Τα δύο υνία – Γιάννη Περγιαλίτη.

Καινούργια και τα δυο υνιά˙
μα τόνα στ’ άροτρό του
σκουριάζοντας, σε μια γωνιά
περνούσε τον καιρό του.

Το δεύτερο όμως σαν υνί
ολοήμερα αλετρίζει
και με την όψη του στιλπνή
λαμποκοπάει, σπιθίζει.

Του κράζει τότε τ’ οκνηρό
στον τοίχο ακουμπισμένο:
-Πώς είσαι τόσο λαμπερό,
σα νάσαι ασημωμένο;

Μήπως δεν ήσουνα και συ
με σίδερο πλασμένο;
Ποιά μοίρα τάχατε χρυσή
σε βρήκε σκουριασμένο

και στη χρυσή της αγκαλιά
σούδωκε τέτοιο χρώμα;
-Την λέν τη μοίρα μου: Δουλειά,
την αγκαλιά της: Χώμα!

Γιάννης Περγιαλίτης.

Από το βιβλίο: Αναγνωστικόν της πέμπτης τάξεως του δημοτικού σχολείου. Ν. Κοντοπούλου – Δ. Κοντογιάννη, Γ. Καλαματιανού Θ. Γιαννοπούλου. Αθήναι 1952
Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Λογοτεχνικά, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.