Είναι αλήθεια αδιάσειστη πια. Και τρομάζουμε όλοι στην πορεία της όπισθεν. Στην πορεία την καθοδική και μη αναμενόμενη. Με ταχύτητες που δεν τις είχαμε δοκιμάσει ποτέ. Πάμε με σπουδή προς τα πίσω…
Εκεί που ήμασταν πριν πενήντα και πριν εξήντα χρόνια. Στα λιγοστά, στα φτωχά και στα δύσκολα. Εκεί που ζούσανε οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας…
Όμως εκεί στα ταπεινά, εκεί στα στερημένα, εκεί με τα μετρημένα κουκιά, ήταν και τα πλούσια… Ήταν και τα τίμια κι ανεκτίμητα και δυσεύρετα πια:
η αγάπη η αληθινή•
η φιλοξενία η καρδιακή•
οι άνθρωποι με το ένα πρόσωπο,
με τα ίσια λόγια,
με την ανοιχτή καρδιά..
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Όχι έκεί που μας σπρώχνουν, στα εξευτελιστικά, στα προδοτικά και στα άνανδρα. Επιστρέφουμε στη Ζωή την αυθεντική. Στων αθάνατων πατεράδων τη ζωή και των αγίων προπαππούδων μας. Εκεί που η στέρηση, η θυσία, κι ο θάνατος ήταν επιλογή σου..
Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα δωμάτιο και φιλοξενούσαν δώδεκα νοματαίους. Είχαν ένα ψωμί και το μοιράζονταν με τα παιδιά της γειτόνισσας. Είχαν ένα φορτίο ξύλα και το μοιράζονταν με τον εχθρό τους.. Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα ποτήρι λάδι και το φυλάγανε για το καντήλι..
Εκεί που οι άνθρωποι έχτιζαν πρώτα τις εκκλησιές και μετά τα σπίτια τους. Έστηναν πρώτα τα εικονίσματα και μετά τις φωτογραφίες τους. Εκεί που έβρεχε ευλογίες..
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Εκεί, στο κατώι του παππού του Γιώργου που το κιούπι του λαδιού το ξαναγέμιζαν Άγγελοι!.
Εκεί που οι πατεράδες μας βάζανε στην τσέπη μια δραχμή κι έβγαζαν δύο! Γιατί δανείζαν στον φτωχό, γιατί δανείζαν στον Θεό και ο Θεός τ’ αβγάτιζε..
Εκεί που η κυρα-Δόμνα δε φοβότανε να τρώνε απ᾽ το ίδιο πιάτο τα παιδιά της και του δρόμου τα ορφανά, που είχαν προσβληθεί από τύφο.
Πάμε με σπουδή προς τα Πίσω!. Εκεί που αρρωστήσανε από τύφο όλα τα παιδιά της γειτονιάς, εκτός απ᾽ τα παιδιά της Δόμνας!.
Εκεί που η κυρα-Σοφία η μανάβισσα άφησε στο σοφρά της χήρας κυρα-Άννας τριάντα χρυσές λίρες, για να τελειώσει το σπίτι που έχτιζε. Εκεί που η χήρα κυρα-Άννα μοιραζόταν το ψωμί των παιδιών της με την εγκαταλειμμένη κυρα-Ευθαλία.
Εκεί που κάθε φθινόπωρο οι παππούδες μας γέμιζαν το κάρο με αλεύρι και λάδι και σταφίδες και κρασί και τα πήγαιναν στα Μοναστήρια της περιοχής. Γιατί ήξεραν πως, αν το Μοναστήρι είναι καλά, θάναι καλά όλοι τους.
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Εκεί που οι άνθρωποι τιμούσαν το στεφάνι τους. Εκεί που οι γυναίκες ύφαιναν χρυσά παπλώματα και σκέπαζαν τους αμαρτάνοντες..
Εκεί που οι άνθρωποι είχαν κλειστά στόματα έως θανάτου και γι᾽ αυτό ευωδιάζαν τα οστά τους μετά θάνατον!. Εκεί που ζώντες και νεκροί είχαν στον ήλιο μοίρα. Είχανε πρόσφορο. Είχαν καντήλι. Είχαν σαρανταλείτουργα. Είχαν μερίδα στην Προσκομιδή….
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Ήτανε διαπίστωση κι έγινε προτροπή!. Γιατί αργούμε τόσο; Τι περιμένουμε; Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανείς, πόσους ενήλικες ναυαγισμένους, πόσους νεκρούς ακόμα να θρηνήσουμε; Πόσους θανάτους να υποστούμε;. Η όπισθεν, σωτήριος μονόδρομος πια!
Πάμε ολοταχώς προς τα Πίσω; Πριν φάμε κι άλλα ραδιενεργά απόβλητα του δυτικού πολιτισμού μας..
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Στον αέρα τον καθαρό, που μυρίζει λιβάνι…. Στα νερά τα αγιασμένα από τα Θεοφάνια… Στις πόρτες τις ασφαλισμένες με το σημείο του Σταυρού απ᾽ τη λαμπάδα της Ανάστασης..
Στις αναμμένες σόμπες της Εκκλησίας: στον παππα-Νικόλα τον Πλανά, στον παππα-Δημήτρη τον Γκαγκαστάθη, στον πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη, στον πατέρα Ευσέβιο τον Ματθόπουλο, στον πατέρα Νικηφόρο τον λεπρό, στον πατέρα Σωφρόνιο, στον άγιο Άνθιμο της Χίου, στον άγιο Σάββα της Καλύμνου, στον γερο-Εφραίμ, στον γερο-Ιάκωβο, στον γερο-Παΐσιο, στον γερο-Πορφύριο..
Στης Μικρασιάτισσας γιαγιάς το εικονοστάσι, στα παλιά εικονίσματα του Χριστού και της Θεοτόκου. Στην Εκκλησία… Εκεί που οι πατεράδες μας, ειρηνικοί και κοινωνημένοι, από το πετραχήλι του παππά περνούσαν στον Παράδεισο!
Πάμε ολοταχώς προς τα «Πίσω»! Ήτανε διαπίστωση κι έγινε ευχή!.
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Σε καιρούς χαλεπούς” της Μ. Μουρζά)
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ
