε άνθρωπος που γεννιέται στον κόσμο είναι ο πλησίον σου. Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν πάει χαμένο αν το προσφέρεις στον πλησίον σου. Κάποτε στην έρημο πέθαινε ένας σκύλος από τη δίψα. Πέρασε από το δρόμο αυτόν ένας μοναχός και του έδωσε το νερό που είχε για τον εαυτό του και έτσι τον έσωσε. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε ο ουρανός και ακούστηκε φωνή: «Σε αυτόν που έσωσε τον σκύλο θα του συγχωρεθούν πολλές αμαρτίες». Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο σημαντικότερο είναι αν σώσουμε έναν άνθρωπο».

Ο π. Γαβριήλ σεβόταν πολύ τον κάθε άνθρωπο και δεν άφηνε κανέναν να τον περιμένει.
-Πώς μπορώ την ώρα που κάποιος με περιμένει εγώ να είμαι αμέριμνος ή να τρώω ήσυχα; Έλεγε.
-Έτσι τους δεχόταν όλους, τους έδινε ελπίδα και τους δίδασκε να φροντίζουν για τα αιώνια αγαθά. Πάντα περιφρονούσε το φαγητό του, για να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο.
-Αν ο άνθρωπος χρειάζεται τη βοήθειά σου, βοήθησέ τον αμέσως. Για να φας, πάντα προλαβαίνεις. Αν δεν το κάνεις αυτό, θα χάσεις τη Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί η Βασιλεία του Θεού κερδίζεται με προσπάθεια και την κατακτούν όσοι αγωνίζονται.1
1. Βλ. Ματθ. 11, 12.
Μια φορά που ο π. Γαβριήλ ήταν άρρωστος τον παρακάλεσαν να φάει κάτι.
-Τί λες, αδελφή; Μόλις τώρα ήμουν στη φυλακή και οι φυλακισμένοι σκοτώνονταν για μια μπουκιά ψωμί. Πώς να φάω λοιπόν; Απάντησε με πόνο.
Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του, αλλά αν κάποιος εργαζόταν σκληρά του έλεγε:
-Φτάνει, μην κουράζεσαι πολύ, να προσέχεις, παιδί μου.

Η ίδια η ζωή του π. Γαβριήλ ήταν παράδειγμα αυτοθυσίας. Και πάντα μας έλεγε: «Η ζωή σου είναι ζωή μου». Μια μέρα, ενώ ήταν άρρωστος, σηκώθηκε και ζήτησε να τον κατεβάσουν στο ναό. Τον βοήθησαν να κατέβει. Άρχιζε ο εσπερινός. Ο π. Γαβριήλ πήρε μέρος στην ακολουθία και μαζί με τον ιερέα μπήκε στο Ιερό. Εκείνη τη στιγμή έμπαινε και ένας νέος άπειρος μοναχός που τον είχε κυριεύσει απελπισία και σκόνταψε πάνω στον Γέροντα. Ο Γέροντας του μίλησε γλυκά, του έδωσε ελπίδα και παρηγοριά.
-Τον μοναχό μόνο ο μοναχός μπορεί να τον καταλάβει, του είπε και του θύμισε την υπομονή του Χριστού και το δρόμο της αρετής που είναι γεμάτος αγκάθια.
Αλλά όταν τελείωσε η ακολουθία, τον μάλωσε λίγο:
-Μήπως πράγματι νομίζεις ότι είσαι καλός; Πρέπει να είσαι σαν το χορτάρι. Οι άλλοι να σε ποδοπατούν κι εσύ να μην αντιδράς.
Ύστερα τον πήρε πάλι με το καλό και συνέχισε με ιστορίες από το Γεροντικό:
«Ήταν ένας μοναχός που είχε κοντά του έναν δόκιμο. Του λέει ο δόκιμος:
-Έπεσα, πάτερ.
-Να σηκωθείς, απάντησε ο μοναχός.
Πάλι πήγε ο δόκιμος και του λέει:
-Πάλι έπεσα…
-Τότε να σηκωθείς και πάλι, του απάντησε.
Ξαναπήγε τρίτη φορά κλαίγοντας:
-Πάλι έπεσα, πάτερ. Μέχρι πότε θα γίνεται αυτό;
-Μέχρι να σε καταλάβει σταθερά το καλό».
Όταν ο μοναχός έφυγε, ο π. Γαβριήλ γύρισε ξαφνικά, σκόνταψε στις σκάλες και έσπασε το πόδι του! Τον πήγαν στο κελί του με φοβερούς πόνους. Γι’ αυτό το γεγονός σχολίαζε ο ίδιος:
-Η καρδιά μου μού έλεγε να μην κατέβω. Εγώ όμως πήγα. Και βλέπεις τί έπαθα!
Έμεινε στο κρεβάτι για μήνες.
-Αυτό το πόδι θα με αποτελειώσει, προφήτεψε τότε.
Και, πράγματι, από τότε άρχισε η μια αρρώστια να διαδέχεται την άλλη. Συμφώνησε να πίνει φάρμακο. Το έβαζε κοντά στην εικόνα του Σωτήρα ή της Παναγίας και, αφού πρώτα προσευχόταν στη χάρη τους, ύστερα το έπινε. Όταν τον ρωτούσαν για τη υγεία του, απαντούσε:
-Καλό μου έκαναν τα φάρμακα, αλλά ξέρετε πότε ο γιατρός που με παρακολουθεί έπεσε σε σφάλμα; Όταν είπε: «Σε μια βδομάδα θα σε κάνω να σταθείς στα πόδια σου». Αν εκείνος με γιάτρευε και στεκόμουν στα πόδια μου, τότε που θα ήταν ο Θεός;

