-Είναι μεγάλη χάρη να ταΐζεις τα πουλιά. Ίσως μετά να μάθεις και τη γλώσσα τους, μας έλεγε ο π. Γαβριήλ.
Τον καιρό που έχτιζε την εκκλησία του τον έβλεπαν να ταΐζει τα πουλιά που μαζεύονταν στην αυλή του. Μια φορά τους έδωσε ψίχουλα από μπισκότο με κρέμα και αστειευόταν:
-Μέχρι τώρα απλώς τα ταΐζω. Σήμερα όμως τους έκανα βασιλικό τραπέζι!
-Μα πώς, π. Γαβριήλ; Μπορούν τα πουλιά να τρώνε γλυκό ή κρέμα; Ρώτησαν απορημένοι οι παρευρισκόμενοι.
-Μερικά από αυτά, ναι, και συνέχισε αραδιάζοντας είδη πουλιών που υπάρχουν: – Αυτός είναι σπίνος, αυτή σουσουράδα, αυτός σπουργίτης. Τόσο αγαπάνε αυτό το μέρος, που με τη χάρη του Θεού δεν φεύγουν. Το χειμώνα με επισκέπτονται και σταροκόρακες και καρακάξες και μου μιλάνε για χίλια δυο πράγματα και μου διηγούνται τι γίνεται στο χώρο τους. Δεν με πιστεύετε;
Όταν έμπαινε ο χειμώνας, φρόντιζε και τάιζε διάφορα ζώα και πουλιά. Άλλη φορά που κάποιος, βγαίνοντας από το ναό, έδιωξε ένα σκυλί πετώντας του μια πέτρα, ο π. Γαβριήλ στενοχωρήθηκε και του είπε θλιμμένος:
-Καλύτερα θα ήταν να μην ήσαστε στη Λειτουργία.
Στο κελί του πήγαινε συχνά ένα μικρό αδέσποτο σκυλί. Ο άγιος το χάιδευε με τόση αγάπη, που επηρέαζε με την αγάπη του αυτή και τους άλλους. Του έβαζε φαγητό και έλεγε:
-Κοίτα το καημένο, πεινάει.
Και το σκυλί βλέποντάς τον άρχιζε τα παιχνίδια. Έπειτα ηρεμούσε και κοιτούσε τον Γέροντα για ώρες. Κάποιος πιστός όμως μια μέρα του είπε κάπως ανήσυχος:
-Όταν τρώει και εσείς το χαϊδεύετε, μπορεί να σας δαγκώσει, Γέροντα. Δεν φοβάστε;
Ο π. Γαβριήλ γέλασε:
-Το ζώο διαισθάνεται το «κακό» στον άνθρωπο και αυτό του φέρνει εκνευρισμό. Γι’ αυτό και επιτίθεται.
Αρκετό καιρό μετά, κάποιοι σκότωσαν το σκυλί και ο Γέροντας πολύ θλιμμένος είπε:
-Δεν ξέρουν τι κάνουν. Το σκυλί με καταλάβαινε. Οι άνθρωποι, όχι.
Τέτοια ήταν η αγάπη του αγίου για όλη την κτίση, που αν κάποιος πατούσε ακόμη και το χορτάρι χωρίς λόγο τον επιτιμούσε αυστηρά:
-Εσύ έδωσες ζωή σ’ αυτά τα χορτάρια; Μπορείς να τα δημιουργήσεις; Αν δεν είναι απαραίτητο, γιατί χαλάς αυτό που μας έδωσε ο Κύριος;
Ενώ όταν του μιλούσαν για το κυνήγι, προειδοποιούσε αυστηρά:
-Ο Κύριος μας έδωσε τα οικόσιτα ζώα για να μην κυνηγάμε τα άγρια. Αν δεν έχεις οικόσιτο ζώο, τότε σου επιτρέπεται το κυνήγι, και μόνον εφόσον πεινάς μπορείς να σφάξεις ένα ζώο.
Την ώρα που συνομιλούσε μια μοναχή με τον π. Γαβριήλ ανέβηκε ένα ποντίκι στο πόδι της κι άρχισε να τρέχει πάνω της. πανικόβλητη, κοίταξε τον Γέροντα και το ποντίκι μαρμάρωσε αμέσως κι έπεσε κάτω.
-Αύριο θα βάλω φάρμακο να ψοφήσουν όλα τα ποντίκια, είπε αγανακτισμένη η μοναχή.
-Μην τα σκοτώσεις, λυπήσου τα. Και στο στρώμα μου τρέχουν, αλλά δεν μ’ ενοχλούν. Δεν πειράζει. Ας βρίσκονται, την παρακάλεσε ο Γέροντας.
Την άλλη μέρα δεν ξαναεμφανίστηκε ούτε ένα ποντίκι.
-Πάτερ, πού είναι τα ποντίκια; Ρώτησε η μοναχή.
-Παρακάλεσα τον άγιο Νικόλαο και έφυγαν όλα, απάντησε χαμογελώντας.
Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
