(Ματθ. δ, 18 -22. Μάρκ. α, 16- 20)
Καθώς ο Ιησούς περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδέρφια, τον Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδελφό του τον Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες.66
«Ακολουθήστε με», τους λέει, «και θα σας κανω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα από εκεί, είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδελφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάικο μαζί με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυά τους. Τους κάλεσε, κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν.67
ΣΧΟΛΙΑ
(66) «Καθώς ο Ιησούς περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδέλφια, τον Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδελφό του τον Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες».
Σημειώσατε δε την ακριβολογίαν του Ευαγγελιστού: αφού είπεν ότι έβαλλον το δίκτυον εις την θάλασσαν, προσέθεσε και το ήσαν γαρ αλιείς»˙ δια να μη αμφιβάλλη κανείς, ότι οι πρώτοι μαθηταί του Χριστού ήσαν αλιείς, δηλαδή άνθρωποι πτωχοί και απλούστατοι και αγράμματοι. Τοιούτους δε κήρυκας του Ευαγγελίου εξέλεξεν ο Θεός, «Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον αυτού» (Α’ Κορ. α’ 29). Ούτε βασιλείς καυχώνται, ότι με τον φόβον και την καταπίεσιν υπέταξαν τους ανθρώπους εις την πίστιν, ούτε πλούσιοι, ότι δια χρημάτων εκέρδησαν τας γνώμας, ούτε σοφοί, ότι δια της σοφίας και της ρητορικής τέχνης υπεσκέλισαν τον νουν˙ ουδεμία, λέγω, ανθρωπίνη δύναμις δύναται να καυχηθή. Ότι ήπλωσε την εις Χριστόν πίστιν˙ «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη˙ και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά˙ και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση˙ όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον αυτού» (Α’ Κορ. κζ’ 28-29).
Όλον το καύχημα της πίστεως είναι θείον, όλον είναι έργον της θείας χάριτος. Δύο δε αδελφούς πρώτους μαθητάς αυτού εκάλεσεν ο των πάντων δεσπότης, ίνα διδάξη, ότι πάντες οι χριστιανοί είναι αδελφοί και αδελφικήν αγάπην έχουσι προς αλλήλους: όθεν και έλεγεν, «Εν τούτω γνώσονται πάντες, ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωάν. ιγ’ 3-5). Διατί δε άραγε εκάλεσεν αυτούς κατ’ εκείνην την ώραν, κατά την οποίαν έρριπτον τα δίκτυα εις την θάλασσαν; Δια τούτου εφανέρωσεν εις ημάς, ότι έργον του Αποστόλου και Ιεροκήρυκος είναι όχι να σώση τους ακούοντας, αλλά μόνον να απλώση της διδασκαλίας το δίκτυον˙ ο ιεροκήρυξ, οπόταν κηρύξη, και ο πνευματικός πατήρ, οπόταν νουθετήση και συμβουλεύση, ετελείωσε το αποστολικόν αυτού έργον. Εάν δε συ, αφού ακούσης τους λόγους των, δεν επιστρέψης από των αμαρτιών σου, αυτός μεν έχει τον μισθόν αυτού δια τον κόπον του κηρύγματος, συ δε την καταδίκην δια την σκληρότητα της καρδίας σου: διότι έργον μεν αυτού είναι να διδάξη και συμβουλεύση: έργον δε ιδικόν σου είναι
να υπακούσης και διορθωθής.
Στοχασθήτε δε του Θεού την οικονομίαν: ο Θεός ωκονόμησε, να ευρεθώσι δύο άνθρωποι, αδελφοί κατά σάρκα, πτωχοί κατά την κατάστασιν, αμαθείς κατά την γνώσιν, αλιείς κατά την τέχνην, εκλεκτοί κατά την προαίρεσιν, ρίπτοντες το δίκτυον εις την θάλασσαν της Γαλιλαίας. Ότε δε ταύτα η του Θεού πρόνοια προητοίμασε, τότε ο μονογενής αυτού Υιός, ελθών εκεί, λέγει προς αυτούς˙ «δεύτε οπίσω μου…»
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.)
(67) «Τους κάλεσε, κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν».
Αγαπητοί, δια τους πολλούς η θρησκεία του Ναζωραίου είναι ωραία, θελκτική, άξια όλων των εγκωμίων, όταν παρουσιάζεται ως μία ψυχαγωγία. Ωραία η μουσική της, όταν με την καλλιφωνίαν των ψαλτών μας μετεωρίζει εις τα ύψη. Ωραία η ρητορεία των αμβώνων της, όταν διάσημοι ρήτορες συναρπάζουν την ψυχήν μας. Ωραία τα θρησκευτικά βιβλία, και υπέροχοι μοναδικαί αι σελίδες της Αγίας Γραφής. Ωραία τα πάντα. Άλλ’ όταν η θρησκεία παρουσιασθή ως θυσία, ως μαρτύριον, ως σταυρός, τότε αρχίζει η τρομακτική διαρροή των οπαδών. Εκ των 1000 ούτε πέντε δεν θα μείνουν πλησίον του Ιησού όταν θα ζητήση δάκρυα και αίμα! Ίδετε οπόσα πλήθη λαού συνέρρευσαν πλησίον Του, όταν επληροφορήθησαν ότι έχει την δύναμιν να πολλαπλασιάζη άρτους και να τρέφη χιλιάδας. Αλλά πόσοι έμειναν πλησίον Του κατά την ώρα των πειρασμών Του, του μεγάλου μαρτυρίου Tου, κατά την ώραν των πειρασμών Του, της υψίστης θυσίας Του; (ΜΑΤΘ. 4, 18-23)
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.).
Από το βιβλίο: «Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα», Α’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή Β. Ματθαίου: η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., λόγος του Οσίου πατρός ημών Βασιλείου Επισκ. Σελευκείας.
Κυριακή Β. επιστολών: το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ, «μόνον ο Θεός» – λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
