(Λουκ. ιζ, 11-19).
Πηγαίνοντας ο Ιησούς προς την Ιερουσαλήμ, περνούσε ανάμεσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. Καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί˙ στάθηκαν λοιπόν από μακριά και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!»1 Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα2.
Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δεν θεραπεύτηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένας τους δεν βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει τον Θεό παρά μόνον τούτος εδώ ο αλλοεθνής;». Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό˙ η πίστης σου σε έσωσε».
ΣΧΟΛΙΑ
(1)Επιστάτα, ελέησον ημάς.
Βλέπε δε, ότι οι μεν λεπροί κραυγάζουσι το «Επιστάτα, ελέησον ημάς», ο δε επιστάτης Ιησούς, επακούσας της δεήσεως αυτών, εκαθάρισεν αυτούς από της λέπρας αυτών. Τύπος τούτου του αμαρτωλού˙ λεπρωμένην έχει ο αμαρτωλός την ψυχήν, καθώς οι δέκα λεπροί το σώμα˙ όταν δε αυτός μετά κατανύξεως κράζη, όπως εκείνοι, Ιησού, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τότε ο Παντελεήμων Ιησούς, επακούων της προσευχής αυτού, ελεεί αυτόν, και καθαρίζει την ψυχήν αυτού από της λέπρας των αμαρτιών αυτού.
(Αρχιερεύς, Νικηφόρος Θεοτόκης.)
(2)«Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα.
Αμαρτία η λέπρα της ψυχής.
… Ο πεπωρωμένος άνθρωπος, ο οποίος με την επανάληψι της αμαρτίας εθίζεται σ’ αυτήν, χάνει τη συναίσθησι και, ενώ κολυμπάει στη λάσπη, αυτός νομίζει ότι δροσίζεται! Και εδώ είναι το τραγικό. Για να μετανοήση και να καθαριστή, πρέπει προηγουμένως να συναισθανθή την αθλιότητά του, να ανησυχήση, να αναγνωρίση την ασθένειά του, να πονέση και να κλάψη γι’ αυτήν, ώστε να ζητήση τη θεραπεία.
Αδελφοί μου, εδώ ακριβώς είναι το μυστήριο. Εμείς συχνά, ενώ είμαστε «λεπροί», τί λέμε˙ «Είμαι καθαρός˙ μακάρι να ήταν κι οι άλλοι σαν εμένα». Σαν τον φαρισαίο, που πίστευε πως είναι καθαρός (βλ. Λουκ. 18,11-12). Μοιάζουμε με την μοιχαλίδα εκείνη που, ενώ συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω, αυτή νίπτει τας χείρας και διατείνεται ότι είναι άμεπτη. Φθάσαμε σε τέτοιο σημείο αναισθησίας, ώστε όχι μόνο δε νιώθουμε συστολή για την αμαρτία, αλλά και καυχώμεθα γι’ αυτήν κι έχουμε την αξίωσι να μας τιμούν για τα «κατορθώματά» μας. Διότι τρία στάδια διαφθοράς υπάρχουν˙ στο πρώτο η αμαρτία γίνεται κρυφά, στο δεύτερο παίρνει θάρρος, βγαίνει στον δρόμο και χορεύει αδιάντροπα, και στο τρίτο χειροκροτείται και στεφανώνεται. Διαβάστε την αποκάλυψι, που λέει ότι τα κέρατα του δράκοντος θα είναι στεφανωμένα (Απ. 12, 3’ 13,1). Όταν φτάσουμε εκεί, «τότε ήξει το τέλος» του κόσμου (Ματθ. 24,14).
Για να μετανοήσουμε, αδέλφια μου, πρέπει να νιώσωμε κι εμείς, σαν τους λεπρούς, το μεγάλο κακό που έχουμε στην καρδιά, να αισθανθούμε πόνο και να φωνάξουμε˙ Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας. Και όπως ο Κύριος τότε είπε στους λεπρούς «Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι» (Λουκ. 17, 14), έτσι και σ’ εμάς η μετάνοια, ως μυστήριο, πρέπει να γίνη ενώπιον του εντεταλμένου προσώπου που ώρισε ο Κύριος, ενώπιον του Ιερέως – πνευματικού.
Ας δώσουμε ενώπιον Κυρίου τον λόγο της τιμής μας, ότι θα αγωνιστούμε αποφασιστικά κατά της αμαρτίας. Τότε θ’ ανατείλουν ημέρες χαράς και αγαλλιάσεως, και τότε θα πούμε – «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος: αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή» (Ψαλμ. 117,24).
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.)
Από το βιβλίο: «Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα», Β’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή ΙΒ. Λουκά: η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., η θεραπεία των δέκα λεπρών – ομιλία Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – κοντάκιον εις τον λεπρόν.
