Εσκόπευα να σιωπήσω απέναντι στην κοσμιότητά σου, λογιζόμενος ότι με την ψυχή συμβαίνει ό,τι και με ένα μάτι που πάσχει από φλεγμονή. Αυτό δηλαδή το μάτι και το πιο απαλό πράγμα να το εγγίσει, ερεθίζεται. Έτσι αισθάνεται και η ψυχή που έχει τραυματιστεί από βαριά θλίψη, όταν πάει κανείς να της μιλήσει. Γιατι τα λόγια όσο και αν είναι παρηγορητικά, όταν λέγονται την ώρα που η ψυχή πάσχει και αγωνιά, της φαίνονται πολύ ενοχλητικά. Επειδή όμως σκέφθηκα ότι τώρα έχω να κάνω με Χριστιανή, εκπαιδευμένη στα θεία από πολύ καιρό και πεπειραμένη στα ανθρώπινα, ενόμισα ότι δεν θα ήταν σωστό να παραλείψω το καθήκον μου.
Γνωρίζω ποια είναι τα σπλάγχνα των μητέρων, και ιδιαίτερα όταν θυμηθώ τους δικούς σου καλούς και ήμερους τρόπους προς όλους, λογαριάζω πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο πόνος για τη συμφορά που σε έχει βρει τώρα. Έχασες γιό, τον οποίο, όσον ζούσε, μακάριζαν όλες οι μητέρες, και εύχονταν τέτοιοι να είναι και οι δικοί τους γιοί. και όταν πέθανε, έκλαψαν σαν να είχε θάψει κάθε μία τον δικό της. Ο θάνατος εκείνου υπήρξε πλήγμα στις δύο πατρίδες (εννοεί και του πατέρα και της μητέρας του), την δική μας δηλ. και την χώρα των Κιλίκων. Με εκείνον μαζί έπεσε και το μέγα και ένδοξον γένος (σημ: Ίσως το πεθαμένο παιδί να ήταν μονάκριβο, οπότε με τον θάνατό του ξεκληριζόταν η γενιά τους), κατέρρευσε σαν να μετακινήθηκε η βάση του. Ω συναπάντημα πονηρού δαίμονος! Πόσο τρομερό κακό μπόρεσε να προκληθεί! Η γη, για εσένα που αναγκάστηκες να υποφέρεις ένα τέτοιο πάθος, και ο ήλιος ασφαλώς θα έφριτταν, αν είχαν αίσθηση μπροστά σ’ εκείνο το σκυθρωπό θέαμα! Και τι μπορεί να πει κανείς, άξιο να εκφράζει όσα του υπαγορεύει η απελπισία της ψυχής;
Αλλά, όπως διδαχθήκαμε από το Ευαγγέλιο, τα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι έξω από τη θεία Πρόνοια, γιατί ούτε σπουργίτης δεν πέφτει χωρίς το θέλημα του Πατέρα μας. Ωστε ό,τι έχει συμβεί, έγινε με το θέλημα του Δημιουργού μας. και ποιος μπορεί να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού; Ας δεχτούμε λοιπόν το συμβάν. Διότι με την δυσανασχέτηση, ούτε αυτό που έχει γίνει διορθώνουμε, επί πλέον δε καταστρέφουμε τους εαυτούς μας. Ας μη κατηγορήσουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, διότι είμαστε πολύ αμαθείς, για να ελέγχουμε τις ανέκφραστες κρίσεις Του. Τώρα ο Κύριος δοκιμάζει την αγάπη σου σ’ Εκείνον. Τώρα έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις με την υπομονή σου την μερίδα των Μαρτύρων. Η μητέρα των Μακκαβαίων είδε τον θάνατο των παιδιών της και δεν εστέναξε, ούτε έχυσε άσκοπα δάκρυα, αλλά ενώ έβλεπε τα παιδιά της να φεύγουν από τη ζωή με σκληρά βασανιστήρια, είχε ευχαριστιακά βιώματα προς τον Θεό. Γι΄ αυτό και κρίθηκε και από τον Θεό και από τους ανθρώπους τέλεια και καταξιωμένη Χριστιανή. Μεγάλη η συμφορά, το ομολογώ και εγώ.
Μεγάλοι όμως και οι μισθοί που ο Κύριος έχει ετοιμάσει για όσους κάνουν υπομονή. Όταν έγινες μητέρα και είδες το παιδί σου και ευχαριστούσες τον Θεό, γνώριζες οπωσδήποτε ότι είσαι θνητή και ότι εγέννησες θνητό. Τι το παράδοξον λοιπόν, που ο θνητός πέθανε; Μήπως σε στενοχώρησε που πέθανε πρόωρα; Δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν δεν ήταν τώρα ο κατάλληλος καιρός να φύγει. Γιατί εμείς δεν ξέρουμε τι συμφέρει την ψυχή μας, ούτε γνωρίζουμε προθεσμίες στην ανθρώπινη ζωή. Στρέψε τα μάτια σου γύρω σε όλο τον κόσμο όπου κατοικείς, και θα κατανοήσεις ότι όλα όσα βλέπουμε είναι θνητά, και ότι υπόκεινται όλα στη φθορά. Κοίταξε επάνω στον ουρανό. Κάποτε και αυτός θα διαλυθεί. Κοίταξε τον ήλιο. Ούτε και αυτός θα παραμείνει. Τα αστέρια όλα, τα ζώα της ξηράς και των υδάτων, η ίδια η γη, όλα είναι φθαρτά, όλα έπειτα από λίγο δεν θα υπάρχουν. Ας είναι λοιπόν η σκέψις όλων αυτών παρηγοριά για ό,τι σου έχει τώρα συμβεί. Μην μετράς την συμφορά στο βάθος της, γιατί τότε θα σου φανεί αφόρητη. Αν όμως το συγκρίνεις με όλα τα ανθρώπινα, τότε θα βρεις παρηγοριά. Πάνω δε από όλα έχω να σου πω εκείνο το σπουδαίο: Λυπήσου τον σύζυγόν σου. Να παρηγορεί ο ένας τον άλλο. Μην κάμεις σκληρότερη την συμφορά με το να σε βλέπει να καταστρέφεις από τη στενοχώρια τον εαυτό σου.
Και με λίγα λόγια” έχω τη γνώμη ότι δεν υπάρχουν λόγια τέτοια που να μπορούν να χαρίσουν σε αυτό τον πόνο σας παρηγοριά. Πιστεύω ότι αυτή τη δοκιμασία θα την ξεπεράσετε μονάχα με την προσευχή. Εύχομαι λοιπόν ο ίδιος ο Κύριος να αγγίξει την καρδιά σου με την ανέκφραστη δύναμή Του, και να ανάψει με αγαθούς λογισμούς το φως στην ψυχή σου, ώστε να βρεις εντός σου της παρηγοριάς τις αφορμές.
