Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 183-ο τεύχος (Μαϊου – Ιουνίου του 2020) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Οι μικροί – μεγάλοι πρωταγωνιστές της ζωής μας είναι τα παιδιά μας. Γι αὐτά νοιαζόμαστε, γι αὐτά κοπιάζουμε, γι αὐτά δημιουργούμε. Αυτά προσδοκούμε να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, αυτά ελπίζουμε να διορθώσουν τα λάθη μας, αν τα λάθη αυτά δεν προλάβουν να τα’ ἀφανίσουν.
Γιατί οι αγαπημένοι μας πρωταγωνιστές συχνά είναι τραγικοί ήρωες, παγιδευμένοι και δυστυχισμένοι μέσα σε μια γονική αγάπη, νόθα και αλλοτριωμένη. Αυτό αποδεικνύουν τα γεγονότα που σχετίζονται με την παιδική παραβατικότητα και συγκλόνισαν το πανελλήνιο τον τελευταίο καιρό. Αυτά τα ενδοχώρια προϊόντα παιδικής και εφηβικής βίας και εγκληματικότητας έφεραν στην επιφάνεια την ευθύνη και τα λάθη των ενηλίκων, των γονέων και των παιδαγωγών.
Το θέμα είναι πολυσύνθετο, εδώ όμως θα αναφερθούμε σε μία σοβαρή πτυχή του, όπως έρχεται στο φως από σχετική δημοσιογραφική έρευνα. Πρόκειται για την «παιδοφοβία» των γονέων που καλύπτει την παραβατικότητα των ανηλίκων. Στην πραγματικότητα οι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με τα τραγικά λάθη που διέπραξαν στην ανατροφή των παιδιών τους, καθώς αγνόησαν παντελώς την πνευματική και θρησκευτική διάσταση της αγωγής. Αυτά φοβούνται να ομολογήσουν, καθώς δικαιολογούν και συγκαλύπτουν την ενοχή των παραστρατημένων παιδιών τους.
Η επιστημονική άποψη καταδεικνύει ότι «οι γονείς έχουν λάθος προσανατολισμό. Παραπονιούνται ότι έχουν πολλά να κάνουν και δεν τους μένει ελεύθερος χρόνος για ν’ ἀπολαύσουν τη σχέση τους με το παιδί. Η έλλειψη επικοινωνίας, όμως, είναι ένας παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε παραβατικότητα ή σε αδράνεια ένα παιδί»2.
Κι ενώ τα παιδιά ζητούν κατανόηση και επικοινωνία, οι γονείς με τις πολλαπλές υποχρεώσεις, τις περιστάσεις τους, αλλά κυρίως με την υλιστική, ασφυκτικά ενδοκοσμική και α-πνευματική θεώρηση της ζωής, αποξηραίνουν τις ευαίσθητες ψυχές των παιδιών από την τρυφερότητα και την θεόσδοτη αναζήτηση του αιώνιου. Δεκάξι αιώνες πίσω το επεσήμανε με ιδιαίτερα σκληρή, αλλά αφυπνιστική γλώσσα ο ιερός Χρυσόστομος• « Από πουθενά αλλού δεν προέρχεται η διαστροφή των παιδιών παρά από το υπερβολικό ενδιαφέρον για τα βιωτικά. Με το ν’ ἀποβλέπουν δηλαδή μόνο σ’ ἐκεῖνα και με το να μη θέλουν ν’ ἀσχοληθοῦν με τίποτε άλλο, αναγκάζονται ν’ ἀμελοῦν μαζί με τη δική τους ψυχή και τα παιδιά. Αυτούς τούς πατέρες — και ας μη νομίσει κάποιος ότι αυτό που λέω τώρα είναι αποτέλεσμα θυμού — θα τούς χαρακτήριζα χειρότερους από τούς παιδοκτόνους»3.
Η συναισθηματική και οντολογική απουσία των γονιών στρέφει τα παιδιά στη νοσηρή συντροφικότητα της τηλεόρασης, με όλα τα γνωστά θλιβερά επακόλουθα. Ηδη το έγκλημα έχει διαπραχθεί και η τιμωρία δε θ’ ἀργήσει να επιβληθεί. Η κοινή γνώμη θα μάθει ότι ο εγκληματίας ήταν ανήλικος, αλλά ο κοινός νους κατανοεί ότι άλλος προκάλεσε τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος. Και ναι μεν τα πορίσματα της ανατομίας του εγκλήματος θέτουν το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων», αλλά η λύση βρίσκεται αποκεκαλυμμένη εκ Θεού στην αποστολική διδαχή• «οι πατέρες… εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ( Εφεσ. στ´ 4).
Τη φράση αυτή σχολιάζει ο καθηγητής Παν. Τρεμπέλας• « Εφ ὅσον οι πατέρες είναι λογικά όντα, έχουν υποχρέωσιν να φροντίζουν και δια την λογικήν φύσιν των τέκνων των, μεριμνώντες και περί της πνευματικής παιδεύσεως και μορφώσεως αυτών. Εφ ὅσον δε είναι και Χριστιανοί, οφείλουν κατά παιδείαν χριστιανικήν να παιδαγωγούν τα τέκνα των… Εάν δε, θεωρήται ασυγχώρητο το να αφήνη γονεύς τις το τέκνον του αγράμματον, πόσω μάλλον ασυγχώρητον παρουσιάζεται το να μη διδάσκη αυτό περί των μεγάλων και υψηλών αληθειών της θρησκείας, εκ των οποίων εξαρτάται το αιώνιον μέλλον του;».
Αν προσμετρήσουμε την παιδαγωγική μας με μέτρο τον αλάθητο λόγο του Θεού, θα αντιληφθούμε πόσο αδικούμε τα παιδιά που Εκεῖνος μας χάρισε.
………………………………………………………………….
Ποσο αδικημένοι είναι οι αγαπημένοι μας;
Οσο υποβαθμίζουμε την γονεϊκή μας ιδιότητα σε πάροχο υλικών αγαθών στα παιδιά, τόσο αδικούμε τα παιδιά ως θεϊκές εικόνες με αθάνατη ψυχή, που αναζητούν συνοδοιπόρο και χειραγωγό για το μεγάλο ταξίδι της ζωής, από δω ως την αιωνιότητα.
Φιλοθέη Χ.Τ.
__________
1. Θεοχάρη Ελλη, « Αμαρτίες τέκνων, ανοχή γονέων», εφημ. Πολίτης, φ. 73, 2-8 Νοεμβρίου 2006, σελ. 6-7.
2. Αγραφιώτη Μαγδ., εφημ. Πολίτης, φ. 73, 2-8 Νοεμβρίου 2006, σελ. 7.
3. «Προς τους πολεμούντας τοις επί το μονάζειν ενάγουσιν», Γ´, ΕΠΕ 27, 456-470, (προσαρμογή).
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 2007.