Ο άγιος υπέφερε από πολλές αρρώστιες, διότι το κελί του μονίμως το διαπερνούσε η υγρασία και το κρύο, αλλά η αγάπη για τους ανθρώπους του έδινε κουράγιο και υπομονή κι έλεγε:
-Όταν οι άνθρωποι έρχονται σε μένα και με θυμούνται, αναγνωρίζω την ύπαρξη του Θεού, διότι ο Χριστός βρίσκεται μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους.
Ο π. Γαβριήλ ήθελε να τους βοηθάει όλους. Πάντοτε τον βασάνιζε το αίσθημα ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που ζουν μέσα σε μεγάλη φτώχεια. Έλεγε:
-Τί να σώσει εμένα; Όταν εγώ έχω τουλάχιστον μια σκεπή. Μερικοί δεν έχουν ούτε κι αυτή. Εκείνοι λοιπόν να σωθούν!

-Πείτε μου τί είναι να θυσιάσεις τον εαυτό σου για τον πλησίον σου; Ρώτησε κάποιον ο Γέροντας.
-Να δεχτείς, για παράδειγμα, εσύ τις σφαίρες στη θέση του.
-Εγώ θα σου το πω πιο απλά: Ο πλησίον σου είναι σε δύσκολη κατάσταση. Είναι άρρωστος και χρειάζεται φάρμακα. Είναι μακριά. Θα του τα πας;
-Ναι, π. Γαβριήλ.
-Αν έχει κρύο και παγωνιά, θα αντέξεις;
-Ναι, π. Γαβριήλ.
-Και αν στο δάσος σου επιτεθούν λύκοι, δεν θα φοβηθείς;
-Όχι, δεν θα φοβηθώ!
Μετά από λίγη σιωπή, κατέληξε ο Γέροντας:
-Αυτή είναι η αυτοθυσία για τον πλησίον!

Γέροντα, αν κάποιος μου ζητήσει να του δώσω ένα σταυρό, κι εγώ δεν ξέρω αν αυτός είναι χριστιανός ή όχι και πώς θα τον χρησιμοποιήσει, πρέπει να του τον δώσω; Κι εκείνος απάντησε με αυστηρό ύφος:
-Γιατί το σκέφτεται αυτό; Αφού το Ευαγγέλιο γράφει: Όποιος σας ζητάει να του δίνετε.1 Πρέπει επομένως να το δώσεις.
1. Βλ. Λουκ. 6, 30.

-Πάτερ Γαβριήλ, αν έχω μόνο τόσα χρήματα όσα μου χρειάζονται για το δρόμο, πρέπει να τα δώσω στον ζητιάνο που θα μου τα ζητήσει; Τον ρώτησα.
-Εσύ τί λες; Στο Ευαγγέλιο γράφει: «Αν έχει δύο χιτώνες, δώσε τον έναν». Δεν λέει αν έχεις έναν, να τον δώσεις κι αυτόν. Αν δώσεις τα μόνα χρήματα που έχεις, και στο δρόμο σου συμβεί κάτι, εσύ θα κληθείς να απολογηθείς ενώπιον του Θεού. Κάτι τέτοιο αφορά μόνο τους μοναχούς κ όχι τους κοσμικούς.

-Αν δύο οπλισμένοι άνθρωποι μαλώσουν, πρέπει να παρέμβουμε; Μας ρώτησε μια φορά ο Γέροντας.
-Και βέβαια, π. Γαβριήλ, πρέπει, για να τους χωρίσουμε, απαντήσαμε εμείς με μεγάλη βεβαιότητα.
-Πόσο μεγάλη ανοησία! Και αν σας σκοτώσουν; Και για σας εντάξει, αλλά για τον πλησίον σας σκεφτήκατε ότι θα είστε υπαίτιοι που θα διαπράξει φόνο; Αν το λέει η καρδιά σας κι έχετε πιο πολλή δύναμη, τότε μπορείτε να ανακατευτείτε. Αν δεν μπορείτε, τότε να πείτε το «Πάτερ ημών» και όπως θέλει ο Θεός έτσι να γίνει!
-Να σκεφτώ για τον πλησίον μου, ακόμη και τη στιγμή που με σκοτώνουν για την πίστη μου;
-Τότε πρέπει να υπερασπιστείς την πίστη σου, διότι αν δεν την υπερασπιστείς, είσαι χαμένος.
-Ας υποθέσουμε ότι ένας ληστής αρπάζει την εικόνα από την εκκλησία και δεν μπορώ να του αντισταθώ, γιατί φαίνεται πιο δυνατός από μένα και μπορεί και να με σκοτώσει. Τί να κάνω;
-Όσοι κλέβουν πέφτουν στην αμαρτία της κλοπής. Αν κλέψουν άγια πράγματα, η αμαρτία τους είναι πιο βαριά. Και πάλι θα τους βαραίνει η αμαρτία της κλοπής και όχι του φόνου. Εκείνη τη στιγμή εσύ κάνε την προσευχή σου, πες το «Πάτερ ημών». Και αν προσπαθήσεις να τους σταματήσεις, κι αυτοί σε σκοτώσουν, τότε αυτοί εκτός από την κλοπή, θα διαπράξουν και φόνο! Η εκκλησιαστική περιουσία είναι του πατριάρχη. Αν εσύ, με την ευλογία του πατριάρχη ή του ηγουμένου προστατεύεις τα άγια, τότε πρέπει οπωσδήποτε να παρέμβεις. Αν, προστατεύοντας τα άγια σε σκοτώσουν, μπαίνεις στη Βασιλεία των Ουρανών ως μάρτυρας, διότι υπερασπίστηκες την πίστη σου. Και αν δεν τα προστατεύσεις, θα σου ζητηθεί ν’ απολογηθείς.

Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.