Τα ψιλά κομποσχοίνια – Ιερομ. Προδρόμου Νεοσκητιώτου.

Είχε περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη μου επίσκεψη, αλλά κάτι με τραβούσε να ξαναεπισκευθώ τον γέροντα. Επεδίωξα αυτή τη φορά να είμαι μόνος μου, δια να συζητήσω πιο άνετα προσωπικούς μου προβληματισμούς. Ήμουν βέβαιος δια την πνευματική μου ωφέλεια που θα προέκυπτε.
Στην πορεία μου προς την «Παναγούδα» πέρασα δια να αφήσω κάποια βιβλία για βιβλιοδεσία εις τον Διακο-Νήφωνα τον βιβλιοδέτην και δέχθηκα από τον καλοκάγαθο γέροντα το πείραγμα, λέγοντάς μου: Και συ στον Άγιο πάς;
Δεν με πείραξε όμως ο λόγος του, είχα άλλωστε ακούσει και από πιο επίσημα χείλη ανάλογα σχόλια. Αργότερα έμαθα ότι ο ίδιος γέροντας σε μια διαπίστωσι – διαμαρτυρία – του γέροντος Παϊσίου, ότι τον επισκέπτονται πολλοί προσκυνηταί του απήντησε με πολύ απλότητα: Καλά να πάθης! Ποιός σου είπε να γίνης Άγιος;
Πολλές φορές η αρετή και η αγιότητα δεν αναγνωρίζονται εύκολα, γι’ αυτό και αμφισβητούνται και εύκολα. Αυτό όμως λειτουργεί σαν δεικλίδα ασφαλείας για τον εργάτη της αρετής, διότι ταπεινώνεται περισσότερο και διαφεύγει την τυχόν ζημία εκ των επαίνων.
Ο λόγος του Κυρίου «ουκ έστι προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού» (Ματθ. 13, 57) βρίσκει εφαρμογή πολλές φορές και ιδιαίτερα στους καιρούς μας, που – αμφισβητούνται υπό πολλών οι πνευματικές αξίες.
Η απλότητα, η ευλογημένη αυτή αρετή, κατακοσμεί πολλούς αγιορείτες μοναχούς και αυτή τους κάνει αγαπητούς και συμπαθείς εις όλους. Κάποιες φορές όμως συμβαίνει να μην αντιλαμβάνονται και να μην κατανοούν καταστάσεις και συμπεριφορές διαφορετικές απ’ αυτές που ζουν. Είναι βέβαιον ότι ο απλός δεν σκανδαλίζει με τον λόγον και τις πράξεις του.
Όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος, «Απλότης εστίν έξις αργή προς το κακόν» και επομένως όταν εκφράζεται ο απλούς δεν υπάρχει ούτε δόλος ούτε κακή διάθεσις.
Έφθασα καταχαρούμενος εις την «Παναγούδα» και χτύπησα με αγωνία το σιδηράκι της αυλόπορτας. Άραγε θα μου ανοίξη ο γέροντας; Με το τρίτο χτύπημα εμφανίσθηκε και ήλθε να μου ανοίξη το συρματόπλεγμα.
Εσύ είσαι βρε παιδί ο Χερουβείμ; Εσύ πλέκεις τα ψιλά τα κομποσχοίνια; Πώς τα καταφέρνεις και δεν κρατάς και σουράβλι; Για να δω τα χέρια σου, έχεις νύχια και τραβάς τις θηλιές;
Όχι, του απήντησα, έχουν συνηθίσει τα δάκτυλά μου.
Να με ενθυμείτο ο γέροντας από την πρώτη μου επίσκεψι; Πέρασαν αρκετά χρόνια και τον επισκέπτονται τόσοι πατέρες!
Τόσο δυνατό μνημονικό έχει;
Ήταν λοιπόν αποκαλυπτική η συνάντησις;
Μου τόνωσε την παραμονή μου στο μοναστήρι και μου μίλησε δια την αγάπη του Θεού προς εμάς τους μοναχούς, και δια την ιδιαίτερη εύνοια της Παναγίας μας, και τις υποσχέσεις της στον άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη.
Μου εξήγησε το νόημα της λέξεως «αρχοντιά» που αρκετά χρησιμοποιούσε. Δεν πρέπει να ζητούμε τίποτε από τους άλλους αλλά να απαιτούμε μόνον από τον εαυτό μας.
Πρέπει να μιμούμεθα τον Κύριόν μας που σέβεται την ελευθερία μας και μας λέγει: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». (Ματθ. 16, 24). Με αρχοντιά μας καλεί ο Θεός, εν αντιθέσει με τον διάβολο που στανικώς προσπαθεί να μας κερδίση.
Με την αρχοντιά σου λοιπόν θα ξεπερνάς όλα τα προβλήματα του Κοινοβίου.
Μην βάζεις μπροστά τη λογική, διότι θα χάσεις την καλογερική.
Στους λογισμούς μου να εγκαταλείψω το κοινόβιο δια να κάνω περισσότερη άσκηση, μεταξύ των άλλων συμβουλών του μου εξήγησε ότι είναι πόλεμος όλων των αρχαρίων αυτός, και πρέπει να αποδιώχνω τέτοιους λογισμούς.
Δεν θα ξεχάσω όμως και την φράσι του που με έβαλε κυριολεκτικά εις την θέσιν μου. Όταν δεν υπάρχει απόθεμα πνευματικό και βγει ο μοναχός εις την έρημο, το καλοκαίρι θα κυνηγά τα τζιτζίκια και τον χειμώνα τα ποντίκια.
Ένας εκ των ισχυρών μοναχικών πειρασμών είναι και ο λογισμός φυγής εκ του κοινοβίου.
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει σχετικώς:
«Το ότι πολεμούμεθα να αναχωρήσωμε από τον τόπο της ασκήσεώς μας, αποδεικνύει ότι εκεί ευαρεστούμε τον Θεό εφ’ όσον το να μας πολεμή ο εχθρός σημαίνει βέβαια ότι και εμείς τον πολεμούμε». (Κλίμαξ Λογ. Δ’ περί υπακοής).
«Οι απρόκοπτοι κοινοβιάτες επιθυμούν την ησυχαστική ζωή και οι ησυχαστές μακαρίζουν τους κοινοβιάτες και αυτά τα υποκινεί ο διάβολος δια να οδηγήση αμφοτέρους στο ναυάγιο.
Πρέπει λοιπόν να είμεθα σταθεροί στον τόπο της ασκήσεώς μας και να μη μετακινούμεθα εύκολα. Ας έχουμε παραδείγματα τα δένδρα που εάν μεταφυτεύονται συχνά δεν ριζώνουν, ενώ εάν παραμένουν εκεί που πρωτοφυτεύθηκαν έστω και εάν σείωνται από τους ανέμους, ρίχνουν βαθιές ρίζες, έτσι και όσοι ζούνε σε υπακοή αποκτούν δυνατές και ακλόνητες ψυχές». (Κλίμαξ Λογ. Δ’ περί υπακοής).

Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.