Μέσα στο ταξί, καθημερινά ακούω γιά πολλούς χωρισμούς και προβληματίζομαι- τι άραγε να φταίει; Σας ακούω πολύ προσεκτικά, σ’ αυτά που μου λέτε. Διαπίστωση μου είναι πως ένας από τους λόγους του χωρισμού είναι η ζήλεια, που υποσυνείδητα λειτουργεί στους υποτιθέμενους φίλους σας.
Δηλαδή, σας ακούω στο τηλέφωνο να λέτε: «Τι έγινε, ρε φιλαινάδα, παντρεύτηκες και μας ξέχασες; Και άλλοι παντρεύτηκαν και δεν έκαναν έτσι. Σιγά μωρέ!»
Άλλο μεγάλο λάθος• Σαββατόβραδο μέσα στο ταξί, τρεις φίλες παίρνουν τηλέφωνο την τέταρτη: «Έλα, τι κά¬νεις, μέσα θα μείνετε σήμερα;» Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η απάντηση είναι ναι. «Κάτσε, μωρέ, να φυλάς τον κανακά¬ρη σου! Εμείς πάμε στο συνηθισμένο μπαράκι, είμαστε όλες μαζί- ξέρεις τι χάνεις, ε;» Και χασκογελάνε κλείνο¬ντας της το τηλέφωνο.
Αυτά λένε και οι άνδρες στους φίλους τους παντρε¬μένους. Άλλοι πάλι, αν τους κάνουν παράπονα οι φίλοι τους για τον, ή τη σύντροφο, η απάντηση είναι: «Εγώ στα έλεγα, εσύ δεν μ’ άκουγες! Βρε, η παροιμία λέει: απάτησε τον άνδρα σου και μάγια μην του κάνεις. Τώρα το μόνο που σου μένει- στείλ’ τον (ή στείλ’ την) στον διάβολο!»
Τι ωραίες συμβουλές! Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς!
Αν θέλετε να είστε σωστοί φίλοι, σταματήστε αυτά που λέτε, γιατί δημιουργείτε σοβαρό πρόβλημα στο ζευγά¬ρι. Όσο και αν νομίζετε πως αυτά τα λέτε για πείραγμα, οι σύζυγοι λειτουργούν υποσυνείδητα αρνητικά ο ένας απέ¬ναντι στον άλλον. Σε κάποιο μικροκαυγαδάκι αρχίζουν να σκέφτονται τα λόγια των φίλων τους: «Μωρέ! Δίκιο έχει ο φίλος μου (ή η φίλη μου)• αυτός δεν έκανε για μένα- λάθος που τον παντρεύτηκα!»
Και αν έχουν κάνει και παιδί; Εκεί είναι πιο μεγάλο το δράμα. Νιώθουν καταπιεσμένοι τόσο πολύ, που νομί¬ζουν πως θα σκάσουν. Έτσι μπαίνουν στο δρόμο του χωρι¬σμού.
Και αφού χωρίσουν, έρχεται το μεγαλύτερο δράμα. Έρχεται ο πόνος, η πίκρα, η μοναξιά και στο τέλος η μετά¬νοια και ο άκαρπος απολογισμός: Γιατί χώρισα; Αφού αγα¬πιόμασταν. Και οι φίλοι; Πού είναι τώρα που πονάω; Από¬ντες όλοι! Στο γλέντι μαζί, στον πόνο χώρια!
Φίλοι μου, οι αρχαίοι προγονοί μας έλεγαν: «Λ0 φί¬λος τεν φίλον av κινδύνοις γιγνώσκει». Δηλαδή ο φίλος τον φίλο τον αναγνωρίζει στους κινδύνους και στις μεγά¬λες δυσκολίες- όχι στις εύκολες καταστάσεις, στις χαρές και στα γέλια. Βασική προϋπόθεση της φιλίας είναι η αγά¬πη, η θυσία, ο σεβασμός, η αφοσίωση, η φροντίδα και προπαντός η συμπαράσταση. Αν δεν δώσουμε όλα αυτά, δεν μπορεί να υπάρξει σωστή φιλία.
Μπορεί να μην έχουμε οικογένεια- αν όμως έχουμε έναν αληθινό καρδιακό φίλο, και μάλιστα πιστό στον Θεό, μπορεί να μας γεμίζει τα κενά, μπορεί να μας κάνει να νιώ¬θουμε ασφαλείς και να μας στηρίζει στον αγώνα της ζωής.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
